Μια ντουλάπα, τρεις πόλεις, μια ιστορία

Ένα φαινομενικά ευτελές αντικείμενο που εντοπίστηκε στα σκουπίδια επαναφέρει στο προσκήνιο μια ολόκληρη Κοινότητα της οποίας το νήμα κόπηκε βίαια το Μάρτιο του 1943 στο στρατόπεδο θανάτου της Τρεμπλίνκα.

Η Εβραϊκή Κοινότητα της Ξάνθης αριθμούσε έως τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περί τα 550 μέλη. Σχεδόν όλοι οι Ξανθιώτες Εβραίοι χάθηκαν εν έτει 1943 στο στρατόπεδο θανάτου της Τρεμπλίνκα μαζί με τους Εβραίους των Σερρών, της Δράμας, της Καβάλας, της Κομοτηνής και της Αλεξανδρούπολης. «Το βράδυ της 7ης Μαρτίου 1943, […] οι Βούλγαροι τους έβγαλαν από τα σπίτια τους, τους φυλάκισαν σε καπναποθήκες, προτού διασχίσουν τη Βουλγαρία σιδηροδρομικώς, οδηγηθούν στο λιμάνι του Λομ και από εκεί με ποταμόπλοια στη Βιέννη, για να ξαναμπούν σε τρένα με προορισμό την Τρεμπλίνκα. Λίγες ώρες μετά την άφιξή τους νεκροί καίγονταν στην καρδιά της Κόλασης», γράφει η ιστορικός Ρίκα Μπενβενίστε (Η ανακάλυψη της Τρεμπλίνκα, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 30.01.2021).

Κλικ για μεγέθυνση.

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, η αδερφή της βιομηχανικής αρχαιολόγου και μουσειολόγου Μαρίας Πετρά εντόπισε τυχαία στο κέντρο της Ξάνθης μια πεταμένη ξύλινη ντουλάπα. Περιεργαζόμενη τη ντουλάπα με σκοπό αρχικά να την αξιοποιήσει ως τροφοθήκη, η Μαρία Πετρά ανακάλυψε σε τρία σημεία το αποτύπωμα του ονόματος του ιδιοκτήτη της, Γιουδά Χαΐμ Περαχιά. Η διάσωση αυτού του παλιού χρηστικού αντικειμένου πήρε αίφνης το χαρακτήρα της επανασύνδεσης με την Κοινότητα της οποίας το νήμα κόπηκε βίαια το Μάρτιο του 1943. Διότι ο Περαχιά (1886-1970), γόνος εβραϊκής οικογένειας από τη Σαλονίκη και απόφοιτος της Alliance Israélite Universelle, υπήρξε διευθυντής της κραταιάς καπνικής εταιρείας Commercial Company of Salonica Ltd αρχικά στις πόλεις της Καβάλας, της Δράμας και στη συνέχεια στην Ξάνθη. Από εύνοια της τύχης γλύτωσε τη σύλληψη και τον εκτοπισμό στο στρατόπεδο θανάτου της Τρεμπλίνκα καταφέρνοντας να διαφύγει εκτός Θράκης.

Το νήμα που αναπάντεχα ξετύλιξε η ντουλάπα αυτή έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία ενός διαδραστικού εργαστηρίου, το οποίο πραγματοποιήθηκε πριν λίγους μήνες στο πλαίσιο του προγράμματος Δράσεις Ιστορίας Μνήμης Πολιτισμού και υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης. Η Μαρία Πετρά, υπεύθυνη του εργαστηρίου μαζί με το Νίκο Κοσμίδη, έδωσε σχετικά με αυτό συνέντευξη στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης, στην οποία αναφέρεται και σε όσους ρωτούν επίμονα – ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη ανέγερση του Μνημείου Ολοκαυτώματος στην Ξάνθη – για το λόγο της ενασχόλησης «με τους Εβραίους» όταν «υπάρχει το Ισραήλ και το Παλαιστινιακό». Η κ. Πετρά κάνει εν συνεχεία ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για τη σημασία της ενασχόλησης με την τοπική ιστορία:

Το εργαστήριο «Μια ντουλάπα, τρεις πόλεις, μια ιστορία» πραγματοποιήθηκε στον διατηρητέο χώρο «Παστάλι», ο οποίος βρίσκεται στην Παλιά Χρύσα της Ξάνθης. Το εργαστήρι ολοκληρώθηκε με την επίσημη παρουσίαση του τεκμηρίου σε ειδική εκδήλωση στην Ξάνθη το Μάρτιο του 2023 (παραθέτουμε παρακάτω το βίντεο της εκδήλωσης). Ξεχωρίζουν, μεταξύ άλλων, η ομιλία του Paweł Maliszewski, επιστημονικού συνεργάτη του Μουσείου της Τρεμπλίνκα, καθώς και η απαγγελία δύο ποιημάτων του Γιουδά Χαΐμ Περαχιά, γραμμένων το 1941 και 1943, από τη Μαρία Πετρά και τον Γιώργο Κατσαβέλη. Με το λογοτεχνικό έργο του Περαχιά έχει ασχοληθεί επισταμένα η ισραηλινή ερευνήτρια Susy Gruss.

Το δικαίωμα στην αθεΐα

Στο νέο τεύχος του περιοδικού The Books’ Journal (Απρίλιος 2023) γράφουμε για το βιβλίο των Amed Sherwan και Katrine Hoop Δόξα τον Αλλάχ είμαι άθεος (Kafir) (μετάφραση από τα γερμανικά: Ηλίας Τριανταφύλλου, Λέμβος, Αθήνα 2022, 282 σελ.).

Ο Άμεντ Σέρβαν έχει καθιερωθεί εδώ και μερικά χρόνια ως ένας από τους πιο δραστήριους άθεους ακτιβιστές στη Γερμανία. Στην πατρίδα του, το Ιράκ, φυλακίστηκε και βασανίστηκε επειδή δημοσιοποίησε την προσωπική του ρήξη με το Ισλάμ. Στη Γερμανία δέχεται ακόμα και απειλές για τη ζωή του επειδή αγωνίζεται για τη συνύπαρξη άθεων και πιστών, για τη δυνατότητα να ασκεί κανείς κριτική στο Ισλάμ καθώς και για και την αποδοχή της ύπαρξης του Ισραήλ.

Ο Άμεντ Σέρβαν διηγείται την ιστορία του στο ακόλουθο βίντεο διάρκειας τριών περίπου λεπτών: #ItsMyRight: 70 Jahre Grundgesetz | Meinungsfreiheit (με αγγλικούς υπότιτλους)

Αντισημιτισμός στην Ελλάδα: ένα από τα συμπτώματα του μοντέρνου ελληνικού εθνικοπατριωτισμού

του Κώστα Αβραμίδη 

Αντισημιτικό πανό σε συλλαλητήριο κατά της συμφωνίας των Πρεσπών (Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος του 2018). Πηγή: conspiracywatch.info

Δεν υπάρχει διαφυγή από τον αντισημιτισμό και τους αντισημίτες στην Ελλάδα. 

