Οι Εβραίοι στην Ιρλανδία του 20ου αιώνα – Πρόσφυγες, αντισημιτισμός και το Ολοκαύτωμα

Ο Κώστας Αβραμίδης γράφει για το βιβλίο του Dermot Keogh „Jews in the twentieth-century Ireland – Refugees, Anti-Semitism and the Holocaust” (Cork University Press, 1998).

Για να κατανοήσει κάποιος/α τις συνθήκες κάτω από τις οποίες λαμβάνει χώρα ένα γεγονός ή μια σειρά γεγονότων σε μια κοινωνία ανθρώπων πρέπει να κατανοήσει όσο είναι δυνατόν την εξέλιξη αυτής της κοινωνίας σε βάθος χρόνου, τις συνθήκες και τα γεγονότα, καθώς και το πώς έβλεπε αυτή η κοινωνία ανθρώπων το είδωλό της στον «καθρέφτη» κατά την διάρκεια της τότε εξέλιξης της.

Επίσης πρέπει να λάβει υπόψιν το συνεχώς αυξανόμενο χάσμα που το πέρασμα του χρόνου δημιουργεί για την κατανόηση των πραγμάτων μεταξύ της σημερινής γενιάς ανθρώπων και των σημερινών κοινωνιών και όλων των προηγούμενων ανθρώπων και κοινωνιών που προϋπήρχαν, δυσκολεύοντας έτσι ακόμη περισσότερο το έργο μιας ερευνήτριας/ενός ερευνητή που θέλει να καταπιαστεί με την κατανόηση αυτών των γεγονότων.

Η Εβραϊκή κοινότητα της Ιρλανδίας στις αρχές του 19ου αιώνα ήταν πάρα πολύ μικρή, αλλά εξίσου περιθωριοποιημένη όπως άλλες μεγαλύτερες κοινότητες σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αριθμούσε μερικές εκατοντάδες ανθρώπων ανάμεσα σε εκατομμύρια χριστιανικού πληθυσμού, και ήταν εξίσου αχειραφέτητη όσο και η καθολική πλειοψηφία που ζούσε στο νησί.

Ο καθολικός Ντάνιελ Ο’Kονέλ που είχε εκλεγεί στο Βρετανικό κοινοβούλιο στις αρχές του 19ου αιώνα κατάφερε μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια να κερδίσει την απόκτηση βασικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων για τους Καθολικούς καθώς και για τους Εβραίους, μετά από παράκληση μελών της Εβραϊκής κοινότητας που ζούσαν στα Βρετανικά νησιά και την Ιρλανδία και με τα οποία ο Ο’Κονέλ διατηρούσε στενές επαφές και σχέσεις.

Κατά την διάρκεια του καταστροφικού λοιμού του 1845, που κράτησε για σειρά επτά ετών προκαλώντας το θάνατο ενός εκατομμυρίου κατοίκων και την μετανάστευση άλλων δύο εκατομμυρίων κατοίκων του νησιού, η μικρή Εβραϊκή κοινότητα βρέθηκε εξ αρχής στην πρώτη γραμμή των προσπαθειών για βοήθεια των πληγέντων.

Κατά την διάρκεια των ρωσικών αντισημιτικών πογκρόμ που 1880-1890 που ενεργοποιήθηκαν από τα αντισημιτικά μέτρα της Ρωσικής αυτοκρατορίας το 1882 και 1891 ένας μεγάλος πληθυσμός Ρώσων Εβραίων προσφύγων, που υπολογίζεται σε δυο εκατομμύρια ανθρώπων, εγκατέλειψε άρον άρον, μεταξύ του 1880 εως το 1914, τον τόπο τους και τα περισσότερα υπάρχοντά τους μεταναστεύοντας κυρίως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά και στην Παλαιστίνη, Καναδά, Νότια Αφρική, Βρετανία και Ιρλανδία.

