Νέα εφαρμογή κινητού για τη Συναγωγή των Χανίων / Launch of the “Etz Hayyim and Jewish Legacy in Crete” Mobile App

Via Israel in Greece

Οι Πρεσβείες του Καναδά και του Ισραήλ παρουσίασαν χθες την εφαρμογή του κινητού τηλεφώνου για την “Συναγωγή Ετς Χαγίμ Χανιών και την Εβραϊκή Κληρονομία της Κρήτης”. Η τουριστική αυτή εφαρμογή αποτελεί σημαντικό εργαλείο, δίνοντας στους χρήστες άμεση πρόσβαση σε πληροφορίες για την πλούσια ιστορία της Εβραϊκής Κοινότητας των Χανίων και της Κρήτης.

The Embassies of Canada and Israel presented yesterday the new mobile phone app for the “Etz Hayyim Chania Synagogue and the Jewish Legacy in Crete.” This tourist app is an important tool that provides users with information regarding the rich history of the Jewish Community of Chania and Crete.

Ο Νίκος Τζένος (1956-2015) για την ανθεκτικότητα του ελληνικού αντισημιτισμού

Το περασμένο Σάββατο απεβίωσε ο Νίκος Τζένος, υποψήφιος βουλευτής με το ψηφοδέλτιο των Οικολόγων Πράσινων στις εκλογές του 2012 και υποψήφιος ευρωβουλευτής των Πράσινων – Αλληλεγγύη το 2014. Είχε διατελέσει Αντιδήμαρχος στο δήμο Καλαβρύτων και πρόεδρος στην Δημοτική επιχείρηση πολιτιστικής ανάπτυξης. Ήταν ενεργός και μάχιμος σε ζητήματα μειονοτήτων, μεταναστών και προσφύγων, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κοινωνικού αποκλεισμού. Συνεργάστηκε επίσης με διάφορες οργανώσεις, κυρίως με το “Ελληνικό Παρατηρητήριο Συμφωνιών του Ελσίνκι”. Στο πλαίσιο αυτό υπερασπίστηκε ως δικηγόρος τα μέλη της οργάνωσης “Αντιναζιστική πρωτοβουλία” στις διώξεις τους από το γνωστό φιλοναζιστή Κώστα Πλεύρη.

Αξίζει να (ξανα)διαβάσετε παρακάτω μια αναδρομή του Νίκου Τζένου στον ελληνικό αντισημιτισμό που καταλήγει σε οξυδερκέστατες επισημάνσεις για την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην ισραηλοπαλαιστινιακή διαμάχη.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ – ΔΟΞΑΣΙΕΣ, ΠΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

Καλάβρυτα, Απρίλιος 2010 Του Νίκου Τζένου

Πρώτη δημοσίευση: sitemaker.gr / Αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ζαν Κοέν

Ο Κορνήλιος  Καστοριάδης παρουσίασε το  1987 στο Παρίσι  ένα κείμενο με θέμα «σκέψεις πάνω στο ρατσισμό». Εκεί αναζητώντας δείγματα ρατσισμού σε αρχαίους πολιτισμούς, μεταξύ άλλων, αναφέρει: ανάμεσα στους λαούς με μονοθεϊστική θρησκεία οι Εβραίοι έχουν τουλάχιστον αυτή τη διφορούμενη ανωτερότητα. Είναι ο περιούσιος λαός, η πίστη τους παρά είναι καλή για τους άλλους, καμιά προσπάθεια προσηλυτισμού δεν γίνεται. Οι λίγες προσπάθειες Εβραϊκού προσηλυτισμού επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας είναι ύστερες, περιθωριακές και χωρίς επ΄ αύριον.

Ο Καστοριάδης δεν υπήρξε αντισημίτης  και επί πλέον είχε  βαθειά  γνώση της παγκόσμιας ιστορίας. Εν προκειμένω όμως σφάλει και επιπλέον ενισχύει ένα ακόμα αντισημιτικό μύθο. Συγκεκριμένα: Όπως όλες οι θρησκείες, ο Ιουδαϊσμός υπήρξε οικουμενική θρησκεία και αυτή η οικουμενικότητα ήταν  προϊόν προσηλυτισμού. Όμως το 429μ.χ. ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β΄ διέλυσε το εβραϊκό πατριαρχείο, κατάργησε την ανώτατη εβραϊκή θρησκευτική σχολή και απαγόρευσε δια νόμου τον προσηλυτισμό στον Ιουδαϊσμό. Την απαγόρευση  αυτή αντέγραψε η  Δύση και επί πλέον περιόρισε ασφυκτικά τις δραστηριότητες των εβραϊκών κοινοτήτων. Οι περιορισμοί μετατράπηκαν σε διώξεις και κυνήγι μαγισσών. Το 1492 ο βασιλιάς της  Ισπανίας Φερδινάρδος εκδίωξε το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού της επικράτειας. Το ίδιο συνέβη και στην Πορτογαλία.

Αντιθέτως στην Ασία και στην Αφρική που δεν υπάρχουν περιορισμοί και απαγορεύσεις  αναπτύσσονται εβραϊκές κοινότητες σχεδόν παντού. Αίγυπτο, Ιράκ, Συρία, Περσία, Ινδίες, Κίνα, Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία, Υεμένη, Σομαλία, Νότιο Αφρική, Ζιμπάμπουε και φυσικά σε όλες τις πόλεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η περίπτωση Καστοριάδη είναι ένα κραυγαλέο δείγμα για το πώς ένας σύγχρονος σοφός όχι απλώς υιοθετεί αλλά και εξοπλίζει περαιτέρω έναν ακόμα αντισημιτικό μύθο. Τον μύθο ότι οι Εβραίοι θεωρούν αυτούς εκλεκτούς του θεού και δεν επιθυμούν να μοιραστούν τον καλό Θεό τους και τη θρησκεία τους με τους άλλους μη εκλεκτούς.

Θύμα αποδοχής αντισημιτικών μύθων, δοξασιών και προκαταλήψεων έχει υπάρξει από τα γεννοφάσκια του ο κάθε Έλληνας.

Η πρώτη μου «κατήχηση» στον αντισημιτισμό έγινε από το σπίτι μου σε ηλικία 6 ετών περίπου. (Οι κακοί Εβραίοι που σταυρώσανε το Χριστό). Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ο Χριστός ήταν Εβραίος και ότι η σταύρωσή του ήταν έργο των Ρωμαίων κυριάρχων της  Παλαιστίνης και ότι ο Σταυρικός  θάνατος  ήταν ο καθιερωμένος στη Ρώμη τρόπος εκτέλεσης. Κάθε Μεγάλη Παρασκευή εγώ και οι συνομήλικοί μου περιδιαβαίναμε τις ρούγες του χωριού εξιστορώντας το «Θείο δράμα» ως εξής:

            Σήμερα βάλανε βουλή, οι άνομοι Εβραίοι,    

οι άνομοι και τα σκυλιά και  τρισκαταραμένοι            

για να σταυρώσουν το Χριστό ……….

Στην εκκλησία  του χωριού μου υπάρχει χαρακτηριστική η εικόνα της αποκαθήλωσης. Στο κάτω αριστερό μέρος προξενεί δέος μια φιγούρα ενός δόλιου, καταχθόνιου και κακάσχημου υπανθρώπου. Ήταν η φιγούρα του Εβραίου. Ήταν τα πρώτα (και ιδιαίτερα πειστικά) μαθήματα αντισημιτισμού που δέχτηκα.

Αυτού του είδους ο πρωτόγονος και χονδροκομμένος αντισημιτισμός που εύκολα υιοθετεί ένα παιδί δυστυχώς δεν κάμπτεται με την ενηλικίωση. Στο οπλοστάσιο του αντισημιτισμού υπάρχουν όπλα για κάθε ηλικία, κοινωνική τάξη, εθνότητα  και μορφωτικό επίπεδο.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο προβάλλονται κάποιες εξίσου χονδροκομμένες θεωρίες. Οι Εβραίοι κλέβουν Χριστιανόπουλα και τους πίνουν το αίμα, οι Εβραίοι επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία, πίσω από την Οκτωβριανή επανάσταση κρύβονται η Εβραίοι, η ψυχαναλυτική θεωρία είναι εβραϊκή επινόηση. (Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Σίγκμουντ Φρόυντ θορυβήθηκε με την απομάκρυνση του μη Εβραίου Άντλερ από το ψυχαναλυτικό κίνημα κυρίως επειδή φοβόταν τη ρετσινιά «περί Εβραϊκής επιστήμης»). Τα μυστικά πρωτόκολλα των σοφών της Σιών, ένα κείμενο χαλκευμένο από τις μυστικές υπηρεσίες του τσάρου υιοθετείται ακρίτως ως γνήσιο και μετατρέπεται σε βασικό εργαλείο για αντισημιτικές διώξεις.

Αυτές οι μορφές του πρωτόγονου αντισημιτισμού είναι εν μέρει ξεπερασμένες και αποδυναμωμένες. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός έχει επιχειρήματα και «αποδείξεις» που πατάνε πάνω σε γερά ριζωμένες πλάνες, πεποιθήσεις και αναλήθειες.

Είναι εδραιωμένη στον Ελληνικό χώρο (και όχι μόνο) η πεποίθηση ότι οι Εβραίοι επιδιώκουν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας και εν τέλει την παγκόσμια κυριαρχία. Τρανταχτή απόδειξη περί τούτου είναι το  γεγονός ότι κάποιοι μεγάλοι τραπεζίτες και χρηματιστές ήταν και είναι Εβραίοι. Αν εξετάσει κανείς αυτή την άποψη από πλευράς οικονομικής επιστήμης θα την χαρακτήριζε τουλάχιστον  ως αφελή. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης ο τεράστιος όγκος ιδιωτικών κεφαλαίων, η μεγάλη τους διασπορά και τα αντικρουόμενα συμφέροντα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο σε κάποια  «κεντρική» διαχείριση και στόχευση.  Αν λοιπόν υπάρχει κάποια απειλή για τις χώρες και τους λαούς είναι αυτή που προκύπτει από την τεράστια υπεροχή των ιδιωτικών έναντι των κρατικών κεφαλαίων και την δύναμη που αποκτούν εξ αυτής της υπεροχής. Τώρα σε ότι αφορά τους Εβραίους τραπεζίτες και χρηματιστές, κανένας δεν φρόντισε να μάθει μέσα από ποιες ιστορικές, ταξικές και κοινωνικές διεργασίες προέκυψε αυτό το εν μέρει πραγματικό γεγονός. Οφείλεται στην αποδιδόμενη στους Εβραίους φιλαργυρία και μανία πλουτισμού; Ήταν επιλογή ή ανάγκη; Είναι γνωστό ότι στα πλαίσια της ορθόδοξης  και καθολικής εκκλησίας  το εμπόριο του χρήματος ήταν πράξη ηθικά απαράδεκτη, απαξιωτική και   απαγορευμένη.  Στην Οθωμανική αυτοκρατορία δεν ήταν απλά αμαρτία. Ήταν πράξη παράνομη και ποινικά κολάσιμη για κάθε μουσουλμάνο κάτοικο της αυτοκρατορίας. Ωστόσο η άντληση κεφαλαίων ήταν απολύτως  αναγκαία για τη λειτουργία της μεταπρατικής οικονομίας  σε ανατολή και δύση.  Κάποιος έπρεπε να κάνει την βρώμικη  δουλειά. Από την άλλη για τους Εβραίους (κυρίως στην δύση) υπήρχαν απαγορεύσεις και αποκλεισμοί από μια σειρά δραστηριότητες και επαγγέλματα.  Δεν μπορούσαν να κατέχουν γη, να συμμετέχουν σε συντεχνίες και να ασκούν κανένα από τα επαγγέλματα πλην του ιατρού, του παλαιοπώλη, του γελωτοποιού, του τοκογλύφου κλπ. Αντικειμενικά και αναγκαία στράφηκαν στη βρώμικη δουλειά. Επειδή όμως οι επιτρεπτές στους Εβραίους επαγγελματικές δραστηριότητες δεν επέτρεπαν τη συσσώρευση κεφαλαίων ικανών να στηρίξουν τη λειτουργία ενός τραπεζικού οργανισμού, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι καταρχήν  διακινούσαν κεφάλαια Χριστιανών και Οθωμανών.