Το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ελλάδα είναι πέραν της θεωρίας του «καναρινιού στο ανθρακωρυχείο» (canary in a coal mine). Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, σε μια κοινωνία που οι συνωμοσιολογικές αντισημιτικές απόψεις και η βία είναι σε ανοδική πορεία, ο εθνικισμός βρίσκεται επίσης σε έξαρση. Αν αυτό όντως ισχύει, η Ελλάδα πρέπει να αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, καθώς ο αντισημιτισμός δεν σταμάτησε ποτέ να είναι η αιχμή του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος είναι καθεστώς εδώ και διακόσια χρόνια, ενώ οι επιπτώσεις του επιδρούν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά οι πρώτοι που «γεύονται» τις συνέπειες των γενεών οικοδόμησής του, είναι οι μειονότητες και οι μετανάστες.

Την τελευταία δεκαετία, το δρόμο για την συμμετοχή της εθνικιστικής ακροδεξιάς – εμπροσθοφυλακής του ελληνικού εθνικισμού – στα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια έστρωσε η αριστερά όταν συνεργάστηκε με τους εθνικιστές ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους με σκοπό την δημιουργία «αριστερής» κυβέρνησης. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο το έκανε και η δεξιά εισάγοντας στην παράταξή της εθνικιστές ακροδεξιούς, ώστε να συσπειρώσει στις τάξεις της τους ακροδεξιούς, διαφορετικά δεν θα μπορούσε ούτε αυτή να σχηματίσει μακρόπνοη κυβέρνηση. 

Δυστυχώς, για όλους αυτούς που έχουν διδαχθεί να βλέπουν την πολιτική με όρους δεξιάς και αριστεράς και όχι με όρους εθνικιστών/πατριωτών και δημοκρατών, ο δεξιός και ακροδεξιός αντισημιτισμός και ρατσισμός είναι το κύριο πρόβλημα ενώ ο αριστερός αντισημιτισμός και ρατσισμός ξεπλένονται στην κολυμβήθρα του «αγωνιστικού παρελθόντος» του αντικαπιταλισμού και του αντιιμπεριαλισμού. 

Πολλοί θεωρούν φυσικό επόμενο, χωρίς να έχουν απαραίτητα άδικο, ότι είναι πιο εύκολο για τη δεξιά να προσελκύσει τους εθνικιστές και εθνικοπατριώτες ακροδεξιούς, αυτό όμως που αδυνατούν να κατανοήσουν στην Ελλάδα – και όχι μόνο – είναι ότι αυτό που γεννά τον αντισημιτισμό τον ρατσισμό, καθώς και άλλες μορφές διακρίσεων στις μοντέρνες κοινωνίες και έθνη-κράτη, είναι η εθνικιστική εξιστόρηση των πραγμάτων και η δημιουργία εθνικιστικής συνείδησης και πολιτισμού.

Το μέγεθος του προβλήματος είναι τόσο μεγάλο, που οι λίγοι συνάνθρωποί μας που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν για να αλλάξει η κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζουν καταναλώνουν το χρόνο τους προσπαθώντας να αντικρούσουν τα συμπτώματα του εθνικισμού. 

Η μη ύπαρξη δημοκρατικής κοσμικής πολιτικής εκπαίδευσης με σκοπό την δημιουργία ενεργών πολιτών με δημοκρατικό ήθος και πολιτισμό για την οικοδόμηση μιας ολοένα και περισσότερο δημοκρατικής κοινωνίας είναι το ζητούμενο. Όσο αυτό το ζητούμενο συνεχίζει να μην είναι ο κυρίαρχος πολιτικός στόχος στις κοινωνίες που ζούμε, θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τις ολέθριες επιπτώσεις του εθνικισμού. 

Οι Εβραϊκές Κοινότητες στην Ελλάδα μετά το σχεδόν ολικό ξεκλήρισμά τους κατά τη διάρκεια της Shoah, με την συμμετοχή μεγάλου μέρους των Ελληνορθοδόξων αυτής της χώρας, αποτελεί πλέον μια μικρή μειονότητα σε σχέση με άλλες πολυπληθέστερες στην χώρα, όπως οι Ρομά, οι Τούρκοι, οι Σλάβοι κτλπ, παρόλα αυτά αποτελούν κυρίαρχο στόχο της ελληνικής εθνικιστικής μισαλλοδοξίας.

Πάνω από τα 2/3 του ντόπιου πληθυσμού έχει αρνητικές απόψεις για τους Εβραίους μέσα στη χώρα και το εξωτερικό, και φυσικά δεν τους θεωρεί Έλληνες πολίτες, καθώς δεν είναι χριστιανορθόδοξοι.

Οι λιγοστοί που απόμειναν έχουν καταφέρει να εξαφανιστούν μέσα στο πλήθος, αυτό όμως δεν έχει αποθαρρύνει τους Έλληνες εθνικιστές από το να βεβηλώνουν τους τάφους των προγόνων τους, τα πρόσφατα αναγερθέντα μνημεία για το Ολοκαύτωμα και τους εναπομείναντες χώρους λατρείας που ντόπιοι Έλληνες δεν πρόφτασαν να καταστρέψουν στο παρελθόν.

Από την άλλη μεριά, κάθε φορά που το κράτος-καταφύγιο του Ισραήλ εμπλέκεται σε εχθροπραξίες με τους Παλαιστινίους, αυτό το μικρό κράτος κατηγορείται από τους Έλληνες εθνικιστές ως υπεύθυνο για αυτήν την πολυετή, πολυσύνθετη και πικρή διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών. Με τις υπεραπλουστευτικές τους εξηγήσεις, πολλοί Έλληνες αριστεροί αλλά και άλλοι ενισχύουν τον ήδη υπάρχοντα αντισημιτισμό. 

Ενδεικτικό του τρόπου σκέψης των Ελλήνων εθνικιστών και λοιπών πατριωτών αποτυπώνεται πολύ καλά σε ένα ηχητικό ντοκουμέντο από την υπερασπιστική γραμμή που ακολούθησε ο Θάνος Πλεύρης ως συνήγορος του πατέρα του, που ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς συμπεριέλαβε σε πρόσφατο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών. 

«Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ έναν άνθρωπο που θα έλεγε ότι θέλω να εξοντωθούν οι Τούρκοι; Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ έναν άνθρωπο που θα σας έλεγε ότι δεν αντέχω να έχω Αλβανούς στην Ελλάδα, δεν θέλω κανέναν Αλβανό στην Ελλάδα; Ειπώθηκε ότι λέει πως θέλει απαλλαγή της Ευρώπης από τους Εβραίους. Θα μπορούσατε εσείς να δικάσετε κάποιον που θα έλεγε ότι δεν θέλω να υπάρχει κανένας ξένος στην Ελλάδα; Καμία άλλη εθνική οντότητα; Ή κάποιον χριστιανό που θα έλεγε δεν θέλω να υπάρχει κανένας αλλόθρησκος στην Ελλάδα;».

Και φυσικά, ο Θάνος Πλεύρης δικαιώθηκε με αυτήν την εθνικιστική αντισημιτική/ρατσιστική υπερασπιστική του γραμμή, καθώς όπως όλοι γνωρίζουν ο αντισημίτης και λάτρης του εθνικοσοσιαλισμού συγγραφέας πατέρας του, αθωώθηκε από τους Έλληνες δικαστές και την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς η συγκεκριμένη δικαιοσύνη είναι πρώτα απ’ όλα ελληνική και μετά δικαιοσύνη… 

Η εμμονή της Αριστεράς με το Ισραήλ

του Κώστα Αβραμίδη

Φωτογραφία από βεβήλωση του Μνημείου για το Παλιό Εβραϊκό Νεκροταφείο στο ΑΠΘ τον Δεκέμβρη του 2014 (φωτο: Μιχάλης Λόγγος, πηγή: thess.gr/blog/4910).