Οι Εβραίοι πρόσφυγες που βρίσκουν καταφύγιο στην Βρετανία και Ιρλανδία αυξάνουν τον αριθμό των Εβραίων στα νησιά, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό, ο αριθμός των Εβραίων συνεχίζει να παραμένει πολύ μικρός σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό. Οι πρόσφυγες στο νησί της Ιρλανδίας εγκαθίσταται, κατά πλειοψηφία, στις μεγαλύτερες πόλεις του νησιού (Δουβλίνο, Μπέλφαστ, Κόρκ, Λίμερικ) καθώς οι πόλεις προσφέρουν μεγαλύτερη ασφάλεια και δυνατότητα εξοικονομησης των προς το ζην.

Κατά την διάρκεια των γεγονότων της υπόθεσης Ντρέιφους, ο εθνικιστής αρχηγός του Σιν Φέιν, Άρθουρ Γκρίφιθ, επιτρέπει την δημοσίευση αντισημιτικών άρθρων στο επίσημο όργανο της οργάνωσης United Irishman. Στα τέλει του 1899 ο ίδιος γράφει στην εφημερίδα της οργάνωσης: «Έχω δηλώσει και παλαιότερα ότι οι τρεις πιο δαιμονικές επιρροές του αιωνα είναι ο πειρατής, ο μασόνος, και ο Εβραίος». O Άρθουρ Γκρίφιθ που είχε ζήσει για αρκετό διάστημα στην Νότια Αφρική έγραψε επίσης στην εφημερίδα του για τους «βρομιάρηδες Εβραίους που έχουν εξαπλωθεί απο το Γιοχάνεσμπουργκ ως το Χάιντ Παρκ (Λονδίνο)».

Οι δηλώσεις στελεχών της Εβραϊκής κοινότητας ότι η Ιρλανδία είναι η ασφαλέστερη και ίσως η μοναδική χώρα στην Ευρώπη όπου δεν διώκονται οι Εβραίοι καταρρίπτονται γρήγορα και ηχηρά από τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην πόλη του Λίμερικ το 1904, που αργότερα θα μετονομαστούν και ως το «πογκρόμ του Λίμερικ».

Ένας καθολικός ιερέας, ο πάτερ Creagh, ξεσηκώνει τον ντόπιο πληθυσμό κατά της τοπικής Εβραϊκής κοινότητας που αριθμεί είκοσι πέντε οικογένειες, κατά συντριπτική πλειοψηφία φτωχών βιοπαλαιστών. Οι απειλές λιντσαρίσματος, ο προπηλακισμός, καθώς και το μποϋκοτάζ συναλλαγών με την κοινότητα που κρατάει για σειρά μηνών καθιστά αδύνατη την παραμονή των προσφύγων στο Λίμερικ. Το γεγονός ότι δεν υπήρχαν θύματα οφείλεται κατά μεγάλο μέρος στην προστασία που η αστυνομία παρείχε στην κοινότητα. Οι δε χλιαρές εκκλήσεις της τοπικής ιεραρχίας της καθολικής εκκλησίας δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι Εβραϊκές οικογένειες υποχρεώνονται να ξεπουλήσουν ότι λίγα υπάρχοντα έχουν και να ξαναμεταναστεύσουν κατά κόρον στην Μεγάλη Βρετανία και την Αμερική.

Τα επόμενα χρόνια με την έξαρση του ιρλανδικού καθολικού εθνικισμού η μικρή κοινότητα θα βρεθεί αντιμέτωπη με σοβαρά δίλημματα. Κατά την διάρκεια του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου μέλη εθνικιστικών ενόπλων οργανώσεων στην Ιρλανδία θα ξεσηκωθούν κατά των Βρετανών το 1916 με κύριο αίτημα την ανεξαρτησία και την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ιρλανδικού Καθολικού κράτους. Μετά το τέλος του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, θα υπογραφεί συμφωνία μεταξύ των Ιρλανδών εθνικιστών και της Βρετανικής κυβέρνησης με την παραχώρηση των 26 κομητειών για τη δημιουργία ιρλανδικού ανεξάρτητου κράτους. Αυτή η συμφωνία δεν περιλαμβάνει τις έξι κομητείες του Ulster στο Βορρά καθώς η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι Ιρλανδοί διαφόρων Προτεσταντικών δογμάτων (Πρεσβυταριανοί, Αγγλικανοί, Μεθοδιστές, Βαπτιστές κ.α.) που αισθάνονται απειλούμενοι από το νέο καθεστώς που ξεδιπλώνεται στο νησί και αντιστέκονται σθεναρά – εξοπλίζονται και οργανώνονται σε παραστρατιωτικές οργανώσεις – στην προοπτική ενσωμάτωσής τους στο νέο κράτος.