Μέσα από αυτό το περίεργο παιχνίδι της ιστορίας αναδείχθηκαν Εβραίοι τραπεζίτες και χρηματιστές. Κάποιοι. Γιατί η μεγάλη μάζα των Εβραίων σε ανατολή και δύση ζούσε μέσα στη φτώχεια, την ταπείνωση και τη μιζέρια. Στην οθωμανική Θεσσαλονίκη παρότι υπήρξε μια ανθηρή Εβραϊκή κοινότητα, το χρήμα το είχαν λίγοι. Η μεγάλη μάζα των Θεσσαλονικιών Εβραίων (σε αντίθεση με μουσουλμάνους και Χριστιανούς) ήταν πάμπτωχοι και εξαθλιωμένοι και επιβίωναν χάριν της αλληλεγγύης της κοινότητας.

Για το μύθο περί Εβραϊκής φυλής

Η ναζιστική φυλετική θεωρία περί της Αρίας υπεροχής όφειλε (προκειμένου να γίνει λειτουργική) να αναζητήσει κατώτερες φυλές και τις βρήκε. Ήταν οι Σλάβοι, οι τσιγγάνοι sindi και roma και πάνω απ΄ όλους οι Εβραίοι. Ο διαχωρισμός των  φυλών σε ανώτερες και κατώτερες προϋποθέτει μια αναγκαία και  βασική παραδοχή. Την ύπαρξη φυλών. Δεν υπάρχουν φυλές. Υπάρχουν μορφολογικά χαρακτηριστικά ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος που ζει ο κάθε άνθρωπος στον πλανήτη υπάρχουν πολιτισμικά χαρακτηριστικά που συνδέουν  ανθρώπινες κοινότητες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Δεν υπάρχουν φυλές. Οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει Εβραϊκή φυλή αλλά  και ότι δεν  υπάρχουν καν κοινά χαρακτηριστικά που να συνδέουν τους απανταχού στον πλανήτη Εβραίους.

Όπως προαναφέρθηκε ο Ιουδαϊσμός υπήρξε οικουμενική θρησκεία απλωμένη σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη ο «Εβραίος»  έχει τα  χαρακτηριστικά της περιοχής που ζει. Μεσογειακά, βορειοευρωπαϊκά,  αφρικάνικα, κινέζικα, ινδικά κλπ. Σε δύο φωτογραφίες του 1943 απεικονίζεται η άφιξη των Ολλανδών Εβραίων στο στρατόπεδο Άουσβιτς. Τα κοριτσάκια της φωτογραφίας είναι  κατάξανθα όπως η μικρή Ολλανδέζα στο γάλα Εβαπορέ. Για ποια φυλή μιλάμε λοιπόν;

Ο μύθος της κατωτερότητας της  «Εβραϊκής φυλής» δεν αφορά μόνο τις απόψεις του Πλεύρη. Όποιος ασπάζεται τη θεωρία «περί φυλών» εύκολα μπαίνει  στον πειρασμό να τις ιεραρχήσει σε ανώτερες και κατώτερες και τότε αλίμονο σε εκείνον που θα κριθεί κατώτερος.

Πλάνες και παρεξηγήσεις σχετικά με τον Σιωνισμό

Πολύ συχνά στο χώρο της αριστεράς (και όχι μόνο) γίνεται απαξιωτική  χρήση του όρου Σιωνισμός που συνήθως πάει παρέα  με όρους που έχουν αρνητικό φορτίο όπως π.χ. ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, μιλιταρισμός κλπ. Πολλοί εννοούν τον σιωνισμό ως σχέδιο επέκτασης, ελέγχου, εξουσίας και εν τέλει κυριαρχίας των Εβραίων στον πλανήτη. Προσωπικά δεν γνωρίζω κάποιο τέτοιο σχέδιο, όμως εκείνοι που πιστεύουν στην ύπαρξή του ας βρουν ένα άλλο όνομα να του δώσουν.

Ο σιωνισμός ως έννοια έχει  συγκεκριμένο ιστορικό περιεχόμενο, που δεν επιδέχεται διαστρεβλώσεις και παρερμηνείες.  Η σιωνιστική ιδεολογία εμφανίστηκε στην  Ευρώπη στα τέλη του 19^ου αιώνα, ως προοδευτικό  φιλελεύθερο κίνημα που αποσκοπούσε στη χειραφέτηση από την εξουσία των Ραβίνων , και την  κατάκτηση της ισονομίας και ισοπολιτείας  μέσα στα εθνικά κράτη. Ο  Σιωνισμός είναι παιδί της Γαλλικής επανάστασης. Έχει κοινά χαρακτηριστικά με όλα τα εθνικά κινήματα, που εμφανίστηκαν  στην Ευρώπη μετά την Γαλλική επανάσταση, διαφέρει όμως από αυτά εκ του γεγονότος ότι επιδιώκει τη  συγκρότηση  έθνους χωρίς πατρίδα. Η διαπίστωση όμως ότι οι διώξεις και ο αντισημιτισμός στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη  αναβιώνει όσο η αφομοίωση των Εβραίων στα νέα εθνικά κράτη κερδίζει έδαφος, δημιουργεί αντικειμενικά την ανάγκη εθνοτικής συνοχής που μπορεί να εκπληρωθεί μόνο  με την δημιουργία εθνικής εστίας.

Ο στόχος αυτός του σιωνισμού  (δημιουργία εθνικής εστίας) είναι γενικά αποδεκτός  δεν είναι όμως εξ ίσου δημοφιλής σε όλες τις σιωνιστικές οργανώσεις. Στο 1^ο Πανελλήνιο σιωνιστικό συνέδριο που έγινε στη Θεσσαλονίκη  οι Έλληνες Σιωνιστές διαφοροποιήθηκαν από το διεθνές σιωνιστικό κίνημα και (χωρίς να εκφράσουν την  αντίθεση τους  ως προς την δημιουργία εθνικού κράτους) διατυπώνουν με το 4^ο ψήφισμα  την επιθυμία και την απόφασή τους να ενταχθούν στο Ελληνικό κράτος θέτοντας ως προϋπόθεση την αναγνώριση  και νομική  κατοχύρωση της εθνικής τους ιδιαιτερότητας.

Με λίγα λόγια ο σιωνισμός είναι η απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστισε την  Ευρώπη του 19^ου αιώνα και δεν έχει καμία σχέση με τις ανοησίες «περί παγκόσμιας κυριαρχίας».

Ένας μύθος που καλλιεργείται συστηματικά από πολλούς κύκλους είναι  ο μύθος του «ανθελληνικού Σιωνισμού». Οι Εβραίοι ήταν ανέκαθεν εχθροί της Ελλάδας, ότι απεργάζονται τη διάλυση του έθνους και της θρησκείας. Πίσω από κάθε «επίθεση» απέναντι στο Έθνος, την εκκλησία, βρίσκονται οι Εβραίοι. Κάθε Μ.Κ.Ο που αγωνίζεται για την προστασία των μειονοτήτων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρηματοδοτείται από το ίδρυμα «Soros» άρα από τους Εβραίους. Κάθε καλόπιστος ερευνητής που τολμά να αμφισβητήσει  τους εθνικούς μύθους είναι όργανο του σιωνισμού. Ακόμα και η τέταρτη Σταυροφορία που οδήγησε στην πτώση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε Εβραϊκή πρωτοβουλία. (Αληθές είναι ότι προκειμένου να χρηματοδοτηθούν οι σταυροφορίες καταληστεύτηκαν Εβραϊκές περιουσίες, δημεύτηκαν Εβραϊκά κεφάλαια και εξοντώθηκαν χιλιάδες Εβραίοι στη Δυτική Ευρώπη).

Πρόκειται για πλήρη αντιστροφή της πραγματικότητας. Η ιστορία εν προκειμένω είναι αμείλικτη  και επιβεβαιώνει διαχρονικά τον βίαιο Ελληνικό αντισημιτισμό.

Μέχρι τον 4^ο αιώνα μ.Χ. οι σχέσεις των Εβραίων και χριστιανών στον ελληνικό χώρο ήταν  σχέσεις συγγενείας και συνέχειας, με βάση το δόγμα  «ουκ ήρθα καταλύσαι αλλά πληρώσαι το μωσαϊκό νόμο». Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει σε Εβραϊκές συναγωγές στους Φιλίππους, τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα. Οι πρώτοι προσήλυτοι στη νέα θρησκεία είναι Έλληνες Εβραϊκού θρησκεύματος.

Η αρμονική συνύπαρξη των δύο αυτών θρησκειών διήρκεσε για τέσσερις αιώνες. Όμως το 380 μ.Χ. ο Θεοδόσιος ο Α΄ υιοθετώντας το δόγμα του καισαροπαπισμού, ως στοιχείο συνοχής της αυτοκρατορίας,   αποφασίζει να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Εκδίδει  το περίφημο «έδικτον της Θεσσαλονίκης» με το οποίο τίθεται εκτός νόμου και ορίων αυτοκρατορίας κάθε μη χριστιανός. Ο Θεοδόσιος ο Β΄ το 429 μ.Χ. παίρνει νέα μέτρα στα οποία ήδη έχουμε αναφερθεί.  Ο Γρηγόριος ο Νανζιανζινός ζητά από τον αυτοκράτορα να οργανώσει εκστρατείες εναντίον κάθε άπιστου, αιρετικού ή αλλόδοξου. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος το 387 συγγράφει 8 κηρύγματα κατά των Εβραίων. Τους χαρακτηρίζει ως οχιές, δαίμονες, σκυλιά, και τις συναγωγές πορνεία. Όλοι οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου μέχρι  τον 10^ο αιώνα προσπαθούν να επιβάλλουν με κάθε μέσο και τρόπο στους Εβραίους τον χριστιανισμό. Συστηματικούς διωγμούς έχουμε επί αυτοκρατόρων Ιουστινιανού του Α΄, Βασιλείου του Α΄ και Ρωμανού του Α΄.

Στις λατινοκρατούμενες Ελληνικές περιοχές η καθημερινότητα των Εβραίων είναι εφιαλτική. Το 1387 η βενετική κυβέρνηση απαγόρευσε στους βενετούς δημοσίους υπαλλήλους να συμμετέχουν στους πατροπαράδοτους λιθοβολισμούς των εντοπίων κατά των Εβραίων και περιορίζει το «δικαίωμα» αυτό μόνο  στους εντοπίους .

Στη Χίο οι Γενοβέζικες αρχές συνιστούν στους εντόπιους τη χρήση νεραντζιών αντί λίθων. Απλή σύσταση. Στη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα οι Εβραίοι περιορίζονται σε ghetto κατ’ απαίτηση των Χριστιανών κατοίκων, που συνεχίζουν ωστόσο κατά βούληση το έθιμο του λιθοβολισμού.