Η ελληνική Αριστερά, όπως και η διεθνής Αριστερά, καιροφυλακτούν για το πότε θα λάβουν μέρος εχθροπραξίες μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων για να διαλαλήσουνε τον ειρηνισμό και τον αντιιμπεριαλισμό τους.

Το γεγονός και μόνο ότι εθελοτυφλούν σε κάθε άλλη διαμάχη αντιμαχόμενων εθνικιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων υπογραμμίζει την εμμονή τους με το Ισραήλ και τους Εβραίους.

Στο εσωτερικό της χώρας, σχεδόν καμία διαμαρτυρία και διαδήλωση δεν λαμβάνει χώρα για τα δικαιώματα της Μακεδονικής μειονότητας και της Τουρκικής μειονοτήτας, τα δικαιώματα των Ρομά (δεν είναι καν αναγνωρισμένες ως μειονότητες από το ελληνικό κράτος), τις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού των προσφύγων και μεταναστών στα κέντρα κράτησης στα νησιά και στην ενδοχώρα, τις επαναπροωθήσεις και την διαρκή απώλεια ανθρώπινης ζωής στο Αιγαίο και τον Έβρο, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται για χρόνια τώρα οι μετανάστες από τους εθνικιστές όλων των παρατάξεων και κομμάτων, και όχι μόνο των εθνικοσοσιαλιστών.

Στο εξωτερικό, καμία διαμαρτυρία για την αντιμετώπιση των Θιβετιανών, των Ουιγούρων και των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ καθώς και των αντιφρονούντων από την κομουνιστική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική Κίνα.

Καμία διαμαρτυρία για την κατοχή μέρους της Γεωργίας, της Ουκρανίας, της Τσετσενίας, για την φυλάκιση αντιφρονούντων από τον Ναβάλνι ως τους Ρώσους αναρχικούς από την Ρωσική ολοκληρωτική αυτοκρατορία των μαφιόζων ολιγαρχών.

Καμία διαμαρτυρία για τον σφαγέα της Δαμασκού, τους Σαουδάραβες δολοφόνους αντιφρονούντων, των Ισλαμιστών μισογυνιστών και ομοφοβικών του Ιράν κτλπ κτλπ.

Στην επιλεκτική τους αντιμετώπιση και ανάγνωση της ιστορίας και της πολιτικής η μόνη τους εμμονή είναι το Ισραήλ και η Παλαιστίνη.

Ίσως να μην γνωρίζουν για την εγκληματική απάθεια που οι αριστερές αντιστασιακές και φοιτητικές οργανώσεις αντιμετώπισαν την γκετοποίηση και απέλαση των Θεσσαλονικιών Εβραίων στο συγκρότημα στρατοπέδων συγκέντρωσης και μαζικής εξόντωσης Άουσβιτς-Μπιρκενάου;

Ίσως να μην γνωρίζουν για την συμμετοχή της ελληνικής Αριστεράς στην δημιουργία του έθνους κράτους του Ισραήλ, μετά την σχεδόν ολοκληρωτική εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί;

Δεν ήταν η Αριστερά που φυγάδευσε μέρος των εναπομείναντων Ελλήνων Εβραίων της Αθήνας και περιχώρων με την βοήθεια του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και του διοικητή της αστυνομίας Έβερτ στην Παλαιστίνη μέσω της Εύβοιας, όταν κανένας άλλος στην υπό κατοχή ή στην υπό συνεργασία με τους Ναζί Ευρώπη ήθελε να τους σώσει;

Ίσως να μην ξέρουν ότι ενώ από την μια μεριά η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, από την άλλη μεριά είχε ήδη ξεκινήσει να στοχοποιεί και να καταδιώκει τους Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας το οπλοστάσιο της αντισημιτικής ακροδεξιάς για να το πράξει;

Ίσως επίσης να μην ξέρουν για την συνδρομή των Ελλήνων Εβραίων στο αντάρτικο και τον ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια της κατοχής, για την εξορία τους στο Ισραήλ από τους Έλληνες εθνικιστές (ελληνική κυβέρνηση) όταν αρνήθηκαν να ενταχθούν στον κυβερνητικό στρατό για να πολεμήσουν τους αντάρτες του Δημοκρατικού στρατού, και για την αφαίρεση της ελληνικής τους υπηκοότητας ως μέρος της συμφωνίας;

Ίσως να τα γνωρίζουν όλα αυτά και να τους είναι αδιάφορο;

Σε κάθε περίπτωση…

Γιατί λοιπόν μόνο το Ισραήλ; Γιατί μόνο οι Εβραίοι; Γιατί όλοι οι άλλοι δεν μετρούν;

Επιπρόσθετη ανάγνωση:

Η διάσωση. Η σιωπή του κόσμου, η αντίσταση στα γκέτο και τα στρατόπεδα, οι Έλληνες Εβραίοι στα χρόνια της Κατοχής. Καρίνα Λάμψα, Ιακώβ Σιμπή

The Holocaust in Thessaloniki – Reactions to the anti-Jewish persecution, 1942-1943. Leon Saltiel

Jewish Resistance in Wartime Greece. Steven Bowman

Greece – a Jewish History. Katherine Elizabeth Fleming

Out of the red shadows – Anti-semitism in Stalin’s Russia. Gennadi Kostyrchenko

Strange Hate: Antisemitism, Racism and the Limits of Diversity. Keith Kahn-Harris

The Left’s Jewish problem. Dave Rich

The New anti-semitism. Phyllis Chesler

Βίαιες αντισημιτικές επιθέσεις στη Γερμανία με πρόσχημα το Μεσανατολικό

Του Δημήτρη Κράββαρη

Η Συναγωγή της Βόννης, φωτογραφία του Eckhard Henkel ( Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0 DE)

Περιστατικά αντισημιτικής βίας με πρόσχημα την πρόσφατη ανάφλεξη στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη σημειώθηκαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα σε αρκετές γερμανικές πόλεις.

Συγκεντρωμένα άτομα έκαψαν ισραηλινές σημαίες μπροστά από τις Συναγωγές της Βόννης και του Μίνστερ (Βεστφαλία). Η γυάλινη πρόσοψη της Συναγωγής της Βόννης υπέστη, μάλιστα, σοβαρές ζημιές από τη ρίψη αντικειμένων. Σημειώθηκε, επίσης, απόπειρα παραβίασης της εισόδου. Η αστυνομία κατέφτασε με καθυστέρηση, καταφέρνοντας να συλλάβει μερικούς μόνο υπόπτους. Η έγκαιρη παρέμβαση της αστυνομίας στο Μίνστερ και η αλληλέγγυη στάση των γειτόνων απέτρεψαν τα χειρότερα.

Την περασμένη Δευτέρα σημειώθηκε απόπειρα εμπρησμού του Μνημείου σε ανάμνηση της Μεγάλης Συναγωγής του Ντίσελντορφ που καταστράφηκε το 1938 από τους ναζί. Ευτυχώς η φωτιά δεν πήρε διαστάσεις. Σε σχετική της ανακοίνωση, η Εβραϊκή Κοινότητα της πόλης εξέφρασε την ανησυχία της γι’αυτή την ακραία πράξη μίσους στο κέντρο της πόλης, εφιστώντας την προσοχή στην ολοένα αυξανόμενη αντισημιτική βία που αφορμάται από το μίσος για την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους.