Η συμφωνία που επιτυγχάνεται μεταξύ των Ιρλανδών Καθολικών εθνικιστών και του Βρετανικού κράτους θα φέρει τον διχασμό μεταξύ διαφορετικών εθνικιστικών κατανοήσεων και την ένοπλη εμφύλια σύρραξη. Η μικρή Ιρλανδική κοινότητα του νησιού έχοντας μπροστά της όλες αυτές τις δραματικές εξελίξεις θα προσπαθήσει να ενσωματωθεί στα νέα «κράτη» και στο πολιτικό περιβάλλον που θα αναδυθεί, δλδ τη Βόρεια Ιρλανδία και την Ιρλανδία.

Τα πράγματα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο καθώς ο εθνικισμός, ο φασισμός και ο Ναζισμός κατευθύνονται προς το απόγειο τους με κύριο αποτέλεσμα τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα.

Τις δεκαετίες του 30 και 40 στην πολιτική σκηνή της Ιρλανδίας τα πράγματα που προκαλούν φόβο, ανασφάλεια και θλίψη στα μέλη της κοινότητας μέσα στη χώρα, είναι η άνοδος του εθνικιστικού, φασιστικού και αντισημιτικού κινήματος των blueshirts του στρατηγού Όουεν Ο’Ντάφυ, η εξωτερική πολιτική της Ιρλανδίας ως αναφορά την Γερμανία και τους Γερμανούς Εβραίους πρόσφυγες καθώς και οι κινήσεις του εθνικιστικού Σιν Φέιν-ΙΡΑ που έκανε προσπάθειες να πείσει τους Ναζί να τους βοηθήσουν να ενσωματώσουν την Βόρεια Ιρλανδία στο Ιρλανδικό κράτος!

Οι δε φασίστες και εθνικιστές του Όουεν Ο’Ντάφυ παρότρυναν τους εθνικιστές του Σιν Φέιν-ΙΡΑ να τους βοηθήσουν να ξεφορτωθούν τους Εβραίους από την χώρα. Ειδικά τη δεκαετία του ‘30 με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία και την προσπάθεια των Γερμανών Εβραίων να εγκαταλείψουν τη χώρα, θα γίνουν δραματικές και αλλεπάλληλες εκκλήσεις της Ιρλανδικής Εβραϊκής κοινότητας και ιδιαίτερα από τον Αρχι-Ραβίνο της Ιρλανδίας Ισαάκ Χέρτζογκ (πατέρα του 6ου προέδρου του Ισραήλ Χαΐμ Χέρτζογκ) στην Ιρλανδική κυβέρνηση να παράσχει άσυλο κυρίως σε παιδιά αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Η Ιρλανδία δεν έσωσε κανένα Εβραίο από το Ολοκαύτωμα, ούτε όταν αυτό ήταν σχετικά εύκολο και εφικτό, την δεκαετία του ‘30, αλλά ούτε αργότερα κατά την διάρκεια του πολέμου.

Κάτι ακόμη που δυσκόλευσε τα πράγματα επιπλέον ήταν το γεγονός ότι της διπλωματικής αποστολής της Ιρλανδίας στην Γερμανία από την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού ως το 1939, θα ηγείται ένας Ιρλανδός διπλωμάτης που αναμασούσε την Εθνικοσοσιαλιστική προπαγάνδα των Ναζί. Επίσης, κατά την διάρκεια της ύπαρξης του Ναζισμού και του ιταλικού φασισμού, πράκτορες των δυο αυτών καθεστώτων/χωρών θα κινούνται ανενόχλητοι στο Δουβλίνο, κατέχοντας μερικοί από αυτούς υψηλά ιστάμενες θέσεις στην πόλη, και εις γνώσην των Ιρλανδικών μυστικών υπηρεσιών και της κυβέρνησης.