Στην περίοδο που στον ευρύτερο ελληνικό χώρο κυριαρχεί η Οθωμανική αυτοκρατορία οι σουλτάνοι απαγορεύουν (χωρίς να εξαλείφουν) βαρβαρότητες χριστιανών κατά Εβραίων. Η βία καμουφλάρεται και παίρνει τη μορφή της συκοφαντίας αίματος. Αθώοι Εβραίοι κατηγορούνται για ανθρωποθυσίες εις βάρος νεαρών  χριστιανών. Οι καταγγελίες παίρνουν διαστάσεις επιδημίας που υποχρεώνουν τον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή στη λήψη δραστικών μέτρων και την παραδειγματική  τιμωρία των συκοφαντών.

Αλλά και η φαναριώτικη Ελίτ δεν πάει πίσω. Ο πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης αναφέρεται στο «σκληροτράχηλο έθνος των Εβραίων: «Οι άχαροι, αναίσχυντοι και φθονεροί, οι φονιάδες Εβραίοι». Ο μέγας διερμηνέας της πύλης Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος στο έργο του «τα Ιουδαϊκά» (1716) κινείται στο ίδιο κλίμα με τον Λούκαρη. Την σκυτάλη παίρνει ο λαϊκός κλήρος και κάθε λογής τσαρλατάνοι και λαϊκοί κήρυκες που περιοδεύουν την Ελλάδα και ενσπείρουν αντισημιτικό μένος. Στα 1767 ένας βοσκός από το Καστρίτζι Καλαβρύτων, ο Πανάγος, περιόδευε στις περιοχές της Πάτρας και της Ναυπάκτου, συνεγείρει το χριστιανικό ακροατήριο και προκαλεί τρόμο και αναστάτωση στους  Εβραίους κατοίκους των περιοχών αυτών.

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός (θεωρούμενος εκ των εκπροσώπων του εγχωρίου ελληνικού διαφωτισμού) περιοδεύει σε Μακεδονία, Ήπειρο, Στερεά, Θεσσαλία. Τα λόγια του φωτιά «Πως το βαστά η καρδιά σας να αγοράζετε από τους Εβραίους πραμάτειες; Και τα άσπρα κατόπιν να τα εξοδεύουν δια να εύρουν κανένα Χριστιανόπουλον να το σφάξουν, να πάρουν το αίμα του και με εκείνο να κοινωνούν; Ο διάβολος θέλει να πίνωμεν το αίμα των παιδίων και όχι ο Θεός».

Ο ανώνυμος συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας» γράφει για «ουτιδανούς με Εβραϊκή καρδιά»……… η εβραϊκή θρησκεία κάνει το λαό μισάνθρωπο. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ο εγχώριος διαφωτισμός η «Εθνική αφύπνιση» και συνείδηση θεμελιώθηκαν εν πολλοίς  πάνω στον αντισημιτισμό. Οι καρποί δεν άργησαν να έρθουν. Ήδη  κατά τη διάρκεια του 19^ου αιώνα τα πρώτα εθνικιστικά κινήματα έχουν εξαλείψει μεταξύ άλλων την κοινότητα της Θήβας, της Ναυπάκτου και της Πάτρας. Το Σεπτέμβρη του 1821 οι πολιορκητές και πλιατσικολόγοι της Τριπολιτσάς σφαγιάζουν μέχρι ενός τον Εβραϊκό πληθυσμό που είχε εισρεύσει στην πόλη από κάθε σημείο της Πελοποννήσου. Οι ηγέτες των πολιορκητών (Κολοκοτρώνης, Μαυρομιχαλαίοι) αλλά και η Μπουμπουλίνα που φτάνει εκτάκτως από τις Σπέτσες, έχουν εν τω μεταξύ αφαιμάξει μέσα από μυστικές συμφωνίες τον Εβραϊκό πλούτο.

Στο Βραχώρι  οι επαναστάτες επιτρέπουν στην Οθωμανική φρουρά να αποχωρήσει ένοπλη, διεκδικούν όμως το αναφαίρετο δικαίωμά τους να σφαγιάσουν τους Εβραίους που έχουν συγκεντρωθεί στην πόλη για να προστατευθούν. Όπερ και εγένετο. Στα χρόνια που ακολουθούν ο Εβραϊκός πληθυσμός της Ελλάδας είναι εκτεθειμένος στο αντισημιτικό μένος και απροστάτευτος από την κεντρική κυβέρνηση.  Στις 3 Απριλίου 1891 ξεσπά φοβερό πογκρόμ εις βάρος των Εβραίων της Κέρκυρας. Οι βιαιότητες επεκτείνονται και στη Ζάκυνθο.

 Μέσα από αυτές τις τραυματικές εμπειρίες ήταν απολύτως φυσικό οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης να μην υποδεχτούν μετά βαΐων και κλάδων τον Ελληνικό στρατό το 1912.  Οι συνθήκες όμως δεν είναι πλέον ίδιες. Ο Βενιζέλος και ο Γεώργιος ο Α΄ κατανοούν ότι για να πετύχουν την οριστική προσάρτηση της Θεσσαλονίκης οφείλουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των Εβραίων κατοίκων. Το πετυχαίνουν μετά από μια πρωτόγνωρη (εν μέρει υποκριτική) επίθεση φιλίας. Η Εβραϊκή κοινότητα απέκρουσε τις Σερβικές και βουλγαρικές προτάσεις και αποδέχτηκε την ελληνική κυριαρχία στην πόλη. Οι θέσεις του 1^ου σιωνιστικού συνεδρίου  (που εκθέτω παραπάνω) είναι σαφείς σ’ ό,τι αφορά την πρόθεση ενσωμάτωσης.

Αυτή η πρόθεση δεν κάμπτεται παρά την προσπάθεια αποεβραιοποίησης της πόλης  (που επιχειρείται μετά την πυρκαγιά του 1917), την εμμονή της ελληνικής διοίκησης για την μεταφορά του Εβραϊκού νεκροταφείου, το πογκρόμ του 1931 και τον εμπρησμό της Εβραϊκής συνοικίας Καμπέλ.

Το 1940 οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στρατεύονται μαζικά στο αλβανικό μέτωπο. Ο Εβραίος (από τη Χαλκίδα) ταγματάρχης Μαρδοχαίος Φραζής είναι ένας από τους πρώτους νεκρούς του πολέμου. Ο Λάζαρος Μπεναρόγια (γιος του Αβραάμ) ακολουθεί, όπως και εκατοντάδες άλλοι.

 Όμως σε όλη την διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι Έλληνες χριστιανοί εκδηλώνουν συστηματικά τα «φιλικά» τους αισθήματα απέναντι στους Εβραίους, κυρίως στη Θεσσαλονίκη.

• Παρά τον αρχικό σχεδιασμό του MERTEN (που προβλέπει τη διατήρηση ενός  τμήματος και μεταφορά του υπολοίπου), το εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης καταστρέφεται και λεηλατείται ολοσχερώς. Πρωταγωνιστούν Δήμος, Μητρόπολη, εργολάβοι και ακολουθεί ο όχλος. Της γενοκτονίας, προηγείται η μνημοκτονία.
• Η «αλληλεγγύη» των Ελλήνων Χριστιανών στέλνει στο Άουσβιτς το 95% του Εβραϊκού πληθυσμού πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη. Στη ναζιστική Γερμανία διασώθηκε το 10%.
• Δοσίλογοι, Μαυραγορίτες, κρατικού υπάλληλοι αλλά και «έντιμοι» πολίτες καρπώνονται με την συνεργασία και υποστήριξη των Ναζί τις  Εβραϊκές περιουσίες, (σπίτια, καταστήματα, εμπορεύματα). Ο ευσυνείδητος και καθόλα υπηρεσιακός διευθυντής της ΥΔΙΠ Ηλίας Δούρος δεν καταφέρνει να αποτρέψει το πλιάτσικο και τη λεηλασία.

Η «θλίψη» των Χριστιανών  Ελλήνων για το δράμα των Εβραίων της πόλης αποτυπώνεται  χαρακτηριστικά σε ένα τετράστιχο που είχαν σκαρώσει οι πιτσιρικάδες της πόλης (στην γλώσσα που μιλούσε η καρικατούρα του Εβραίου στο Ελληνικό θέατρο σκιών) προκειμένου να διακωμωδήσουν το τραγικό γεγονός.

«Πανάθεμα το έρμανο

που σκότωσε ούλο το τζιδιό

και το έστειλε να πάει στη Πολωνία

να πετάνει νηστικό»

Το τετράστιχο αυτό διέσωσε ο Ηλίας Πετρόπουλος και δημοσιεύτηκε στα πλαίσια σχετικού άρθρου στο περιοδικό «Σχολιαστής» γύρω στο 1985 περίπου .

Θέτουν πολλοί αφελώς το ερώτημα «γιατί οι Εβραίοι δεν μπήκαν στην αντίσταση; Γιατί δεν  βγήκαν στα βουνά; Γιατί υποτάχτηκαν στη μοίρα τους; Άρα καλά να πάθουν (δεν το λένε, αλλά το εννοούν). Πρόκειται για ένα ακόμη παραμύθι, ιδιαίτερα βολικό για την απενεχοποίηση της αριστεράς.

– Οι πρώτες ένοπλες ομάδες στον χώρο της Μακεδονίας εμφανίζονται  μετά τα τέλη του ’42. Οι Θεσσαλονικείς  Εβραίοι ήδη έχουν περιοριστεί και εγκλωβίζονται  σε ghetto  από τον Ιούλιο του 1942.

– Η φυγή στο βουνό είναι λύση για νέους μαχητές, όχι για οικογένειες. Για την Εβραϊκή οικογένεια η μόνη εφικτή επιδίωξη είναι η φυγή στις ιταλοκρατούμενες  περιοχές.

Επιπλέον. Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι αντιστασιακές οργανώσεις επιθυμούσαν  την ένταξη νεαρών εβραίων στην αντίσταση. Μετά το 1922 το ΣΕΚΕ βρήκε προνομιακό  πεδίο παρέμβασης στο συμπαγές προλεταριακό των μικρασιατών προσφύγων που κατακλύζουν την Μακεδονία και σταδιακά παίρνει αποστάσεις από τον διεθνιστικό πυρήνα της federation. Ο Αβραάμ Μπεναρόγια και άλλοι διεθνιστές στελέχη της federation  διαγράφονται το 1925 από το Κ.Κ.Ε. «ως πράκτορες του ταξικού εχθρού». Έτσι στις παραμονές του πολέμου ο Εβραϊκός πληθυσμός της Θεσσαλονίκης βρίσκεται εκτός τειχών αριστεράς  που καθοδηγείται από στελέχη προερχόμενα από το χώρο των μικρασιατών προσφύγων. Δεν υπάρχουν γέφυρες δεν υπάρχουν σύνδεσμοι. Για τους λίγους  που καταφέρνουν να συνδεθούν με την αντίσταση, η ιστορία υπήρξε άδικη και επιλεκτική. Δεν  διεσώθη καν η μνήμη τους.

Στον κατάλογο νεκρών του 54^ου συντάγματος του ΕΛΑΣ  (που ένα τμήμα του από 32 μαχητές εξοντώθηκε στην Καλοσκεπή) οι 30 αναφέρονται με πλήρες ονοματεπώνυμο και τόπο καταγωγής. Οι δύο νεκροί Εβραίοι αναφέρονται «ως Δαυίδ….. ισραηλίτης ………… Βενιαμίν, ισραηλίτης».