Ατμόσφαιρα αντισημιτικού πογκρόμ και στο Γκέλζενκίρχεν, όπου διακόσιοι περίπου διαδηλωτές – ανάμεσά τους πολλοί Τούρκοι ακροδεξιοί – κατάφεραν να πραγματοποιήσουν πορεία από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ως τη Συναγωγή της πόλης, φωνάζοντας αντισημιτικά συνθήματα («Σκατοεβραίοι», «Παιδοκτόνο Ισραήλ» κ.α.). Η Αστυνομία εμπόδισε την τελευταία στιγμή τους συγκεντρωμένους να πλησιάσουν στην Συναγωγή χωρίς, ωστόσο, να καταφέρει να διαλύσει τη συγκέντρωση.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η αντιισραηλινή διαδήλωση στη Βρέμη την Πέμπτη, με τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν διαρκώς «Αλλάχου Άκμπαρ» και να περιφρονούν τις αποστάσεις ασφαλείας λόγω κορωνοϊού.

Ο κατάλογος που παραθέτουμε δεν είναι πλήρης, καταδεικνύει ωστόσο το πόσο ευάλωτη είναι η εβραϊκή ζωή στη Γερμανία εν έτει 2021. Δεν είναι η πρώτη φορά που οργανωμένες ομάδες ισλαμιστών κατεβαίνουν στους δρόμους της Γερμανίας για να εκφράσουν το αντισημιτικό τους μίσος και να εκφοβίσουν τις εβραϊκές κοινότητες της χώρας. Σύσσωμος ο γερμανικός πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη νέα αντισημιτική βία, με προεξάρχοντα τον Φρανκ-Βάλτερ Στάινμάιερ. Tο κράτος καλείται, ωστόσο, να αποδείξει ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος (βλ. την αντισημιτική επίθεση στην αφύλακτη Συναγωγή της Χάλλε τον Οκτώβριο του 2019) και ότι είναι έτοιμο να προστατεύσει αποτελεσματικά τους πολίτες του από τους αντισημίτες μιμητές της Χαμάς.

Judenhass mitten in #Gelsenkirchen vor der #Synagoge. Zeiten, in denen Juden auf offener Straße beschimpft werden, sollten längst überwunden sein. Das ist purer #Antisemitismus, sonst nichts! pic.twitter.com/S98Puxl07N

— Zentralrat der Juden in Deutschland (@ZentralratJuden) May 12, 2021

Πηγές: Ruhrbarone, Jüdische Allgemeine, Belltower News, Jüdische Gemeinde Düsseldorf.

BDS, μία καμπάνια δαιμονοποίησης του Ισραήλ

Με αφορμή πρόσφατη εκδήλωση του ελληνικού τμήματος του BDS στο κτίριο της Νομικής Αθηνών, που διαφημίστηκε μάλιστα από mainstream έντυπο, παραθέτουμε παρακάτω παλιότερο κείμενο (2016) της Ρόζας Ρούσσου για την αντισημιτική διάσταση του BDS. Στη συνέχεια, παραθέτουμε ένα γνωστό βίντεο (2017) του Βρετανού ραβίνου Jonathan Sacks στο οποίο καταδεικνύει με εύληπτο τρόπο την επιλεκτική στόχευση του BDS, που στην ουσία όχι μόνο δε συμβάλλει στην επίλυση της ισραηλινο-παλαιστινιακής διαμάχης αλλά διαιωνίζει μια κατάσταση στην οποία υποτίθεται ότι αντιτίθεται. Στο τέλος της ανάρτησης, θα βρείτε παραπομπές σε κείμενα που επίσης αναφέρονται στην επικινδυνότητα αυτής της καμπάνιας.

Στα βήματα του Γκαίμπελς, το B.D.S

Της Ρόζας Ρούσσου

Το κίνημα B.D.S. είναι από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων Βoycott, Divestment, Sanctions, που σημαίνουν μποϋκοτάζ, εκποίηση, κυρώσεις. Το συγκεκριμένο κίνημα, έχει ως στόχο την καθιέρωση στην συνείδηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης, του Ισραήλ ως ένα κράτους ναζιστικού και ψεύτικου, του οποίου η ύπαρξη πρέπει να ακυρωθεί. Η κριτική σε ένα κράτος δεν είναι αντισημιτισμός, η απαγόρευση ύπαρξής του όμως, είναι καθαρό μίσος και ρατσισμός που επιθυμεί την εξόντωση και όχι την λύση σε μια διαμάχη.

Εμφανίστηκε το 2001 από ΜΚΟ που συμμετείχαν στο Παγκόσμιο Συνέδριο κατά του Ρατσισμού στο Durban της Νοτίου Αφρικής. Η προσπάθειά τους επικεντρώθηκε στο να ταυτιστεί το Ισραήλ με το Απαρτχάιντ της Αφρικής, ώστε η μόνη λύση για την κατάλυσή του να είναι η απομόνωση του. Ήταν τόσο ακραίες οι τοποθετήσεις των εισηγητών, που ακόμα και η Πρόεδρος του Συνεδρίου, εκπρόσωπος του Ο.Η.Ε για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα -οργανισμός που φημίζεται για την έλλειψη αντικειμενικότητας- τους κατηγόρησε για ακραίο αντισημιτισμό.

Από τότε μέχρι σήμερα έχει γίνει μια απίστευτη εξάπλωση του κινήματος μέσω της γνώριμης οδού της προπαγάνδας και αλλοίωσης ιστορικών στοιχείων. Γιατί έχει επιτυχία; Γιατί αφορά τους Εβραίους. Γιατί στηρίζεται στο φαινόμενο ενός αιώνιου μίσους, που μάλλον δεν θα σβήσει ποτέ. Απλά πρέπει να μάθουμε να αμυνόμαστε καλύτερα για να επιβιώσουμε.

Στρατηγική του είναι η πολιτιστική, εμπορική, οικονομική και επιστημονική απομόνωση οποιουδήποτε κατάγεται από το Ισραήλ ή είναι Εβραίος και δεν αφορίζει δημόσια το κράτος. Δεν δίστασαν πρόσφατα να μποϋκοτάρουν σε Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ομιλία του Παλαιστίνιου Μπασσέμ Έιντ, ο οποίος έχει δημιουργήσει έναν οργανισμό που ασχολείται με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράττει η Παλαιστινιακή Αρχή κατά των ίδιων των Παλαιστινίων.

Στα βήματα στρατηγικής του Γκαίμπελς, πρώτα διαδίδουν την ιδεολογία που αργότερα θα γίνει ο Δούρειος Ίππος για να μπορέσουν να επιτεθούν. Αν ο Γκαίμπελς είχε σύμμαχο τις εφημερίδες που ήλεγχε, σήμερα με την εξάπλωση της τεχνολογίας εκείνος που ελέγχει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ελέγχει τον κόσμο όλο. Όπως συμβαίνει στην άγρια ζωή αν απομονώσεις το θήραμα, θα πετύχεις πιο εύκολα την εξόντωσή του. Στοχοποίηση, απομόνωση, εξόντωση. Άξιοι μαθητές και συνεχιστές ενός έργου, που τελικά δεν τέλειωσε με το Ολοκαύτωμα.