Ο αντισημιτισμός της συντριπτικής πλειοψηφίας της ιρλανδικής κοινωνίας θα λειτουργήσει ως φόβητρο για δράση από την ιρλανδική κυβέρνηση και κόμματα. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι παρότι ανώτεροι πολιτικοί άντρες της Ιρλανδίας και αρκετοί ακαδημαϊκοί, κατά την πλειοψηφία τους δεν ήταν αντισημίτες, και διατηρούσαν καλές, και σε πολλές περιπτώσεις στενές προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις με μέλη της κοινότητας, η κοινωνία κατά κόρον δεν έτρεφε τα ίδια αισθήματα για την πολύ μικρή Εβραϊκή κοινότητα της χώρας.

Αξιοσημείωτη – και μέχρι σήμερα ανεξήγητη – είναι η συμπεριφορά του πρωθυπουργού Έμον Ντεβελέρα και του προέδρου της χώρας Ντάγκλας Χάιντ, που λίγο μετά το θάνατο του Χίτλερ, έσπευσαν να αποδώσουν τα συλλυπητήρια τους στην Γερμανική πρεσβεία στο Δουβλίνο!

Μετά το πέρας του πολέμου η Εβραϊκή παρουσία στην Ιρλανδία άρχισε να μειώνεται αργά αλλά σταθερά, σήμερα η Εβραϊκή κοινότητα της Ιρλανδίας παραμένει μια από τις μικρότερες Εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη.

Την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο για το βιβλίο του καθηγητή Ιστορίας του πανεπιστημίου του Κόρκ (UCC) Dermot Keogh, δημοσιεύτηκε η αναφορά για τα mother and baby homes. Η αναφορά αυτή έχει να κάνει με την μεταχείριση των ανύπαντρων γυναικών και των εξώγαμων παιδιών τους από το Ιρλανδικό θεοκρατικό κράτος και την Ιρλανδική κοινωνία. Ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός και η μεταχείριση των γυναικών και των παιδιών τους (πατριαρχία), στην Ιρλανδία ίσως να φαντάζουν ως φαινόμενα τα οποία δεν έχουν κοντινή σχέση.

Κατά την προσωπική μου άποψη, τα δύο αυτά φαινόμενα έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Αυτός ο παρονομαστής είναι ο εθνικισμός, στην προκειμένη περίπτωση το εθνικό Καθολικό Ιρλανδικό κράτος, που ήταν το πρόταγμα και αίτημα όλων των πολιτικών εθνικιστικών οργανώσεων που πάλεψαν για την ανεξαρτησία της χώρας από την Βρετανική ηγεμονία.

Η αδυναμία να φανταστούν ένα κοσμικό κράτος που δεν θα ήταν χτισμένο στα θεμέλια της καθολικής πίστης και ιρλανδικής εθνικής ταυτότητας είχε ολέθριες συνθήκες και για τους Εβραίους πρόσφυγες του Ναζισμού, καθώς και για την πλειοψηφία των Ιρλανδών γυναικών.

Μια τελευταία σημείωση έχει να κάνει με την αναφορά για την μεταχείριση των γυναικών στα ίδια ίδρυματα (καθολικά και προτεσταντικά) στην Βόρεια Ιρλανδία. Παρότι έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικά εθνικιστικά φαντασιακά, η πατριαρχία παραμένει ο κοινός παρονομαστής!

Επιπρόσθετη ανάγνωση:

Tom Garvin: The Evolution of Irish Nationalist Politics

Michael Goldfarb: Emancipation: How Liberating Europe’s Jews from the Ghetto Led to Revolution and Renaissance

Κώστας Αβραμίδης

Free online screening of the documentary film “Kisses to the children”

Film director Vassilis Loules offers free online screening of his documentary film Kisses to the children (Greece, 2012, 125′ with English subtitles) encouraging us to stay at home.