Στην μεταπολεμική Ελλάδα η εμφύλια σύγκρουση και ότι ακολούθησε, δεν αφήνει περιθώρια στη δημόσια ιστορία να ασχοληθεί με το μεγαλύτερο έγκλημα των ΝΑΖΙ στον ελληνικό χώρο. Ο Μπεναρόγια απογοητευμένος μεταναστεύει την δεκαετία του ’50 στο Ισραήλ. Το ελληνικό κράτος μόλις το 1997 απεφάσισε να τιμήσει τους 50.000 πολίτες τα θύματα του ολοκαυτώματος με την κατασκευή μνημείου στην πλατεία Ελευθερίας, με δαπάνες όμως της εβραϊκής κοινότητας.

Η συνοπτική  αναδρομή μας στις σχέσεις Εβραίων και χριστιανών στον «ελληνοχριστιανικό» χώρο από τον 4^ο αιώνα και μετά καταρρίπτει τον μύθο του «ανθελληνικού Σιωνισμού» και αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Απέναντι σε αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα οι ταγοί του εθνικισμού αναφέρουν  δύο μόνο εκδηλώσεις «ανθελληνισμού».  Την συμμετοχή  των Εβραίων  των Ιωαννίνων στην καταστολή  της εξέγερσης του Διονυσίου του Σκυλοσόφου το 1611, και την βεβήλωση του σώματος του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ από κάποιους Λούμπεν Εβραίους της πόλης στους οποίους ανατέθηκε (υποχρεωτικά) η βρώμικη δουλειά. Θα τους βοηθήσω προσθέτοντας και ένα τρίτο. Την συμμετοχή θεσσαλονικιών Εβραίων στην καταστολή της ελληνικής εξέγερσης στη Χαλκιδική το 1922. Τα  τρία αυτά γεγονότα δεν μπορούν να συγκριθούν με διώξεις, σφαγές, λεηλασίες, πογκρόμ, εξευτελισμούς και κακοποιήσεις 16 αιώνων .

Φτάνοντας στο σήμερα: ο εμπρησμός της συναγωγής των Χανίων αποτελεί την πιο κραυγαλέα εκδήλωση αντισημιτισμού. Στη ρητορική της ακροδεξιάς ο αντισημιτισμός είναι καθημερινό φαινόμενο. Δεν είναι όμως το πρόβλημα μια ακροδεξιά μειοψηφία. Ακόμα και η περίπτωση Πλεύρη  ελάχιστα με ανησυχεί. Το ανησυχητικό εν προκειμένω δεν είναι οι ανοησίες του Πλεύρη  αλλά το γεγονός  ότι η ελληνική δικαιοσύνη επικύρωσε και νομιμοποίησε αυτές  τις ανοησίες.  Ωστόσο αλλού  είναι το πρόβλημα:

Μετά το 1974 αναπτύσσεται στην Ελλάδα ένα ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης στην PLO και την παλαιστινιακή υπόθεση που υποστηρίζεται κυρίως από την αριστερά. Το κίνημα αυτό βρίσκεται σε απόλυτη συνέπεια με την στάση που είχε όλα εκείνα τα χρόνια η αριστερά απέναντι σε όλα τα απελευθερωτικά κινήματα (SUAPO, FNLA, FRELIMO, POLISARIO). Οι ίδιες δυνάμεις σήμερα αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό φαινόμενα εκφυλισμού και διολίσθησης στον ισλαμικό φονταμενταλισμό, τις εκδηλώσεις τυφλής βίας, τις επιθέσεις αυτοκτονίας.

Όμως κατά έναν τρόπο (κατ’ αρχήν) ανεξήγητο τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται μια καθολική (άνευ όρων και κριτικής) υποστήριξη στα «δίκαια του Παλαιστινιακού λαού». Δεξιοί, αριστεροί, ακροδεξιοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί, δεσποτάδες και στρατηγοί, παναθηναϊκοί  και ολυμπιακοί ομνύουν υπέρ των δικαίων του παλαιστινιακού λαού. Αυτή η ομοθυμία με ανησυχεί. Είναι προϊόν πολιτικής ανάλυσης; Αποτελεί συνειδητή πολιτική στάση και επιλογή; Για αυτούς που από το 1974 υποστήριξαν την παλαιστινιακή υπόθεση πιθανόν ναι. Για όλους τους άλλους η ομοθυμία που περιγράφω τολμώ να πω ότι αποτελεί την συγκαλυμμένη έκφραση του σύγχρονου ελληνικού αντισημιτισμού. Οι έλληνες δεν αγαπούν τους παλαιστίνιους, απλώς μισούν τους Εβραίους. Αν πράγματι αγαπούσαν τους Παλαιστίνιους, τότε οι 30.000 παλαιστίνιοι πρόσφυγες που βρέθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα θα είχαν από την κοινωνία μια διαφορετική αντιμετώπιση απ’ αυτή που έχουν οι Σομαλοί και οι Αφγανοί. Δεν την έχουν. Βιώνουν τον ίδιο ρατσισμό, μοιράζονται την ίδια δυστυχία. Δείγματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς εισπράττουν μόνο από εκείνη την μικρή μερίδα της κοινωνίας που έχει μάθει σταθερά και χωρίς διακρίσεις να είναι αλληλέγγυα στην προσφυγιά και τον ανθρώπινο πόνο.

——————————————– 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΠΗΓΕΣ

• Κορνήλιος Καστοριάδης: «Ο θρυμματισμένος κόσμος» εκδόσεις ύψιλον – βιβλία
• Μαρία Ευθυμίου: «Εβραίοι και Χριστιανοί στα Τουρκοκρατούμενα νησιά του ανατολικού Αιγαίου». Εκδόσεις Τροχαλία
• Bernard Pierron: «Εβραίοι και Χριστιανοί στη νεότερη Ελλάδα» Εκδόσεις ΠΟΛΙΣ HISTORIA
• Γιώργος Μαργαρίτης: «Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες. Εκδ. Βιβλιόραμα»
• Κυριάκος Σιμόπουλος: «Ο μύθος των μεγάλων της ιστορίας» και «πώς είδαν οι ξένοι το ‘21» Εκδόσεις Στάχυ.
• Έρνεστ Τζόουνς: «βιογραφία του Φρόυντ» Εκδόσεις Επίκουρος.
• Στράτος Δορδανάς: «Έλληνες εναντίον Ελλήνων» Εκδόσεις Επίκεντρο
• Ρένα Μόλχο: «Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης 1856- 1919» Εκδόσεις ΘΕΜΕΛΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
• Ρένα Μόλχο: «Αδυναμία ένταξης του Ολοκαυτώματος στη συλλογική εθνική μνήμη». Η Περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Παρουσιάστηκε στα Καλάβρυτα στις 12 Δεκεμβρίου 2006 στα πλαίσια των εκδηλώσεων μνήμης του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος.
• Κείμενα του Ηλία Πετρόπουλου που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό σχολιαστής τη δεκαετία του ’80. Τα κείμενα αυτά παραμένουν έκτοτε ανέκδοτα. Επ’ ευκαιρία καλώ τους παλιούς μου φίλους από τη συντακτική επιτροπή του σχολιαστή (Μαυρή, Βερναρδάκη, Ρουμελιώτη) να σκεφτούν τη δυνατότητα έκδοσής τους τιμώντας το σπουδαίο αυτό Έλληνα που πέθανε αυτοεξόριστος στο Παρίσι γιατί δεν άντεχε την Ελλάδα που πληγώνει.

ελληνική μνήμη για τη Shoah: ένα σύντομο ανέκδοτο IV

του StepanyanTSP

Πως και τι μπορεί να μάθει κανείς από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων; Σίγουρα οι εκδηλώσεις μνήμης είναι ο πλέον συχνός τρόπος, έστω και για λόγους επιτελεστικότητας της μνήμης. Αλλά αν θέλουμε να πούμε ότι μια κοινωνία μαθαίνει ουσιαστικά το μάθημα του Ολοκαυτώματος, αυτό πιστεύω ότι μπορεί να φανεί έμπρακτα μόνο όταν η εκάστοτε κοινωνία ενσωματώνει σε βασικές λειτουργίες, ανάγκες και πιστεύω αυτό το «μάθημα».

Μπορώ να σκεφτώ τρεις τουλάχιστον τρόπους με βάση τους οποίους μια κοινωνία* μπορεί να δείξει ότι έχει μάθει** από το Ολοκαύτωμα, αναλαμβάνοντας υπεύθυνα να μην το επαναλάβει ή να μην αφήσει να επαναληφθεί. Οι τρεις αυτοί τρόποι που μπορώ να σκεφτώ με αφετηρία την μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος, έχουν να κάνουν με τους δράστες, τα θύματα και την διαδικασία εξόντωσης καθεαυτή.

Ο πρώτος προφανής τρόπος είναι, αφενός, να προστατευτεί το θύμα από παρόμοια μελλοντική καταστροφή. Επειδή εδώ η παρελθούσα καταστροφή αντιστοιχεί σε εξόντωση, ο τρόπος θα πρέπει να αφορά στην προστασία των επιζώντων της καταστροφής, εξασφαλίζοντας τους ένα ασφαλές περιβάλλον. Μπορούμε να πούμε, όμως, με ασφάλεια ότι η μεταπολεμική και η μεταπολιτευτική ελλάδα δεν έχει προστατεύσει τους επιζώντες Εβραίους της σε δεκάδες κρίσιμες περιπτώσεις: στην περίπτωση του Ζόμαρ, στις περιπτώσεις των μη καταδικασμένων στρατιωτικών και χρυσαυγιτών και μη συλληφθέντων δραστών κατά το κάψιμο των συναγωγών των Χανίων και της Κέρκυρας, στην περίπτωση της μη σύλληψης όσων σύλησαν το μνημείο του Ολοκαυτώματος της Ρόδου, στην περίπτωση της αθώωσης του νεοναζί συγγραφέα Κ. Πλεύρη που γράφει πως μπορεί το Άουσβιτς να μας φανεί χρήσιμο ξανά, κι όλα αυτά είναι μόνον λίγα.

Ο δεύτερος τρόπος για να αποδείξει μια κοινωνία πως έχει μάθει από το Ολοκαύτωμα είναι να ξεκαθαρίσει παντοτινά, υπό μορφή καταδίκης βέβαια, την σχέση της με τους δράστες του εγκλήματος, εν προκειμένω τους ναζί. Εδώ βέβαια δεν μιλάμε για γερμανούς ναζί, αν και το ελληνικό κράτος έχει καταφέρει να δώσει ασυλία ακόμα και σε αυτούς. Αλλά κυρίως μιλάμε για τους ιδεολογικούς απογόνους των ναζί, τους σημερινούς έλληνες νεοναζί. Και με ασφάλεια μπορούμε να πούμε για άλλη μια φορά πως αυτό όχι μόνον δεν έχει γίνει στην ελλάδα, αλλά μάλιστα το ελληνικό κράτος παίζει και μπόλικα παιχνίδια μαζί τους, είτε βάζοντας τους να κάνουν την “βρωμοδουλειά” χτυπώντας μετανάστες, είτε εργαλειοποιώντας τους ως αντίπαλο δέος στην αριστερά, είτε ενεργοποιώντας τους ως «χουντικό μπαμπούλα», είτε ακόμη και προσφέροντάς τους πολύπλευρη ασυλία – ακόμα και τώρα ναι! που 15 απ’ αυτούς είναι στις φυλακές – δείχνοντας πως αδιαφορεί ή σιγοντάρει για την ιδεολογική τους και πρακτική δουλειά.