Σήμερα, πολλά από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Αμερικής, Αγγλίας και Καναδά έχουν υπογράψει πρωτόκολλα συνεργασίας αντί ισραηλινής δράσης, όπως ονομάζεται. Είναι θλιβερό να βλέπεις νέα παιδιά να πολεμούν με μίσος ένα κράτος, χωρίς να έχουν να προτείνουν λύσεις. Να επιτίθενται σε συμφοιτητές τους μόνο και μόνο επειδή δεν ακολουθούν την ίδια ρητορική μίσους. Η υποκρισία του αρχηγού του κινήματος εναντίον των ισραηλινών πανεπιστημίων, του Ομάρ Μπαργκουτί, εντοπίζεται πως ο ίδιος θα κάνει το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ. Προφανώς, για να μελετήσει τον εχθρό από μέσα. Και δεν καταλαβαίνει πως με την κίνησή του αυτή, το μόνο που αποδεικνύει είναι τον δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας του συγκεκριμένου πανεπιστημίου.

Συμφέρει όλο αυτό τους Παλαιστινίους; Θα τους δώσει ειρήνη; Φυσικά και όχι, απλά θα γεμίσει τις τσέπες των επιτήδειων, που διαφημίζουν έναν πόλεμο για την ειρήνη. Μόνο που τα πολεμοφόδια κοστίζουν και οι υποστηρικτές πληρώνουν μεγάλα ποσά.

Περίπου 2.500 Παλαιστίνιοι έχασαν την δουλειά τους, όταν η ισραηλινή εταιρεία Soda Stream στοχοποιήθηκε από το B.D.S. με αποτέλεσμα να μεταφερθεί από την Ιουδαία και την Σαμάρεια στην έρημο Νεγκέβ. Ιουδαία και Σαμάρεια, πόλεις που εδώ και χιλιάδες χρόνια κατοικούσαν και Εβραίοι. Αλλά η ιστορία οφείλει να αλλάξει για να πείσει. Ο δεσμός των Εβραίων με αυτή τη γη πρέπει όχι μόνο να αμφισβητηθεί αλλά να αποδειχτεί ένα μεγάλο ψέμα. Ακόμη και ο Χριστός μπορεί να θεωρηθεί πρόσφυγας από την Κίνα, αρκεί να ακυρωθεί κάθε υποψία ίχνους εβραϊκής παρουσίας στην περιοχή.

Στις Βρυξέλλες, το μποϊκοτάρισμα επεκτάθηκε και στο πένθος. Απαγορεύεται να υπάρχει ισραηλινή σημαία στην πλατεία Χρηματιστηρίου, όπου συγκεντρώνονται άνθρωποι για να προσευχηθούν για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων. Η σημαία του Ισραήλ κάηκε και αντικαταστάθηκε. Και όχι μονάχα μια φορά. Το πιο ανησυχητικό; Ότι η αντίδραση σε αυτή την άθλια κίνηση ήταν αυστηρά μεμονωμένη.

Στην Ελλάδα συναντάμε το μποϊκοτάρισμα, κυρίως σε επίπεδο πολιτισμού, όπως είναι το φεστιβάλ ισραηλινού κινηματογράφου που συνήθως συγκεντρώνει ομάδα διαδηλωτών με αντί ισραηλινά συνθήματα. Έλληνες καλλιτέχνες ακύρωσαν στο παρά πέντε, συμμετοχή τους σε συναυλία με ισραηλινό τραγουδιστή. Την επομένη κιόλας ημέρα ηρωποιήθηκαν μέσω δημοσιευμάτων για την θαρραλέα αντίστασή τους στο εγκληματικό και ναζιστικό Ισραήλ. Πριν δύο χρόνια, άλλη τραγουδίστρια ακύρωσε συναυλίες στο Ισραήλ, ύστερα από πιέσεις δημοσιευμάτων, που ακολουθούν την τακτική του κινήματος μποϊκοταρίσματος, για να τραγουδήσει τελικά σε εκδήλωση για το ένα καράβι για την Γάζα.

Για να πετύχει το B.D.S., απαγορεύεται οτιδήποτε ενώνει με το Ισραήλ και τους Εβραίους. Τέχνη, επιστήμη, βιβλία, τεχνολογία, ιατρική με εβραϊκή ταυτότητα δέχονται επίθεση. Υποστηρικτές τους, οι ανά τον κόσμο προοδευτικοί αντιφασίστες. Γιατί αντιφασίστας που σέβεται τον εαυτό του, απαγορεύεται να μην είναι εναντίον της ύπαρξης του εβραϊκού κράτους.

Πόσο μπορεί αυτή η πολιτική απομόνωσης και ρητορική μίσους, να επηρεάσει τις εβραϊκές κοινότητες σε όλο τον κόσμο; Η απάντηση δίνεται μέσα από την διοργάνωση ενός συνεδρίου στην Ιερουσαλήμ με την κωδική ονομασία «stopBDS», ενώ το επόμενο ήδη προγραμματίζεται να γίνει στο Λος Άντζελες. Αν δεν υπήρχε κίνδυνος, δεν θα υπήρχε τόσο έντονη ανησυχία. Ακτιβιστές, πολιτικοί, καλλιτέχνες και ο Πρόεδρος του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου, Ronald Lauder, μίλησαν ανοιχτά για τον αντισημιτισμό και τους κινδύνους αυτής της ομάδας. Ακόμη και η βράβευση του πρώην προέδρου Σιμόν Πέρες από την UNESCO πριν ένα μήνα, κινδύνευσε από συντονισμένες προσπάθειες του B.D.S.

Ο απλός κόσμος και οι θεσμοί πρέπει όλοι μαζί να καταλάβουμε, πως η υποτίμηση του μεγέθους ενός προβλήματος δεν αποδυναμώνει το πρόβλημα αλλά εμάς και τις αντιδράσεις μας. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός ζητά πάλι την δαιμονοποίηση Εβραίων, για να μπορέσει χωρίς εμπόδια να μας επιτεθεί ξανά. Ζητά την απομόνωση της εβραϊκής σκέψης και δημιουργίας σε όλο τον κόσμο, ώστε να ακυρωθεί η ίδια η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ. Από εμάς εξαρτάται αν θα τα καταφέρει.

Πηγή: «Αλεφ», Τεύχος 60. Αναδημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών. Αναπαράγεται εδώ με την άδεια της συγγραφέως.

Rabbi Sacks on the Boycott, Divestment and Sanctions (BDS) campaign

Διαβάστε επίσης:

• Τα παιδιά του Σόρος: Τι συνέβη την 3η Σεπτέμβρη του 2014 στο Ίδρυμα Κακογιάννης?

• Shades Magazine (2018): Για την προσπάθεια στησίματος ελληνικού μποϋκοτάζ (BDS) ενάντια στο Ισραήλ

• Shades Magazine (2019): Σχετικά με το BDS και τον αντισημιτισμό

Όλα τα κείμενα που έχουμε (ανα)δημοσιεύσει στο παρόν ιστολόγιο για το BDS θα τα βρείτε εδώ.