The film Kisses to the children (original title Filia eis ta pedia/ Φιλιά εις τα παιδιά) by Vassilis Loules narrates the stories of five Jewish children who survived hidden by Christian families during the German Occupation in Greece. Is it another film about the Holocaust? No, it is a film about childhood in the shadow of the Holocaust, as the director stresses, and about how it affected the lives of children; it is about giving voice to children who lived in absolute silence, it is a film about revealing and about memory. (More information)

Greece: Leftist newspaper publishes cartoons demonizing Israel

efsyn.gr

Via Central Board of Jewish Communities in Greece

Wednesday, 25 April 2018

Two sketches by Michalis Kountouris, with strong messages of demonisation of Israel and unacceptable parallelism with the Holocaust, were published in the “Efimerida Syntakton” (EFSYN. – “Editors’ Journal”) on 10th and 11th April 2018. The sketches were commented on with the following article entitled “Bloody Handprints” – published in the issue of the EFSYN of 16.4.18 – by the journalist and General Secretary of the Central Board of Jewish Communities in Greece, Victor Is. Eliezer.

The sketches also stirred a reaction from Israel’s Ambassador to Greece, Ms. Irit Ben-Abba (letter to the EFSYN 11/4/2018), and journalist Dimitris Psarras (through his article “We do not Forget the Holocaust” EFSYN  16/4/2018).

• Victor Is. Eliezer: “Bloody Handprints” EFIMERIDA SYNTAKTON  16/4/2018

Yom Hashoah. Holocaust Day, 11th April 2018. The Jews mourn for their 6,000,000 fellow Jews who were unjustly and brutally killed in the gas chambers of the Nazi camps! On the same day, in Greece, the “EFSYN”, known for its merciless struggle against anti-Semitism and neo-Nazism, hosted a sketch in which an Israeli soldier leaves the prints of his bloodied hands on the Wailing Wall, next to many other bloody handprints of other people who apparently prayed before him. You know, all the Jews have visited the Wailing Wall, many of us pray and touch the Wall that is what is left of the Temple of Solomon. The bloody handprints, according to the cartoonist, could be the bloody handprints of every Jew who has visited the Wailing Wall!  One day earlier, another sketch (by the same cartoonist) appeared in the newspaper, where the Gaza Strip was identified with a prisoner of Nazi concentration camps.

[…]

Read more

Rede von Jannis Boutáris, Oberbürgermeister von Thessaloniki, zum Holocaust-Gedenktag

Via Initiativgruppe ΠΟΠ & Jürgen Rompf

Rede von Jannis Boutáris, Oberbürgermeister von Thessaloniki. Gehalten wurde diese Rede am Gedenktag an den Holocaust, am 28. Januar 2018, aus Anlass der Grundsteinlegung des Neuen Jüdischen Museums in Thessaloniki.

Jannis Boutáris, Oberbürgermeister von Thessaloniki, setzte mit einer Rede Ende Januar in Thessaloniki einen Meilenstein. Deutlich wie noch nie jemand zuvor brandmarkte er die Indifferenz des griechischen Staates und vieler Bürger Thessalonikis gegenüber dem Schicksal der jüdischen Gemeinde der nordgriechischen Metropole. Das „Jerusalem des Balkans“ war im Zweiten Weltkrieg zerstört worden, seine Bewohner zum größten Teil in den deutschen Konzentrationslagern ums Leben gekommen. Boutáris engagiert sich seit Jahren dafür, alle Facetten der Geschichte der Stadt zur Sprache zu bringen. Die Rede, in der Übersetzung von Hans Eideneier, wurde am Mittwoch, 7. März 2018 in der GRIECHENLAND ZEITUNG veröffentlicht! Die Rede auf Griechisch finden sie hier auf der offiziellen Webseite der Stadt Thessaloniki.