Ο τρίτος τρόπος έχει να κάνει με το σημείο που κανείς σκέφτεται ελαφρώς πάνω στον χαρακτήρα της εξόντωσης. Δεν μιλάω για βαθείς στοχασμούς. Ή για βύθισμα στην φαντασία για να κατανοήσουμε λίγα μόνον από το σύμπαν αυτού που λέγεται «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Μιλάω για λίγη σκέψη γύρω από τις μορφές εξόντωσης και για ακόμα λίγη σκέψη γύρω από την ανθρώπινη κληρονομιά που εμπλούτισε το Ολοκαύτωμα. «Απαγορεύω τη δολοφονία του άλλου απλά επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος», «Απαγορεύω τα βασανιστήρια» κι άλλες τέτοιες αποφάνσεις είναι λίγες μόνον από αυτές που θα έπρεπε να είναι κλισέ πια, βασικά είναι κλισέ στην τυπική νομοθεσία κάθε κράτους, αλλά όλοι/ες γνωρίζουμε πως συνεχίζουν να αποτελούν πρακτικές σε άνθιση στις μεταπολεμικές κοινωνίες και με τους έλληνες και το κράτος τους να πρωτοστατούν. Μας το είπανε οι επιζώντες μετανάστες και πρόσφυγες από τον δολοφονικό πνιγμό των λιμενικών στο Φαρμακονήσι. Μας το είπανε οι διάφορες καταδίκες της χώρας, πάντα από ευρωπαϊκά δικαστήρια, γιατί τα ελληνικά είναι μάλλον τυφλά, γύρω από βασανισμούς μεταναστών (όπως π.χ. εκείνον όπου ένας μετανάστης στην Κρήτη βιάστηκε με γκλοπ αστυνομικού ή όπως π.χ. εκείνος όπου ένας Αιγύπτιος στη Σαλαμίνα αλυσοδέθηκε καταχτυπημένος σε ένα δέντρο με τους βασανιστές του βέβαια να απολαμβάνουν μια ιδιότυπη ασυλία εκτός φυλακών, ενώ το ίδιο το θύμα απειλήθηκε να απελαθεί, αν δεν απελάθηκε κιόλας ήδη.) Μας το είπανε τα στρατόπεδα κράτησης μεταναστών, διάσπαρτα σε όλη τη χώρα για 10.000 μετανάστες, από τα οποία πλουτίζανε τόσο οι έλληνες εργοδότες τους όσο και οι σημερινές τοπικές κοινωνίες που φιλοξενούν αυτά τα στρατόπεδα στις περιοχές τους.

Για όλους τους παραπάνω λόγους εγώ δεν θα στεκόμουν στους αντισημίτες Καμπανέλη ([1]), Θοδωράκη ([2]) και τον ρατσιστή Δένδια που θα τιμηθούν οι πρώτοι με το τραγούδι τους ο δεύτερος με την ομιλία του στην ημέρα μνήμης για το Ολοκαύτωμα στην Αθήνα το 2014. Εξάλλου, για την σημερινή αλλά και για κάθε συγκυρία, οι εκδηλώσεις των επιζώντων δεν θα μπορούν να δέχονται κριτική από τους απογόνους των θυτών. Γιατί, όπως είδαμε και παραπάνω, ακόμα κι αν υπάρχει δισταγμός εναντίωσης ή φόβος των κοινοτήτων απέναντι στην ελληνική αντισημιτική κληρονομιά, τους έλληνες χριστιανούς και το κράτος τους, για όλα αυτά πρέπει να ψέξουμε τους τελευταίους και όχι τους έλληνες Εβραίους. Ας μην οικτίρουν, λοιπόν, οι ελληνοχριστιανοί αυτή την εκδήλωσης μνήμης σήμερα, γιατί αυτή είναι μονάχα ένα μικρό αποτύπωμα μιας τεράστιας 70χρονης προσπάθειας σφυρηλατημένης από τις σιωπές και τις συναινέσεις των παππούδων τους, των γονιών τους και των ίδιων. Σε εμάς, από την άλλη, στέκεται το βάρος της ανάδειξης και της επικαιροποίησης του κομματιού της μη βολικής αυτής μνήμης της Shoah για το ελληνικό κράτος και τους υπηκόους του.

StepanyanTSP, 26.01.2014.

(4 αναρτήσεις με αφορμή αυτή την εβδομάδα μνήμης για τη Shoah)

* Η φράση «μια κοινωνία» έχει μεθοδολογικά προβλήματα, αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε και κάποιον ποστ-μόντερν φίλο σας, γιατί αυτό που λέμε ‘η κοινωνία’ ‘δεν είναι ενιαίο’, ‘είναι κατασκευή’ –μπλα-μπλα. Αλλά αξίζει, ισχυρίζομαι, στις κοινωνίες που θέλουν να δείχνουν και όντως περιφρουρούν έμπρακτα την ομοιογένεια τους, ειδικά ενόψει εσωτερικών (βλ.Εβραίους, Ρομά, Αλβανούς κλπ) και εξωτερικών εχθρών (βλ. Τούρκους, Μακεδόνες κλπ), όπως δηλαδη αυτο-παρουσιάζεται ο ελληνικός βόθρος, π.χ. σε πλατείες συντάγματος κι εκλογές, η χρήση της φράσης αυτής παραμένει … «νόμιμη και ηθική».

** Η φράση «μια κοινωνία να μάθει από το Ολοκαύτωμα», πέραν της παιδικού επιπέδου απλοϊκότητας της, βγάζει έναν κυνισμό, ελπίζω να το πιάσατε. Κανένας εγκληματίας δεν μαθαίνει από τα εγκλήματα του, εξάλλου. Το περισσότερο που μπορεί να κάνει είναι συνήθως να τα βελτιώσει στην λεπτομέρεια τους για να μην τον πιάσουν «τόσο εύκολα» την επόμενη φορά. Βέβαια, σε αντίθεση με τα μικρά ατομικά εγκλήματα που όλα λίγο-πολύ διώκονται σε παγκόσμιο επίπεδο, μιλώντας για τα εγκλήματα που αφορούν εξόντωση πληθυσμών, υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις. Η ελλάδα, ας πούμε, άμα λάχει, τα κάνει και εθνικό της ύμνο…

---

[1] Τα Νέα, 12.4.2002:«Τα τραγούδια που γράψαμε ο Μίκης κι εγώ για τους πάσχοντες τότε Εβραίους του Μαουτχάουζεν, δεν έχουν καμία σχέση με τους σημερινούς χιτλερίσκους του Ισραήλ. Θα ήθελα, αν μπορούσα, να απαγορεύσω οποιαδήποτε χρήση τους στην αμαρτωλή χώρα τους», βλέπε http://www.tanea.gr/news/world/article/4227115/?iid=2 .

[2] «Είμαι Αντισιωνιστής και ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗΣ» είχε δηλώσει ο Μίκυ στον αριστερό εθνικιστή Γ. Καραμπελιά, βλέπε http://www.youtube.com/watch?v=ptigX_zNMtY&feature=youtu.be .

Πηγή: stepanyantsp.espivblogs.net

• Σημείωση του ιστολογίου: Ευχαριστούμε θερμά το συγγραφέα για την άδεια αναδημοσίευσης. Το παραπάνω κείμενο είναι το τέταρτο και τελευταίο από μια σειρά αναρτήσεων με αφορμή την εβδομάδα μνήμης της Shoah. Τα υπόλοιπα τρία κείμενα είναι τα εξής: 1. Απελπισία, σκοτάδι και μαγεία Ι, 2. Οι σοφοί των ρωμιών ΙΙ, 3. Το ρολόϊ της Πράγας ΙΙΙ.

Ο Δημήτρης Φύσσας για το ξέπλυμα της “Χρυσής Αυγής” από δύο αριστερούς

Αριστεροί υπέρ Χρυσής Αυγής;

Πλεκτάνη Εβραίων – «κοινοβουλευτικής χούντας» ο φόνος Φύσσα

24/09/2013

του Δημήτρη Φύσσα

«Η Χρυσή Αυγή ως κόμμα είναι αθώα του αίματος στο Κερατσίνι. O Ρουπακιάς εκτελούσε εντολές άλλων. Ήθελε εξαρχής να συλληφθεί και να φάει ισόβια. Σιωνιστικά υπερεθνικά κέντρα πάνε να φορτώσουν στη Χρυσή Αυγή το φόνο του Παύλου Φύσσα. Η μόνη που ωφελείται από το φόνο είναι η «κοινοβουλευτική χούντα» Σαμαρά – Βενιζέλου. Και η δημοκρατία κινδυνεύει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ».

ΜΟΥΦΑΝΕΤ: Ο Ηλίας Κασιδιάρης, ενώ δείχνει στους πουλημένους δημοσιογράφους, την αυθεντική εικόνα του δολοφόνου με τον καθοδηγητή του, διαψεύδοντας έτσι κάθε σχέση του με τη Χρυσή Αυγή. Via http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.moyfanet&id=27808

Πώς σας φαίνεται αυτή η άποψη; Ακραία, εξεζητημένη, εξωφρενική; Ψεκασμένη; Ή απλά χρυσαυγίτικη;

Χρυσαυγίτικη είναι, με την έννοια ότι προβλήθηκε δεόντως και πανηγυρικά από το site της νεοναζιστικής οργάνωσης. Αλλά οι πρωτογενείς συντάκτες είναι αριστεροί. Συγκεκριμένα, οι αριστεροί διανοητές κ. Δελαστίκ (στο «Πριν») και Φωτόπουλος («Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»). Α, και μαζί με το site της Χρυσής Αυγής, η βαρυσήμαντη αυτή ανάλυση, τουλάχιστον του κ. Δελαστίκ, αναδημοσιεύτηκε και από τον ιστότοπο «iskra», που εκφράζει το αριστερό ρεύμα/ πλατφόρμα κλπ του ΣΥΡΙΖΑ. Με απλά λόγια τον κ. Λαφαζάνη και τους συν αυτώ.

Αν μπερδευτήκατε, ειλικρινά δεν φταίω εγώ. Ας ξαναπροσπαθήσουμε από την αρχή.