Οι διπρόσωποι καλλιτέχνες

Cohen.gr Παρασκευή 8.09.2017
Του Ζαν Κοέν

Δημοσιεύτηκε ότι η γνωστή Ισραηλινή τραγουδίστρια Jasmine Levy προσκάλεσε τον κ. Γιάννη Κότσιρα στο Ισραήλ για μια σειρά τριών εμφανίσεων μαζί της στις 25, 26 και 28 Οκτωβρίου. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Εκεί που αρχίζει να στραβώνει το πράγμα είναι πως, από ότι φαίνεται, ο κ. Κότσιρας δεν είναι ιδιαίτερα φιλο-Ισραηλινός. Μάλιστα, θα σημείωνα πως είναι μάλλον εναντίον του Ισραήλ αν κρίνω από τη συμπεριφορά του τον Νοέμβριο του 2015.

Τότε, ο κ. Κότσιρας, μαζί με την κ. Ελένη Τσαλιγοπούλου είχαν προσκληθεί από την Ισραηλινή Πρεσβεία της Ελλάδα να εμφανιστούν σε μία συναυλία που είχε διοργανώσει και που θα εμφανιζόταν και ο Ισραηλινός τραγουδιστής Idan Raichel.

Λίγες ώρες πριν αρχίσει η συναυλία, οι δύο Έλληνες καλλιτέχνες ακύρωσαν την εμφάνισή τους. Το γιατί δεν το μάθαμε ποτέ, επισήμως τουλάχιστον, αφού δεν έβγαλαν καμία ανακοίνωση.

Από διάφορα δημοσιεύματα της εποχής στα αντί ισραηλινά blog και σελίδες, προέκυψαν δύο εκδοχές για την απόφαση τους: ή ακύρωσαν επειδή δεν συμφωνούσαν με την πολιτική του Ισραήλ, σχετικά με τη Γάζα και τους Παλαιστίνιους, ή διότι ο Ισραηλινός τραγουδιστής είχε εξάρει τον Ισραηλινό στρατό μερικές μέρες πριν πράξη, γεγονός που θεωρήθηκε από τους δύο καλλιτέχνες έγκλημα καθοσιώσεως!!!

Το θέμα μου όμως δεν είναι ούτε ο κ. Κότσιρας ούτε η κ. Τσαλιγοπούλου, ούτε καν η αντιεπαγγελματική τους συμπεριφορά ακυρώνοντας την εμφάνισή τους λίγες ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας. Το τελευταίο, μάλιστα, ας το κρίνουν οι πίστες που θα τους προσλάβουν.

Το θέμα μου είναι οι διπρόσωποι καλλιτέχνες.

Την ίδια συμπεριφορά έχουν επιδείξει, για να ονομάσουμε μόνο μερικούς, στο παρελθόν και άλλοι καλλιτέχνες. Ο Μ. Θεοδωράκης, ο θεατρικός συγγραφέας Ιακ. Καμπανέλης (η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν) που είχε ζητήσει να μην παιχτεί ποτέ στο Ισραήλ το έργο του μέχρι που άκουσε τι αμοιβή θα υπάρξει και δέχτηκε.

Να θυμίσουμε τον Στέλιο Καζαντζίδη ο οποίος ενώπιον ελληνικού Δικαστηρίου και μετά την δίκη σε τηλεοπτική συνέντευξη είπε: “Μόνον εγώ και ο Αραφάτ πολεμάμε τους Εβραίους”….

Για να μην αναφέρω τον Νταλάρα που τόσο νεύριασε τον ισραηλινό λαό με τη μόνιμη σχεδόν συμμετοχή του σε αντί-Ισραηλινές συναυλίες. Το γεγονός αυτό ώθησε αρκετούς Ισραηλινούς να σπάνε τους δίσκους του στον δρόμο.

Όλοι τους είναι πρόθυμοι να πάνε στο Ισραήλ για να μεγαλώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, αλλά όχι μόνον απρόθυμοι να πουν μια καλή κουβέντα για το Ισραήλ άμα τη επιστροφή τους, αλλά τουναντίον είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε οπουδήποτε αντί-Ισραηλινή εκδήλωση «για το κράτος-δολοφόνο». Κάποιος θα πρέπει να τους θυμίσει την ελληνική παροιμία «ή παππάς παππάς ή ζευγάς ζευγάς.»

Εδώ για το δίκαιο της υπόθεσης πρέπει να θυμίσω την αγαπημένη των Ισραηλινών στη δεκαετία του 80, Ελπίδα. Αυτή ήταν η μόνη που εγώ ξέρω, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι, που κάθε φορά που γύριζε έλεγε τα καλύτερα και μάλιστα στη δεκαετία του 80 «που τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» όσον αφορά το Ισραήλ.

Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί οι διπρόσωποι καλλιτέχνες, και είμαι σίγουρος υπάρχουν και άλλοι λιγότερο γνωστοί, όταν σηκώνονται το πρωί και βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη πως δικαιολογούν την πράξη τους αυτή;

Τη λέει η συνείδηση τους; Ποιους κοροϊδεύουν τους Ισραηλινούς ή τους Παλαιστίνιους; Μάλλον και τους δύο και ίσως να σκέφτονται ότι πιάσανε «κότσο» και τους δύο, πριν ρίξουν μια φευγαλέα ματιά στο τραπεζικό τους λογαριασμό, όλο ικανοποίηση.

Έχω πολύ περισσότερο σεβασμό στους γνήσιους αντί-Ισραηλινούς που πολεμάνε το κράτος του Ισραήλ χωρίς ναι μεν αλλά, υποσημειώσεις και επιφυλάξεις, παρά στους καλλιτέχνες αυτής της μορφής, που θέλουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο».

Αν μη τι άλλο είναι θέμα ήθους και ας είναι “πολλά τα λεφτά Άρη”.

Ανακοίνωση του Κ.Ι.Σ. για τις δηλώσεις του ιμάμη Γλαύκης

Via kis.gr

O Ερκάν Αζίζογλου, ιμάμης στο χωριό Γλαύκη του Δήμου Μύκης της Ξάνθης, προέβη σε δηλώσεις μίσους εναντίον των Εβραίων. Συγκεκριμένα, με πρόσφατη ανάρτησή του στο facebook (4.12.2016), ο Ερκάν Αζίζογλου ευχήθηκε να μην σβήσει η πυρκαγιά που έπληξε το Ισραήλ, και, στην συζήτηση που προκάλεσαν οι δηλώσεις του, συμπλήρωσε ότι: «όλοι οι Ισραηλινοί είναι το ίδιο, ο καθένας τους ένα τέρας που τρέφεται με αίμα». Με αυτές τις δηλώσεις μίσους, εντελώς ανάρμοστες για έναν θρησκευτικό λειτουργό, ο Ερκάν Αζίζογλου δυναμιτίζει την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτως  θρησκεύματος, σε αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, επαγρυπνεί πάντοτε εναντίον κάθε ρητορικής αντισημιτικού μίσους από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.

Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2016

Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος

• Μετάφραση της ανάρτησης του Ερκάν Αζίζογλου μπορεί να διαβαστεί εδώ.
• Η περίπτωση του ιμάμη Γλαύκης δεν είναι μεμονωμένη. Διαβάστε σχετικά: Arab social media ablaze with ‘Israel is burning’ posts celebrating fires, The Jerusalem Post, 24/11/2016

Update: Σχόλιο του Ερκάν Αζίζογλου (07/01/2017 / 9:27 pm) στο Racist Crime Watch:

“Τα σχόλιά μου στο Facebook στις 4 Δεκεμβρίου 2016 με αφορμή πυρκαγιά στο Ισραήλ ήταν άστοχα και γι’ αυτό τα έσβησα. Ζητώ συγγνώμη από όσους προσέβαλα με αυτά. Η θεμιτή καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους δεν πρέπει να περιέχει στοιχεία που προσβάλλουν την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας λόγω της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητάς του.” [via]

Η Θεσσαλονίκη των Εβραίων όπως την είδε ο Χρήστος Χρηστοβασίλης το 1894

“Το τρίτο κείμενο με τίτλο «Στην δημιουργία εθνικής εστίας του περιούσιου λαού του Ισραήλ» είναι ένα έμμετρο ποίημα, το οποίο ο Χρηστοβασίλης έγραψε το 1920 και έχει το προφητικό θέμα της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ. Δεν είναι τόσο η λογοτεχνική του αξία, όσο το θέμα του, που εκπλήσσει τον σημερινό αναγνώστη, ένας Έλληνας χριστιανός να μιλάει το 1920 για την ανάγκη ίδρυσης ενός εθνικού κράτους για τους Εβραίους. Με δεδομένο τον αντισημιτισμό, που δυστυχώς διακρίνει τους Έλληνες ακόμη και σήμερα, ο Χρηστοβασίλης αποδεικνύει για άλλη μία φορά πόσο μπροστά από την εποχή του σκεφτόταν.”

Vivlioniki

ΓΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΥ

Τίτλος: Περί Εβραίων

Συγγραφέας: Χρήστος Χρηστοβασίλης

Έκδοση: Ροές (2007)

ISBN: 978-960-283-252-3

Τιμή: Περίπου €11

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Τα τελευταία χρόνια η βιβλιογραφία σχετικά με τους Εβραίους Θεσσαλονικείς έχει εμπλουτιστεί με πολλούς και ενδιαφέροντες τίτλους, ένας εκ των οποίων είναι και το βιβλίο αυτής της ανάρτησης. Το ιδιαίτερο όμως, που παρουσιάζει αυτό το έργο, είναι ότι τα κομμάτια του γράφτηκαν το 1894 το πρώτο μέρος, το 1918 το δεύτερο και το 1920 το τρίτο, καθώς επίσης το γεγονός ότι συγγραφέας είναι ένας Ηπειρώτης λογοτέχνης εκπρόσωπος της “βουκολικής” λογοτεχνίας, που ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στις αρχές του 20ου αιωνα.

Η έκδοση είναι συμπαθητική, με κάποιες φωτογραφίες να συνοδεύουν το κείμενο. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει ένα χρονολόγιο σχετικά με τη ζωή του Χρηστοβασίλη, που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς παρουσιάζει πολλές πτυχές του χαρακτήρα του, αλλά και της πολυτάραχης ζωής του. Στο τέλος κάθε ενός από τα τρία μέρη, που αποτελούν το…

View original post 659 more words

Ο πόλεμος στη Συρία για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν

Του Αλέκου Ράπτη

Ηπειρωτικός Αγών, 30 Αυγούστου 2016

[Η παρούσα ανάλυση του Αλέκου Ράπτη – με ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τις σχέσεις Ισραήλ και Κούρδων – αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα.]

Οι τελευταίες πολεμικές εξελίξεις όπως αυτές καταγράφονται στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας, φανερώνουν μια απόλυτη ρευστότητα στα τελευταία πολεμικά γεγονότα.

Οι προβληματισμοί στα διάφορα πολιτικά φόρα, έχουν να κάνoυν με την ιστορική, αλλά και την, επιτέλους, ουσιαστική υπόσταση της κουρδικής οντότητας στη Βόρεια Συρία.

Οι Κούρδοι από το 2011 και μετά, έχουν καταφέρει πολλά και θα ήταν λάθος να τους αποδοθεί ο τίτλος του ηττημένου. Έχουν κυριαρχήσει στα πεδία των μαχών και έχουν καταφέρει με την μαχητικότητα και τις πολεμικές τους αξίες, να εκδιώξουν και να απωθήσουν τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh, στις περισσότερες περιοχές, στο έδαφος της Συρίας.

Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ΡΚΚ και ο ηγέτης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν

Για την επίτευξη του εγχειρήματος στην πραγμάτωση της δημιουργίας του κράτους του Κουρδιστάν, απαιτήθηκαν τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μαχητικού αγώνα των Κούρδων της Τουρκίας, του Ιράκ και της Συρίας.

Στην Τουρκία, η μακροχρόνια μαχητική εμπειρία του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν ΡΚΚ, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, βρήκε αρχικά πρόσφορο έδαφος, στα εδάφη του δυτικού Κουρδιστάν στη βόρεια Συρία, στη Ροσάβα (Rojava).

Το 1979, η μετακίνηση του ηγέτη του ένοπλου κουρδικού κινήματος Αμπτουλάχ Οτσαλάν από την Τουρκία στην πόλη Κομπάνι, έθεσε ουσιαστικά και τις πρώτες ιδεολογικές βάσεις για την αυτονόμηση του Κουρδιστάν, χτίζοντας πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς, με κουρδικά κινήματα και οργανώσεις της περιοχής.

Το 2013 εμφανίστηκε το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης PYD, με στρατιωτικό βραχίoνα τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG.

Το κουρδικό Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης PYD, ιδεολογικά εντάσσεται στον ευρύτερο κύκλο επιρροής του ΡΚΚ και σήμερα αποτελεί την ισχυρότερη κουρδική πολιτική συνιστώσα και στα τρία Καντόνια της Τζίζρε, Κομπάνι και Αφρίν.

Η διετία από το 2012 μέχρι και το 2014 ήταν μια περίοδος εντατικοποίησης των επιθέσεων των τρομοκρατών του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh, ενάντια στην κουρδική αυτονόμηση.

Ήταν όμως ταυτόχρονα και η εποχή, που τέθηκαν οι βάσεις για την πολιτική τους καταξίωση και την εθνική τους ταυτότητα μέσα σ’ όλες αυτές τις τρομακτικές καταστροφικές συνθήκες, που επικράτησαν στην εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία.

Η «Κουρδική ζώνη» και η αυτονομία των τριών κουρδικών καντονιών της Τζίζρε, της Κομπάνι και της Αφρίν

Βασικός στόχος της Τουρκίας, πλέον, είναι να εμποδιστεί η διαφαινόμενη σήμερα (Αύγουστος του 2016), δημιουργία «Κουρδικής ζώνης», που θα αποτελέσει και την αιχμή του δόρατος στην εξέλιξη της σε κουρδικό κράτος.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, εάν οι Κούρδοι μαχητές του YPG/PYD κατέχουν την περιοχή δυτικά του Ευφράτη, τότε θα έχουν και τον έλεγχο ολόκληρης της βόρειας Συρίας και είναι αυτό το καυτό σημείο, στο οποίο η Τουρκία επιθυμεί να δημιουργήσει μια σφήνα, κατά μήκος αυτού του σημαντικού ποταμού Ευφράτη, αποκόπτοντας τα δύο Κουρδικά Καντόνια του Τζίζρε (Cizire Kantonu) και του Κομπάνι (Kobani Kantonu), με το Καντόνι του Αφρίν (Afrin Kantonu), που «πλησιάζει» την Μεσόγειο θάλασσα.

Στα «παλαιά κράτη» της περιοχής, όπως είναι η Συρία και το Ιράκ, η πολιτική και στρατιωτική τους δομή, βρίσκεται πλέον υπό κατάρρευση καθώς ο φανατικός ισλαμικός φονταμελισμός και η δυτική ιμπεριαλιστική νεοαποικιοκρατία, έχουν διαβρώσει και έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση όλα τα συστήματα λειτουργίας των δομών τους.