---

Im Sommer 1945 trat Buena Sarfatí einmal vor die Tür ihres Hauses. Eine Jüdin mit dreißig Jahren, eine Salonikianerin von Großvater zu Großvater, war Buena vor kurzem nach Thessaloniki zurückgekehrt aus den Bergen, wohin sie geflohen war, anfangs zu den Kampfverbänden der EDES (Nationale Republikanische Liga), später zur EAM (Nationale Volksbefreiungsfront) und zuletzt auf der Flucht nach Palästina. Ihr Bruder Eliaou, ihre Schwester Regina, ihre hundertjährige Großmutter Miriam und ihre Tanten hatten nicht das gleiche Glück. Aus dem Wagon des Zuges, der sie nach Auschwitz-Birkenau bringen sollte, sahen sie die Stadt, die man das „Jerusalem des Balkans“ nannte, an jenem Tag im Frühjahr 1943 zum letzten Mal. Wenige Stunden nach ihrer Ankunft wurden sie zusammen mit weiteren tausend Glaubensgenossen in die Krematorien gebracht. Ihr Leben und mit ihnen das Leben des jüdischen Thessaloniki, unseres Thessaloniki, war zur Asche geworden, die über die unwirtlichen Gefilde Polens verstreut wurde.

Weiterlesen.

El Maleh Rachamim prayer in Holocaust Memorial ceremony in Ioannina, Greece (2014)

Cantor Haim Ischakis performs El Maleh Rachamim at the Kahal Kadosh Yashan Synagogue in Ioannina, Greece. The video was recorded on Sunday, March 30, 2014 during the Holocaust Memorial Ceremony for the remembrance of the 70 years since the Nazi deportations of Greek Jews. More than 500 people from all over the world, including foreign Diplomats and local dignitaries, attended this moving ceremony organized by the IHRA (International Holocaust Remembrance Alliance) and the historical Romaniote local Jewish Community.

Articles about the ceremony:

Greece’s Romaniote Jews remember a catastrophe and grapple with disappearing (JTA)

Greece’s Last Romaniote Jews Remember a Catastrophe (JTA)

Greece: Holocaust memorial destroyed in Kavala

Kavala Mayor Dimitra Tsanaka in front of the destroyed Holocaust memorial, 30/3/2017 via kavalapost.gr

A Holocaust memorial in Kavala, northern Greece, has been partially destroyed in a deliberate act of vandalism, kavalapost.gr reported today. The attack occured only a few days after the desecration with paint of the Holocaust monument in Arta.

The municipality of Kavala has condemned the vandalism promising to fully restore the monument and take the necessary measures to apprehend those responsible.

Though guarded by the police during the night, this is the second vandalism of the newly erected Kavala Holocaust memorial: Just two weeks after the unveiling ceremony on June 7, 2015, the monument was desecrated by a blue paint attack.

Update, 31.03.2017: The Central Board of Jewish Communities in Greece has expressed in a statement its “deep concern: these acts of desecration show in an obvious way that anti-Semitism -an antisemitism almost without Jews-, racism, and intolerance survive and lurk everywhere in every moment. Every moral, political or other act of legitimation of the nostalgic pro-Nazis increases the risk of the revival of anti-Semitism and of the expansion of such incidents that threaten the values of a modern and democratic society and darken the prestige of our country. Prosecutors should take all necessary measures to arrest the vandals responsible and bring them to justice.” (full statement here)

Relevant: Vandals smash Holocaust memorial in northern Greece (ekathimerini.com, 30.03.2017)

»Küsse für die Kinder« – Filmvorführung und Gespräch

[via stiftung-denkmal.de]

1. Dezember 2016, 18 Uhr, Denkmal für die ermordeten Juden Europas, Ort der Information, Cora-Berliner-Straße 1, 10117 Berlin

Versteckt hinter einer Fensterscheibe, muss die damals 10-jährige Rosina Asser-Pardo den Deportationszug der jüdischen Bevölkerung aus dem griechischen Saloniki mit ansehen. Unter den Menschen auf der Straße erkennt sie ihre Großmutter. So wie Rosina sind auch Iossif, Eftyhia, Shelly und Marios bei nicht-jüdischen Familien versteckt. »Küsse für die Kinder« lässt die Erinnerungen der fünf Protagonisten aufleben und berichtet vom jüdischen Leben in Griechenland vor dem Einmarsch der Nationalsozialisten 1941 und von Kindheiten im Schatten des Holocaust.