[…]

• Διαβάστε τη συνέχεια στο athensvoice.gr. Να θυμίσουμε ότι σε πρόσφατο άρθρο του στο “Έθνος”, ο Γιώργος Δελαστίκ μιλάει με θαυμασμό για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, θεωρώντας μάλιστα ότι η ηγεσία του αιγυπτιακού στρατού “είναι πλήρως διαβρωμένη πολιτικά και οργανωτικά από εκατοντάδες πράκτορες των ΗΠΑ και του Ισραήλ”. Πίσω από το πραξικόπημα, λοιπόν, “είναι οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί, οι οποίοι ξαναπαίρνουν στα χέρια τους τον πλήρη έλεγχο της Αιγύπτου.” Τόσο απλά. Ένας φανατικός ισλαμιστής και υποστηρικτής του Μόρσι θα έγραφε πάνω κάτω τα ίδια.
• Ενημέρωση: Διαβάζουμε ότι το “Έθνος” αποδοκίμασε έντονα τις απόψεις Δελαστίκ για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ας σοβαρευτούμε λίγο. Το “Έθνος” δεν είχε πρόβλημα να δημοσιεύσει τον Ιανουάριο του 2010 άρθρο του συνεργάτη της, στο οποίο υποστήριζε ότι ο εμπρησμός της Συναγωγής των Χανίων είναι προβοκάτσια ξένων υπηρεσιών “με στόχο τη δυσφήμηση της Ελλάδας στον εβραϊκό κόσμο που κατέχει κορυφαίες θέσεις στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, σε μια φάση που η χώρα μας βρίσκεται σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και επομένως έχει ανάγκη τις ξένες τράπεζες”. Η εβραιόφοβη συνωμοσιολογία σε όλο της το μεγαλείο. Ελάχιστοι είχαν τότε διαμαρτυρηθεί.
• Ενημέρωση, 27/09/2013: “Οσον αφορά τις εφημερίδες στις οποίες αρθρογραφούν οι δύο αναπάντεχοι συνήγοροι της Χρυσής Αυγής, το μεν «Εθνος» έσπευσε να διαφοροποιηθεί από τον Γ. Δελαστίκ, δηλώνοντας ότι δεν θα φιλοξενούσε ποτέ παρόμοιες θέσεις, ενώ η «Ελευθεροτυπία» δημοσίευσε ασχολίαστο το συγχωροχάρτι που προσέφερε στη Χρυσή Αυγή ο κ. Φωτόπουλος, το πρόβαλε μάλιστα και στο πρωτοσέλιδό της. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η Χρυσή Αυγή επιδοκιμάζει και επικαλείται άρθρο της «Ελευθεροτυπίας». Ηταν το καλοκαίρι του 2001, όταν η εφημερίδα της ναζιστικής οργάνωσης θρηνούσε για την εκτέλεση του Τίμοθι Μακβί στις ΗΠΑ, του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για το πολύνεκρο μακελειό της Οκλαχόμα. Η εφημερίδα αναδημοσίευε τη φράση που είχε αφιερώσει στον Μακβί «ο δημοσιογράφος που γράφει τις εύστοχες φράσεις πάνω στο δελτίο καιρού της “Ελευθεροτυπίας”: Εκτέλεσαν με τις ενέσεις τους τη μόνη φωνή που ξεσκέπασε εμπράκτως τις φονικές ανέσεις τους». Ο άνθρωπος που είχε γράψει τότε αυτές τις γραμμές που θαύμασε η Χρυσή Αυγή είναι σήμερα διευθυντής στην «Ελευθεροτυπία» του κ. Οικονομόπουλου. Και είναι ο ίδιος που με ανάρτησή του στο Διαδίκτυο μας απέδιδε ότι ασχολούμαστε ως δημοσιογράφοι με πολύ περιθωριακά θέματα, εννοώντας την πολύχρονη έρευνά μας για τη Χρυσή Αυγή. Πραγματική κατάντια.” (Απόσπασμα άρθρου του Δημήτρη Ψαρρά που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 27ης Σεπτεμβρίου, via left.gr)

Συναγωγή Χανίων: το μυστηριώδες προσκήνιο και παρασκήνιο ενός εμπρησμού

Συναγωγή Χανίων:Το μυστηριώδες προσκήνιο και παρασκήνιο ενός εμπρησμού- ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ-

Πέμπτη, 21 Απριλίου 2011

TRANSIT TV

Ποιός έβαλε τη φωτιά στη Συναγωγή των Χανίων με το διπλό εμπρησμό στις 5 και 16 Ιανουαρίου του 2010; Αρχικά κατηγορειται η Χρυσή Αυγή, η “Γουόλ Στριτ Τζέρναλ” δημοσίευσε ημισέλιδο άρθρο με τίτλο “Η ντροπή της σύγχρονης Ελλάδας”, για να καταγγείλει τον αντισημιτισμό των Ελλήνων (…) το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έσπευσε να βγάλει ανακοίνωση προς τους Αμερικανούς πολίτες προειδοποιώντας τους για τον αντισημιτισμό των… Ελλήνων, κάποιοι μίλησαν για διεθνή προβοκάτσια. Μερίδα του ελληνικού τύπου συνέδεσε τον εμπρησμό με την αμερικάνικη βάση ενώ η αστυνομία μέσα σε 5 μέρες συνέλαβε με συνοπτικές διαδικασίες 4 άτομα τα οποία παραπέμφθηκαν με την κατηγορία της σύστασης συμμορίας. Σήμερα όλοι είναι ελεύθεροι καθώς τα στοιχεία ενοχής κρίθηκαν φτωχά. Ποιός είχε τελικά συμφέρον από τον εμπρησμό και τι επεδίωκε; Το μυστήριο παραμένει στην ιστορία της πόλης όπου ο ρατσισμός έτσι ή αλλιώς έχει κάνει την εμφάνιση του δυναμικά τα τελευταία δύο χρόνια.

Το Transit Tv παρουσιάζει σε αποκλειστικότητα μια ανεξάρτητη έρευνα -οδοιπορικό στα Χανιά, υπογραμμίζει τα αναπάντητα μέχρι σήμερα ερωτηματικά και προβληματίζεται για το μεγάλο φιάσκο των αρχών.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO

http://www.youtube.com/watch?v=-g83GdGrZFE&feature=player_embedded

Σχετικές αναρτήσεις: “Παύση των διώξεων για τον εμπρησμό της συναγωγής” στα Χανιά: τα ερωτήματα παραμένουν (18-8-2010) και Ένα βίντεο κι ένα άρθρο για την αναστήλωση της Συναγωγής των Χανίων / “Etz Hayyim: up from the ashes” (8-7-2010)

Η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ελληνική κοινωνία / 2010 Report on International Religious Freedom (the case of Greece)

Εκθεση Στέιτ Ντιπάρτμεντ για θρησκευτικές ελευθερίες

Αθ. Ελλις, εφ. Η Καθημερινή, 19-11-2010

Επεισόδια κατά μουσουλμάνων, όπως η εμπρηστική επίθεση κατά του τεμένους στους Τοξότες Ξάνθης, βανδαλισμοί σε άλλο τζαμί και κοιμητήριο στη Θράκη, και η τεταμένη ατμόσφαιρα κατά τη διαμαρτυρία χιλίων περίπου μουσουλμάνων μεταναστών στην Αθήνα, τον Μάιο του 2009, λόγω της βεβήλωσης αντιτύπου του Κορανίου από αστυνομικό, καταγράφονται στην ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις θρησκευτικές ελευθερίες ανά τον κόσμο, η οποία υποβάλλεται κάθε χρόνο στο Κογκρέσο βάσει σχετικού αμερικανικού νόμου. Στην έκθεση σημειώνεται και η συνέχιση εκφάνσεων αντισημιτισμού στον ελληνικό Τύπο και στην κοινωνία, περιστατικά βανδαλισμών εβραϊκών μνημείων και περιουσιών, και οι δύο εμπρηστικές επιθέσεις κατά της Συναγωγής Χανίων, ενώ επισημαίνεται ως θετική εξέλιξη ο εγκαινιασμός του Μνημείου Ολοκαυτώματος στην Αθήνα από τον υπουργό Επικρατείας τον περασμένο Μάιο.

Στο κεφάλαιο για την Ελλάδα επισημαίνεται και φέτος ότι η ελληνική κυβέρνηση σέβεται εν γένει στην πράξη τα ζητήματα θρησκευτικών ελευθεριών, αλλά γίνεται λόγος για γραφειοκρατικά κυρίως προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι θρησκευτικές μειονότητες, όπως για τις αδειοδοτήσεις για την κατασκευή ή λειτουργία χώρων λατρείας, και για συνέχιση φαινόμενων θρησκευτικών διακρίσεων και εκδηλώσεων αντισημιτισμού. Επισημαίνονται τα θετικά βήματα του Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Ελλάδος για την πρόοδο του διαθρησκειακού διαλόγου με την Αγγλικανική Εκκλησία και άλλα θρησκευτικά δόγματα. Η έκθεση καλύπτει την περίοδο από τον Ιούλιο του 2009 έως τον αντίστοιχο μήνα του 2010 και, έτσι, δεν αναφέρεται στα πρόσφατα περιστατικά έντασης με τη μαζική προσευχή μουσουλμάνων μεταναστών στα Προπύλαια και της αντιπαράθεσης στην περιοχή του Αγ. Παντελεήμονα.

Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor

International Religious Freedom Report 2010

November 17, 2010

[…] Vandalism of Jewish monuments and properties continued to occur. In June 2010, days after the Israeli interception of the Gaza flotilla, a student was arrested in the act of spraying anti-Semitic graffiti on a Jewish tombstone in Komotini. The student claimed that his action was in solidarity with the flotilla and Palestinians. The Jewish cemetery in Thessaloniki was vandalized in May 2010; three suspects were arrested several hours after the incident. The Jewish cemetery of Ioannina was vandalized three times in 2009.

In January 2010 the Etz-Hayyim synagogue of Chania, Crete, suffered two arson attacks. A total of 1,800 books and religious items, and the synagogue’s roof, were destroyed. The ministers of education and justice condemned the attacks, and in a positive development, local media commentators unanimously condemned the attacks and anti-Semitism in general. The police initially arrested four suspects, subsequently releasing three. The investigation was ongoing during the reporting period and a trial date had not been set. The government provided funds to the Jewish community for reconstruction of the synagogue.

Expressions of anti-Semitism continued to occur, particularly in the extremist press. The mainstream press and public sometimes mixed negative comments about Jews with criticism of the Israeli government, especially in the aftermath of the May 2010 Gaza flotilla incident, in which dozens of the country’s citizens were temporarily detained by the Israeli Defense Forces.

In April 2010 the Jewish community, the Simon Wiesenthal Center, and the country’s Helsinki Monitor protested that a cartoon in newspaper Ta Nea did not respect the memory of the Holocaust. The cartoon’s author apologized to the Jewish community.
In 2007 the Helsinki Monitor and the Central Board of Jewish Communities brought charges against newspaper Eleftheros Kosmos and former Popular Orthodox Rally (LAOS) political party candidate Kostas Plevris for racism and anti-Semitism. In 2007 Plevris was convicted of inciting hatred and racial violence with his book The Jew – The Whole Truth. He was acquitted by an appeals court in March 2009. A public prosecutor subsequently filed a “cassation in favor of the law” with the Supreme Court against the decision, seeking to ensure it would not be used as a precedent in the future. The Supreme Court rejected the cassation in April 2010.

In January 2010 a court in Athens convicted Ioannis Charalambopoulos, editor of magazine Apollonio Fos, to seven months in prison, suspended for three years, for distributing anti-Semitic leaflets during the Plevris trial in 2007.

The Jewish community reported that few of the publicly owned Jewish cemeteries in the country were properly maintained, stating that grass was not cut, fences were not repaired, and plants were not watered. Members of the Muslim minority also reported that some of their cemeteries were not maintained. Maintenance is required by law.

The Jewish community continued to protest anti-Semitic passages in the Greek Orthodox Church’s Holy Week liturgy. The Jewish community reported that it continued to discuss with the church removal of the passages.

During the reporting period, the Jewish community of Thessaloniki and the government continued discussions on compensation for the community’s cemetery, expropriated after its destruction during the Holocaust. Aristotle University, a public institution, was built on top of the expropriated cemetery soon after World War II. In July 2009 a Ministry of Finance experts’ committee, which included a member of the Jewish community, proposed a compensation solution. Official approval for the compensation plan remained pending at the Ministry of Finance.

International Jewish NGOs expressed concern that subway construction in the vicinity of the Thessaloniki Jewish cemetery could disturb human remains. The government continued dialogue with the Thessaloniki Jewish community to address these concerns. […]

Read the report here.