Η τουρκική εισβολή στην Συρία – επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» (operation Euphrates Shield)

Για να γίνω πιο σαφής θα θέσω το αυτονόητο ερώτημα: Η στοχοποίηση των Κούρδων σήμερα (Αύγουστος του 2016), αποτελεί ένα συγκυριακό γεγονός όπως αυτό καταγράφεται με την εισβολή του τουρκικού στρατού στην Τζαραμπουλούς (Jarabulus), στο έδαφος της Συρίας, ή είναι απόρροια μιας ευρύτερης «συμφωνίας κυρίων» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, στην διεθνή πολιτική σκακιέρα;

Ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν ήταν σαφής στις δηλώσεις του κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία: «Οι δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας πρέπει να επιστρέψουν ανατολικά του Ευφράτη μετά την κατάληψη της Μανμπίτζ, η οποία βρίσκεται δυτικά του ποταμού».

Πραγματικά, η διαφαινόμενη και δικαίως ανυπακοή των Κούρδων μαχητών των Δυνάμεων Προστασίας του Λαού YPG, το οποίο υπάγεται στο Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας PYD πολιτικό σκέλος του ΡΚΚ των Κούρδων της Συρίας, περιπλέκει σοβαρώς τα δεδομένα.

Ωστόσο, η Τουρκία με την εισβολή του Τουρκικού στρατού στο έδαφος της Συρίας, με την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» και την «κατάληψη» της πόλης Τζαραμπουλούς, θέτει πλέον ωμά και απερίφραστα ότι «ο δεύτερος πλέον αντικειμενικός σκοπός (ΑΝΣΚ) της, είναι η βίαιη εκδίωξη των κούρδων μαχητών της YPG/PYD» και όχι των τρομοκρατών του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh.

Οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG στο δυτικό Κουρδιστάν στη βόρεια Συρία

Το 2013 ιδρύθηκε στα εδάφη του δυτικού Κουρδιστάν, στη βόρεια Συρία το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης PYD, με στρατιωτικό βραχίoνα τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG.

Στους μαχητές του YPG είναι ενταγμένοι Κούρδοι, Άραβες, Τουρκμένοι, αλλά και δεκάδες Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εθελοντές, οι οποίοι μάχονται τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh.

Στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG είναι ενταγμένο και το Ασσυριακό Στρατιωτικό Συμβούλιο MFS.

Επίσης, οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG έχουν οργανώσει και 1.000 Γιεζίντι που λειτουργούν ως φρουρά στις δικές τους περιοχές (προφορική συνομιλία του Αλέκου Ράπτη με πρόσφυγες Γιεζίντι από το Σιντζιάρ στον καταυλισμό Κατσικά).

Στην διοίκηση του YPG υπάγονται και οι Γυναικείες Ομάδες Προστασίας YPJ, σε διάταξη ταξιαρχίας που ιδρύθηκε το 2014 και διαθέτει 7.000 τουλάχιστον μέλη.

Η συγκεκριμένη γυναικεία μονάδα του YPJ διακρίθηκε και πολέμησε λυσσαλέα στο πλευρό των YPG, αποτρέποντας τους ISIS/ Daesh να καταλάβουν την κουρδική πόλη Κομπάνι, στα μέσα Οκτωβρίου του 2014.

Επίσης συμμετέχουν και οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις του SDF, με Κούρδους μαχητές, Άραβες, Ασσύριους, Τουρκμένους και Αρμένιους.

Οι Ευρωπαίοι εθελοντές ενταγμένοι στο YPG στο δυτικό Κουρδιστάν, στη βόρεια Συρία.

Η Ταξιαρχία της Διεθνούς Ελευθερίας δημιουργήθηκε έχοντας σαν πρότυπο τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, που πολέμησαν τον φασισμό και τον ναζισμό στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο το 1936.

Αρκετοί Ευρωπαίοι αλλά και Αμερικανοί μαχητές αυτής της Ταξιαρχίας, έχουν φονευθεί στην διάρκεια σκληρών μαχών τα τελευταία χρόνια, πολεμώντας, στις τάξεις του YPG από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη, τους τρομοκράτες ισλαμιστές του ISIS/ Daesh, για την απελευθέρωση και ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.

Οι σχέσεις του Ισραήλ στον αγώνα των Κούρδων, εναντίων των τρομοκρατών του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh

Για το Ισραήλ, οι Κούρδοι αποτελούν μια δύναμη η οποία ποτέ δεν έχει δελεασθεί, να εφαρμόσει την κλασσική Μεσανατολική αντι- ισραηλινή ρητορική, και να ταυτιστούν με την έννοια του αντι- ισραηλινού.

Επιπλέον το Ισραήλ, γνωρίζει ότι αυτός ο λαός των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι ένα έθνος χωρίς κράτος που μελλοντικά, θα μπορέσει να εξελιχθεί σε συμμαχικό στρατηγικό του εταίρο, στην ευρύτερη περιοχή.

Από τις ημέρες των «συμμαχιών της περιφερειακής πολιτικής» του Μπέν Γκουριόν, μεταξύ Ισραηλινών και Κούρδων άνθισε μια ζεστή σχέση και μερικές φορές έγινε στενή και όχι τόσο επιφανειακή.

Μόλις πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2016, η Υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ Αγιελέτ Σακέντ, αναφορικά με τις εξελίξεις στο Κουρδικό, δήλωνε ως ακολούθως επιφέροντας αναταραχή στους κύκλους της πολιτικής διπλωματικής ορθότητας:

«Πρέπει ανοιχτά να συζητήσουμε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους μεταξύ Τουρκίας και Ιράν το οποίο θα είναι φιλικό προς το Ισραήλ… ο κουρδικός λαός βρίσκεται κοντά στον ισραηλινό λαό και αμφότεροι μπορούν να πολεμήσουν από κοινού τον ισλαμικό εξτρεμισμό… έχουμε κοινά συμφέροντα έναντι του Daesh και οι Κούρδοι μάχονται με όλες τους τις δυνάμεις του τζιχαντιστές…»

Η «συμφωνία κυρίων» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας

Απολογιστικά, θα πρέπει να καταγράψουμε ότι στην παρούσα κατάσταση οι Κούρδοι μαχητές του YPG/PYD μετά τα γεγονότα στην Τζαραμπουλούς, έχουν να αντιμετωπίσουν τις «επιπλέον δυσχέρειες» δηλαδή τον τουρκικό στρατό, ενώ προσπαθούν να συνενώσουν συνολικά και τα τρία τα καντόνια του Τζίζρε, του Κομπάνι και του Αφρίν.

Κατά πάσα πιθανότητα, η «συμφωνία κυρίων» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, βρίσκει εφαρμογή στην μετα – Άσαντ Συρία, όπου θα υπάρξει μια χαλαρή, ομοσπονδοποιημένη, επίσημη Κουρδική οντότητα, χωρίς ωστόσο να έχει την δυνατότητα, να είναι συνενωμένη σε μια ενιαία εδαφική έκταση.

Έως τότε οι Κούρδοι μαχητές του YPG/PYD, θα έχουν «το όπλο παραπόδας» και θα μάχονται στα πεδία των μαχών, για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.

Πηγή: agon.gr