Eine Anmeldung per Mail unter info [at] stiftung-denkmal.de bis spätestens 29. November 2016 ist erforderlich.

_____________

Der Trailer des Dokumentarfilms von Vassilis Loules kann hier angeschaut werden [englische Untertitel können eingeschaltet werden]:

Ein kurzer Abschnitt des Filmes mit englischen Untertiteln ist hier vorhanden:

Trezoros: The Lost Jews of Kastoria

We woke up one morning, and we saw black snow. It had snowed, and it did not usually snow in March. My grandmother said that “Something will happen, something bad will happen”. 

Kastoria, March 1944, from the clip “Black Snow”

[On the night of March 24, 1944, the Jewish population of the city was arrested and detained in the Girls’ High School of Kastoria. Three days later, 763 people, and a small number of Yugoslavian Jews who had found refuge in Kastoria were transported to Thessaloniki on vans and then to Poland, never to come back again. via]

Synopsis via trezoros.com

“Trezoros: The Lost Jews of Kastoria” is a moving documentary that illuminates the lives of a Sephardic community in Greece whose story speaks for all people who have been decimated by war and discrimination. The story is set in the beautiful, idyllic city of Kastoria where Jews and Christians lived in harmony for over two millennia.

In October of 1940 it would all be destroyed after the invasion of Greece by Axis forces. Initially occupied by Italy, the Jewish community remained safe. After Mussolini fell from power the Nazis took control of the town, dooming the community that had existed since the times of the Roman Empire.

The film uses never-before-seen archival footage, vibrantly bringing to life just one of the many Jewish communities that had existed in Greece before the end of World War II. TREZOROS (Ladino/Judeo-Spanish term of endearment meaning “Treasures”) is a highly emotional story told by it’s survivors, with interviews filmed on location in Kastoria, Thessaloniki, Athens, Tzur Moshe, Tel Aviv, Miami, Los Angeles and New York.

Directors: Lawrence Russo, Larry Confino

[…] For the directors Lawrence Russo and Larry Confino, who are cousins and whose forefathers were Kastoriani, this was more than a family project. Releasing precious oral history narrated by a small group of people, the superbly crafted documentary tells of the suffering of one town, but calls forth the universal quality of community resilience in the face of horrendous odds.

The directors seamlessly and without artifice combine interviews with highly personable men and women of the Sephardic community which was in the 1930s a substantial presence in Kastoria, a stronghold of the Greek Orthodox Church but where Jews and Christians lived in harmony for hundreds of years. The Jewish populace of Kastoria dating from the times of the Roman empire, were to be all but wiped out by the Holocaust.

Compared with the tragedies that hit their co-religionists in much of Europe, the fate of Greek Jews is inadequately known. This film graphically puts that right as far as Kastoria is concerned. On a larger scale, Thessaloniki had 50,000 Jews before World War II and was known as the Jerusalem of Greece. Today there are only about 600 of the faith living in Greece’s second city. [James Brewer, allaboutshipping.co.uk]

Anti-Israel banner at Democritus University

Members of Left Anti-capitalist Group (Aristeri Antikapitalistiki Syspirosi) have displayed at the entrance of the Law Faculty at Democritus University (Thrace, Northern Greece) a banner which suggests that Israel is commiting genocide against Palestinians, grassrootreuter blog has reported. It reads: “Not another Holocaust. Solidarity to the Palestinians.”

Photo credit: MotionTeam / Vassilis Ververidis, undated

The photo featuring the antisemitic banner has been published in the leftwing daily newspaper Efimerida ton Syntakton to illustrate an article about a discrimination issue at Democritus University.

Greece: Another antisemitic headline

Via Yannis Ikonomou

“GREEK PARLIAMENT TURNED INTO JEWISH SYNAGOGUE”

This is today’s headline on one of the many Nazi gutter newspapers in Greece. It refers to the hanging of a commemorative plaque in the Greek Parliament with the names of all Jewish Members of the Greek Parliament who perished in the Holocaust. All political parties attended the ceremony save for the Nazi Golden Party.

Related: Antisemitism in Greek newspaper: Ridiculous or dangerous? By Antonis Gazakis