Είναι η ισλαμοφοβία “ο αντισημιτισμός του 21ου αιώνα”; (Απάντηση σε δημοσίευμα της εφημερίδας “Το Βήμα”)

του Δημήτρη Κράββαρη

Την Τρίτη 12 Οκτωβρίου, η εφημερίδα «Το Βήμα» δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ για την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Αυστρία μετά τις πρόσφατες εκλογές που έλαβαν χώρα στο κρατίδιο της Βιέννης. Σύμφωνα με τον Γιάννη Γαλιανό, συντάκτη του συγκεκριμένου άρθρου, η επιτυχία των ακροδεξιών οφείλεται στην «αντι-ισλαμιστική [sic]» τους ρητορική και προπαγάνδα. Ο κ. Γαλιανός καταλήγει σ’ένα συμπέρασμα που, κατά τη γνώμη μας, δεν πρέπει να περάσει ασχολίαστο:

«O αυστριακός δημοσιολόγος Γκέοργκ Χόφμαν-Οστενχοφ το λέει χωρίς περιστροφές: «Ο αντι-ισλαμισμός [sic] είναι η νέα εκδοχή του αντισημιτισμού. Και μάλιστα αυτό ισχύει για ολόκληρη την Ευρώπη». Απόδειξη, θυμίζει, είναι οι πρόσφατες εκλογές στην Ολλανδία και στη Σουηδία. Η Αυστρία όμως συνιστά ένα είδος θλιβερής πρωτοπορίας. «Το κακό άρχισε το 2000, όταν οι Συντηρητικοί συνασπίστηκαν με τον Γεργκ Χάιντερ. Ετσι έσπασε το μεταπολεμικό δημοκρατικό ταμπού στην Ευρώπη το οποίο όριζε ότι οι ακροδεξιοί δεν επιτρέπεται να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις». Από τότε, προσθέτει, ο ρατσισμός επανήλθε στα πολιτικά προγράμματα. «Ο αντισημιτισμός μπήκε στο ντουλάπι. Ο αντι-ισλαμισμός όμως εισβάλλει στα σαλόνια και πολλοί Συντηρητικοί είναι υπερήφανοι γι΄ αυτόν».»

(Αυστρία: Ψήφισε Ακροδεξιά ο ένας στους τέσσερις)

Σχετικά με το παραπάνω απόσπασμα, θέλουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

1. Καταρχήν, να συνεννοηθούμε για το νόημα των λέξεων: οι ακροδεξιοί δεν είναι «αντι-ισλαμιστές» αλλά «ισλαμόφοβοι», θεωρούν δηλαδή ότι οι μουσουλμάνοι πολίτες δεν έχουν κανένα δικαίωμα ένταξης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ότι επιπλέον απειλούν τη συνοχή αυτών των κοινωνιών. Οι ακροδεξιοί και οι κάθε λογής ισλαμόφοβοι φαντασιώνονται μια κοινωνία «καθαρή», χωρίς μετανάστες. Η ισλαμοφοβία συνιστά, επομένως, ένα επικίνδυνο είδος ξενοφοβικού ρατσισμού. Υπάρχει όμως και ο «ισλαμισμός» που εκφράζει μια ισχνή μειοψηφία του μουσουλμανικού κόσμου, είναι όμως ιδιαίτερα δολοφονικός και επιδιώκει να προκαλέσει εκατόμβες νεκρών: τα αποτελέσματα αυτής της θανατηφόρας επιθετικότητας τα βιώσαμε την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου 2001.

2. Με βάση τους παραπάνω ορισμούς, μπορούμε άραγε να ισχυριστούμε ότι η ισλαμοφοβία «είναι ο αντισημιτισμός του 21^ου αιώνα»; Για να συμψηφίσουμε αυτά τα δύο φαινόμενα, πρέπει να εξετάσουμε το κατά πόσο υπάρχουν στην Ευρώπη οργανωμένες ομάδες που επιχειρούν να παρουσιάσουν τους μουσουλμάνους ως τους υπαίτιους όλων των δεινών της γης ή που απεργάζονται τη γενοκτονία των μουσουλμάνων της Ευρώπης ή ακόμα τον πλήρη αφανισμό ενός μουσουλμανικού κράτους. Συμβαίνει κάτι τέτοιο; Το μόνο κράτος του οποίου η ύπαρξη κάθε τόσο τίθεται υπό αμφισβήτηση είναι το Ισραήλ.

3. Μπήκε όντως ο αντισημιτισμός «στο ντουλάπι», όπως διατείνονται οι κκ. Χόφμαν-Όστενχοφ και Γαλιανός; Τότε γιατί η αστυνομία περιπολεί έξω από τις συναγωγές της Γερμανίας εν έτει 2010; Η συναγωγή των Χανίων πυρπολήθηκε μήπως από ψυχασθενείς; Τα γραπτά του Πλεύρη είναι μήπως μια σταγόνα μίσους στον ωκεανό της Ελληνικής Δημοκρατίας;

4. Ποιος είναι ο Γκέοργκ Χόφμαν-Όστενχοφ που φαίνεται να θαυμάζει τόσο ο κ. Γαλιανός; Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος προέρχεται από τους κόλπους της αυστριακής Ακροαριστεράς (Ομάδα Επαναστατικών Μαρξιστών, τροτσκιστές) που τη δεκαετία του εβδομήντα το είχε βάλει σαν σκοπό να δαιμονοποιεί εκ του ασφαλούς την αμερικανική και ισραηλινή πολιτική. Ως ένας από τους αρχισυντάκτες του περιοδικού Profil, o Γκέοργκ Χόφμαν-Όστενχοφ επιδίδεται εδώ και χρόνια στην σχετικοποίηση του αντιεβραϊκού μένους του Αχμαντινεντζάντ. Τον Ιούνιο του 2009, για παράδειγμα, διαβεβαίωνε σε άρθρο του στο Profil ότι το Ιράν δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά για πολεμικούς σκοπούς. Απευθύνεται προφανώς σε αφελείς.

Είναι λυπηρό που μια εφημερίδα με το κύρος και την ιστορία του «Βήματος» αναπαράγει με άκριτο τρόπο θέσεις και απόψεις ανεύθυνων δημαγωγών όπως ο Χόφμαν-Όστενχοφ. Άκριτες ταυτίσεις ισλαμοφοβίας και αντισημιτισμού δεν βοηθούν στην καταπολέμηση ούτε του πρώτου, αλλά ούτε και του δεύτερου. Ακόμα χειρότερα, τέτοιου είδους συμψηφισμοί σχετικοποιούν τη Σοά, τη γενοκτονία δηλαδή των Εβραίων της Ευρώπης από τους ναζί.

 

“Παύση των διώξεων για τον εμπρησμό της συναγωγής” στα Χανιά: τα ερωτήματα παραμένουν

Με την πρόσφατη “παύση των διώξεων” για το διπλό εμπρησμό της ιστορικής Συναγωγής των Χανίων (Ιανουάριος 2010), η ελληνική Δικαιοσύνη κατάφερε να δημιουργήσει και πάλι ερωτήματα για τον τρόπο λειτουργίας της. Στο απόσπασμα του βουλεύματος (364/2010) του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών (6 Αυγούστου) που δημοσίευσαν τα “Χανιώτικα Νέα” (βλ. παρακάτω) δεν δικαιολογείται επαρκώς η απαλλαγή των συλληφθέντων για τον καταστρεπτικότατο εμπρησμό της Συναγωγής. Το μόνο που διαφαίνεται στο εν λόγω βούλευμα είναι μια προσπάθεια κουκουλώματος της όλης υπόθεσης και σε κάθε περίπτωση μια έλλειψη διάθεσης για εξιχνίαση της εγκληματικής πράξης του εμπρησμού και για τιμωρία των υπαιτίων: “Περαιτέρω όμως, δεν αποκλείεται η δυνατότητα να ενισχυθούν στο μέλλον οι ενδείξεις αυτές με νέα στοιχεία, ώστε να μετατραπούν σε σοβαρές και επαρκείς που να δικαιολογούν και να επιβάλουν την παραπομπή τους”. Σα να διαβάζεις δελτίου καιρού…

Είναι γεγονός ότι η ελληνική δικαιοσύνη δεν ανέχεται μόνο τις διακυρήξεις μίσους (υπόθεση Πλεύρη), αλλά και τις πράξεις μίσους ενάντια στην εβραϊκή κληρονομιά (εμπρησμός Συναγωγής, βεβηλώσεις μνημείων και νεκροταφείων). Θα πρέπει επιτέλους να ξεκινήσει ένας ευρύτερος διάλογος για την ποιότητα της ελληνικής δικαιοσύνης, για το ποιόν αυτών που εκδίδουν τις δικαστικές αποφάσεις. Η Δικαιοσύνη παύει να είναι ανεξάρτητη όταν γίνεται ασύδοτη.

Το δημοσίευμα των “Χανιώτικων Νέων” (14.08.2010):

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΤΗΣ ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ

Παύση των διώξεων

Την παύση προσωρινά της ποινικής δίωξης, που είχε ασκηθεί σε βάρος 5 ατόμων (δύο Βρετανών, δύο Αμερικανών και ενός Έλληνα), οι οποίοι κατηγορούνταν για τους εμπρησμούς της εβραϊκής συναγωγής Ετς Χαγίμ, που είχαν σημειωθεί τον περασμένο Ιανουάριο, αποφάσισε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Χανίων. Παράλληλα, διέταξε την απόλυση του 33χρονου Βρετανού που κρατούνταν προφυλακισμένος καθώς και την άρση των περιοριστικών όρων που είχαν επιβληθεί στους άλλους 3 συλληφθέντες.

Ειδικότερα, στο βούλευμα (364/2010) που εξέδωσε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών στις 6 Αυγούστου – και ύστερα από σύμφωνη πρόταση του Εισαγγελέα την οποία ανέπτυξε στη συνεδρίαση του Συμβουλίου στις 29 Ιουλίου – αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι “…Από το σύνολο των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν με την κύρια ανάκριση και συγκεκριμένα από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων, την απολογία των κατηγορουμένων και τα έγγραφα της δικογραφίας, σύμφωνα και με όσα εκτίθενται στην ως άνω εισαγγελική πρόταση, στις ορθές και νόμιμες σκέψεις της οποίας και το Συμβούλιο αναφέρεται προς αποφυγή άσκοπων επαναλήψεων… κρίνει ότι προέκυψαν ορισμένες ασθενείς ενδείξεις ενοχής σε βάρος των ανωτέρω κατηγορουμένων, τόσο για το κακούργημα του εμπρησμού από κοινού και κατ’ εξακολούθηση όσο και για το συναφές πλημμέλημα της σύστασης συμμορίας, ωστόσο οι ενδείξεις αυτές δεν μπορούν να θεωρηθούν σοβαρές και επαρκείς κατά την έννοια του άρθρου 313 του ΚΠΔ ώστε να δικαιολογήσουν την παραπομπή τους στο ακροατήριο. Περαιτέρω όμως, δεν αποκλείεται η δυνατότητα να ενισχυθούν στο μέλλον οι ενδείξεις αυτές με νέα στοιχεία, ώστε να μετατραπούν σε σοβαρές και επαρκείς που να δικαιολογούν και να επιβάλουν την παραπομπή τους”.

Κατόπιν αυτών το Συμβούλιο αποφάσισε να παύσει προσωρινά την ποινική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος των κατηγορουμένων, για τις πράξεις του εμπρησμού με πρόθεση, κατ’ εξακολούθηση και από κοινού, από τον οποίο μπορούσε να προκύψει κίνδυνος για άνθρωπο και της σύστασης συμμορίας, που φέρονται ότι τέλεσαν στα Χανιά στις 5 και 16 Ιανουαρίου. Επίσης, διατάσσει την απόλυση του Βρετανού κατηγορουμένου, που είχε προφυλακιστεί και τέλος διατάσσει την κατάργηση των περιοριστικών όρων της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εμφάνισής τους ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο Α.Τ. του τόπου κατοικίας τους, που είχαν επιβληθεί στον 24χρονο Έλληνα, τον 23χρονο Βρετανό και τον 26χρονο Αμερικανό καθώς και της εγγυοδοσίας στους δύο τελευταίους.

Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ

Στο μεταξύ, μιλώντας στα “Χ.Ν.” ο συνήγορος υπεράσπισης του 33χρονου Βρετανού ο οποίος είχε προφυλακιστεί, Τάσος Κακατσάκης, δήλωσε, ότι έπειτα από αυτήν την εξέλιξη ο πελάτης του αισθάνεται δικαιωμένος: “Βγήκε ένα βούλευμα από το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών το οποίο εξέτασε το αν θα παραμείνει επιπλέον 6 μήνες προφυλακισμένος ο πελάτης μου και – ύστερα από σύμφωνη πρόταση του Εισαγγελέα και ανάλογη εισήγηση του Πλημμελειοδίκη – αποφασίστηκε να παύσει προσωρινά την ποινική δίωξη και κατά των 5 εμπλεκομένων. Ο Εισαγγελέας και οι δικαστές έκριναν, ότι οι όποιες ενδείξεις ενοχής των κατηγορουμένων είναι εξαιρετικά ασθενείς”.

Ο κ. Κακατσάκης σημείωσε ότι η ομολογία του Έλληνα, η οποία ενέπλεκε και τους υπολοίπους, ήταν πολύ αντιφατική και χαρακτήρισε το βούλευμα “πολύ αναλυτικό και πολύ εμπεριστατωμένο νομικά”.

“Ο πελάτης μου – με τον οποίο συναντήθηκα πριν από λίγες ημέρες – αισθάνεται δικαιωμένος αυτή τη στιγμή, αφού ευθείς εξαρχής είχε την ίδια στάση. Θεωρεί ότι η προφυλάκισή του ήταν αποτέλεσμα μιας κοινωνικής και πολιτικής πίεσης, αφού ήταν ένα εύκολο θύμα ως αλλοδαπός, χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές σχέσεις, οικονομικές δυνατότητες κ.λπ.”, ανέφερε ο κ. Κακατσάκης.

Δημ. Μαρ.

Σχετικές αναρτήσεις: Παύση των διώξεων για τον εμπρησμό της Συναγωγής στα Χανιά/Cessation of prosecution for the Hania Synagogue arson (Abravanel, 18-08-2010)

Με απόφαση δικαστικού συμβουλίου παύει η δίωξη σε αυτούς που κατηγορούνταν για το κάψιμο της Συναγωγής στα Χανιά (Ιδαίος, 17/07/2010)

Πρόσφατο άρθρο της κρητικής εφημερίδας “Πατρίς” προσκομίζει νέα στοιχεία για το περιεχόμενο της προανακριτικής απολογίας του Έλληνα υπόπτου:

Οι τρεις αλλοδαποί αρνήθηκαν κατηγορηματικά κάθε εμπλοκή με τις επιθέσεις, ωστόσο ο 24χρονος Ηρακλειώτης στην προανακριτική του απολογία εμφανίστηκε «λαλίστατος» ενώ κατά την αναπαράσταση που ακολούθησε ήταν άκρως αποκαλυπτικός.

Ωστόσο στην απολογία του στην ανακρίτρια διαφοροποιήθηκε. Με βάση τα επίσημα έγγραφα που προσκόμισε, αντιμετωπίζει αναπηρία 67% λόγω ψυχιατρικών προβλημάτων, ενώ είχε νοσηλευτεί 5-6 φορές στο ψυχιατρείο.

Οι γονείς του είναι διαζευγμένοι και εκείνος διέμενε με τη μητέρα και τον παππού στα Χανιά. Εργαζόταν στο λιμάνι των Χανίων και σύμφωνα με τον εργοδότη του, τον απασχολούσε κυρίως για ανθρωπιστικούς λόγους. Ισχυρίστηκε ότι αναγκάστηκε να ομολογήσει λόγω της ασφυκτικής πίεσης που δέχθηκε στην Ασφάλεια Χανίων.

Ευαγγελία Καρεκλάκη, “Παύση της ποινικής δίωξης για τον εμπρησμό στην εβραϊκή συναγωγή”, 16/08/2010

Ένα βίντεο για την αναστήλωση της Συναγωγής των Χανίων / Etz Hayyim Chania Synagogue 2010: Arson and Reconstruction Project

When I heard about the fire, I was shocked because I immediately remembered the “Kristallnacht” in Germany. That was in 38, I was a child but I remember it and I remember the burning of books.

Angelika, member of the Fraternity of Etz Hayyim Synagogue

“At approximately 12:20-1:00 AM on the night of the 5th January, a serious attack was made on the fabric of the Synagogue. One or two or even more individuals made their way into the south garden of the synagogue by climbing over the iron gate. Subsequent to this they set about making an improvised incendiary device by tearing open a large Ottoman cushion in the mikveh and then with the contents stuffed a canister that was filled with some flammable liquid which was then set afire under the wooden stair of the ezrat nashim.” (from the blog of the Etz Hayyim Synagogue)

Σχετικά με την απόπειρα εμπρησμού της Συναγωγής της Βορμς / Über den Brandanschlag auf die Synagoge in Worms

[deutsche Fassung folgt unten]

του Δημήτρη Κράββαρη

Έστω και καθυστερημένα, θα θέλαμε να αναφερθούμε σήμερα στην πρόσφατη απόπειρα εμπρησμού της παλαιότατης Συναγωγής της γερμανικής πόλης Βορμς, που βρίσκεται στις όχθες του Ρήνου (κρατίδιο Ρηνανία-Παλατινάτο).

Η πόλη Βορμς ήταν ιδιαίτερα γνωστή στην Ευρώπη και τον εβραϊκό κόσμο για την αξιόλογη εβραϊκή της κοινότητα, η οποία κατάφερε ν’αναδείξει σημαντικούς λογίους και ευυπόληπτους ραβίνους. Η γενικότερη ακτινοβολία της πόλης συνετέλεσε στο να της αποδοθεί η τιμητική προσωνυμία «Μικρή Ιερουσαλήμ». Το εβραϊκό νεκροταφείο της πόλης («Ιερή Άμμος») είναι το παλαιότερο διατηρημένο νεκροταφείο της Ευρώπης. Στο κοιμητήριο υπάρχει ακόμα πλάκα που χρονολογείται από το 1076 μ.Χ.

Η συναγωγή της Βορμς ανεγέρθηκε το 1034. Την περίοδο 1938-1942 καταστράφηκε ολοσχερώς από τους ναζί. Μετά τον πόλεμο επισκευάστηκε και εγκαινιάστηκε το 1961.

Στις 17 Μαΐου 2010, «μέλη της γνωστής αγέλης», για να θυμηθούμε τον Τάκη Καμπύλη («Ο,τι συνέβη θα ξανασυμβεί»(;), Η Καθημερινή 30/05/2010), επιχείρησαν να επαναλάβουν αυτό που είχαν πράξει οι ναζί το 1938. Ευτυχώς, ο εμπρησμός προκάλεσε σχετικά περιορισμένες ζημιές. Η πυρκαγιά δεν επεκτάθηκε στη Βιβλιοθήκη, όπως έγινε στη Συναγωγή των Χανίων τον περασμένο Ιανουάριο. Υπενθυμίζουμε: «τον Ιανουάριο του 2010 δύο φορές (μία στις 5 Ιανουαρίου και μία στις 16) η Συναγωγή των Χανίων έγινε στόχος εμπρηστών. Καθώς τα αποτελέσματα της πρώτης φοράς δεν ήταν θεαματικά, επανήλθαν κατορθώνοντας να κάψουν συνολικά 2.500 παλιά και σπάνια βιβλία, μέρος του αρχείου και πολύτιμα αντικείμενα.» (απόσπασμα από το ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΧΑΝΙΩΝ)

Άλλη, ουσιώδης, διαφορά μεταξύ Βορμς και Χανίων: Μετά τον εμπρησμό, 100 περίπου κάτοικοι της Βορμς συγκεντρώθηκαν μπροστά στη Συναγωγή για να εκφράσουν την οργή τους για την εμπρηστική επίθεση, όπως αναφέρει η εφημερίδα Jüdische Allgemeine. Κάτι ανάλογο δε συνέβει ούτε στα Χανιά μετά τον εμπρησμό της Συναγωγής, ούτε στη Θεσσαλονίκη μετά την απόπειρα βεβήλωσης του νέου εβραϊκού νεκροταφείου (Μάης 2010), ούτε στη Ρόδο μετά την πρόσφατη βεβήλωση του Μνημείου του Ολοκαυτώματος – για να μείνουμε μόνο στα πρόσφατα γεγονότα.

Όπως και να’χει, θα πρέπει να μας ανησυχήσει βαθύτατα το γεγονός ότι, για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυξάνονται επικίνδυνα οι απόπειρες εμπρησμού εβραϊκών Συναγωγών σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις. Ορισμένοι έχουν έτοιμη την απάντηση: «Φταίει το κράτος πειρατής, φυσικά…»

Συναγωγή της Βορμς / Synagoge Worms (Quelle: http://de.wikipedia.org/wiki/Synagoge_Worms, CC BY-SA 4.0)

Kommentar: Dimitri Kravvaris

Sei es auch mit Verspätung, so werden wir heute über den jüngsten Brandanschlag auf die Synagoge in Worms sprechen.

Die Stadt Worms in Rheinland-Pfalz wird als Zentrum jüdischer Gelehrsamkeit und Kultur bezeichnet. Die Jüdische Gemeinde Worms hatte bis zur NS-Zeit durch zahlreiche angesehene Rabbiner eine starke Ausstrahlung und großes Ansehen erlangt, was zu ihrem Ehrentitel „Klein-Jerusalem“ beigetragen hat.

Der jüdische Friedhof der Stadt, „Heiliger Sand“, ist der älteste erhaltene jüdische Friedhof Europas. Der älteste vor Ort erhaltene Grabstein ist der von Jakob ha-bachur und stammt aus dem Jahr 1076.

Die erste Synagoge Worms wurde in 1034 errichtet; in der Zeit zwischen 1938-1942 wurde sie niedergebrannt, nach dem Krieg wiedererrichtet und 1961 neu geweiht.

Am 17. Mai 2010 haben „Mitglieder der bekannten Horde“ (Ausdruck des griechischen Journalisten Takis Kambylis)  kaum 70 Jahre nach der Reichspogromnacht  (9. November 1938) versucht, eine Synagoge in Deutschland brennen zu lassen.

Zum Glück hat das Feuer die Synagoge nicht niedergebrannt. Anders war es in Griechenland im Januar 2010. Auf der griechischen Mittelmeer-Insel Kreta haben Brandstifter zweimal einen Brandanschlag auf die Etz-Hayyim Synagoge verübt. Dabei entstand in der Hafenstadt Chania ein Schaden von mindestens 30 000 Euro. Dutzende Bücher der Bibliothek und mehrere Computer wurden zerstört.

Noch ein wesentlicher Unterschied zwischen Worms und Chania: Die „Jüdische Allgemeine“ berichtet, dass „etwa 100 Menschen zur Synagoge gekommen [waren], um ihrer Trauer und Empörung Ausdruck zu verleihen. Das berührt die Gemeindevorsitzende noch immer und lässt sie hoffen“. In Chania hat die lokale Gesellschaft gegen die antisemitischen Angriffe im Januar 2010 nicht protestiert.

Zum ersten Mal nach dem Ende des Zweiten Weltkriegs beobachtet man seit Kurzem systematische Versuche, Synagogen in Europa brennen zu lassen. Gegenüber dieser Realität dürfen wir nicht gleichgültig sein!

(Die Informationen zur Wormser Synagoge sind entnommen aus: www.worms.de)