Το δικαίωμα στην αθεΐα

Στο νέο τεύχος του περιοδικού The Books’ Journal (Απρίλιος 2023) γράφουμε για το βιβλίο των Amed Sherwan και Katrine Hoop Δόξα τον Αλλάχ είμαι άθεος (Kafir) (μετάφραση από τα γερμανικά: Ηλίας Τριανταφύλλου, Λέμβος, Αθήνα 2022, 282 σελ.).

Ο Άμεντ Σέρβαν έχει καθιερωθεί εδώ και μερικά χρόνια ως ένας από τους πιο δραστήριους άθεους ακτιβιστές στη Γερμανία. Στην πατρίδα του, το Ιράκ, φυλακίστηκε και βασανίστηκε επειδή δημοσιοποίησε την προσωπική του ρήξη με το Ισλάμ. Στη Γερμανία δέχεται ακόμα και απειλές για τη ζωή του επειδή αγωνίζεται για τη συνύπαρξη άθεων και πιστών, για τη δυνατότητα να ασκεί κανείς κριτική στο Ισλάμ καθώς και για και την αποδοχή της ύπαρξης του Ισραήλ.

Ο Άμεντ Σέρβαν διηγείται την ιστορία του στο ακόλουθο βίντεο διάρκειας τριών περίπου λεπτών: #ItsMyRight: 70 Jahre Grundgesetz | Meinungsfreiheit (με αγγλικούς υπότιτλους)

Βίαιες αντισημιτικές επιθέσεις στη Γερμανία με πρόσχημα το Μεσανατολικό

Του Δημήτρη Κράββαρη

Η Συναγωγή της Βόννης, φωτογραφία του Eckhard Henkel ( Wikimedia Commons / CC BY-SA 3.0 DE)

Περιστατικά αντισημιτικής βίας με πρόσχημα την πρόσφατη ανάφλεξη στο Ισραήλ και τα παλαιστινιακά εδάφη σημειώθηκαν τα τελευταία εικοσιτετράωρα σε αρκετές γερμανικές πόλεις.

Συγκεντρωμένα άτομα έκαψαν ισραηλινές σημαίες μπροστά από τις Συναγωγές της Βόννης και του Μίνστερ (Βεστφαλία). Η γυάλινη πρόσοψη της Συναγωγής της Βόννης υπέστη, μάλιστα, σοβαρές ζημιές από τη ρίψη αντικειμένων. Σημειώθηκε, επίσης, απόπειρα παραβίασης της εισόδου. Η αστυνομία κατέφτασε με καθυστέρηση, καταφέρνοντας να συλλάβει μερικούς μόνο υπόπτους. Η έγκαιρη παρέμβαση της αστυνομίας στο Μίνστερ και η αλληλέγγυη στάση των γειτόνων απέτρεψαν τα χειρότερα.

Την περασμένη Δευτέρα σημειώθηκε απόπειρα εμπρησμού του Μνημείου σε ανάμνηση της Μεγάλης Συναγωγής του Ντίσελντορφ που καταστράφηκε το 1938 από τους ναζί. Ευτυχώς η φωτιά δεν πήρε διαστάσεις. Σε σχετική της ανακοίνωση, η Εβραϊκή Κοινότητα της πόλης εξέφρασε την ανησυχία της γι’αυτή την ακραία πράξη μίσους στο κέντρο της πόλης, εφιστώντας την προσοχή στην ολοένα αυξανόμενη αντισημιτική βία που αφορμάται από το μίσος για την ύπαρξη του ισραηλινού κράτους.

Ατμόσφαιρα αντισημιτικού πογκρόμ και στο Γκέλζενκίρχεν, όπου διακόσιοι περίπου διαδηλωτές – ανάμεσά τους πολλοί Τούρκοι ακροδεξιοί – κατάφεραν να πραγματοποιήσουν πορεία από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό ως τη Συναγωγή της πόλης, φωνάζοντας αντισημιτικά συνθήματα («Σκατοεβραίοι», «Παιδοκτόνο Ισραήλ» κ.α.). Η Αστυνομία εμπόδισε την τελευταία στιγμή τους συγκεντρωμένους να πλησιάσουν στην Συναγωγή χωρίς, ωστόσο, να καταφέρει να διαλύσει τη συγκέντρωση.

Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η αντιισραηλινή διαδήλωση στη Βρέμη την Πέμπτη, με τους παρευρισκόμενους να φωνάζουν διαρκώς «Αλλάχου Άκμπαρ» και να περιφρονούν τις αποστάσεις ασφαλείας λόγω κορωνοϊού.

Ο κατάλογος που παραθέτουμε δεν είναι πλήρης, καταδεικνύει ωστόσο το πόσο ευάλωτη είναι η εβραϊκή ζωή στη Γερμανία εν έτει 2021. Δεν είναι η πρώτη φορά που οργανωμένες ομάδες ισλαμιστών κατεβαίνουν στους δρόμους της Γερμανίας για να εκφράσουν το αντισημιτικό τους μίσος και να εκφοβίσουν τις εβραϊκές κοινότητες της χώρας. Σύσσωμος ο γερμανικός πολιτικός κόσμος καταδικάζει τη νέα αντισημιτική βία, με προεξάρχοντα τον Φρανκ-Βάλτερ Στάινμάιερ. Tο κράτος καλείται, ωστόσο, να αποδείξει ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος (βλ. την αντισημιτική επίθεση στην αφύλακτη Συναγωγή της Χάλλε τον Οκτώβριο του 2019) και ότι είναι έτοιμο να προστατεύσει αποτελεσματικά τους πολίτες του από τους αντισημίτες μιμητές της Χαμάς.

Judenhass mitten in #Gelsenkirchen vor der #Synagoge. Zeiten, in denen Juden auf offener Straße beschimpft werden, sollten längst überwunden sein. Das ist purer #Antisemitismus, sonst nichts! pic.twitter.com/S98Puxl07N

— Zentralrat der Juden in Deutschland (@ZentralratJuden) May 12, 2021

Πηγές: Ruhrbarone, Jüdische Allgemeine, Belltower News, Jüdische Gemeinde Düsseldorf.

Ανακοίνωση του Κ.Ι.Σ. για τις δηλώσεις του ιμάμη Γλαύκης

Via kis.gr

O Ερκάν Αζίζογλου, ιμάμης στο χωριό Γλαύκη του Δήμου Μύκης της Ξάνθης, προέβη σε δηλώσεις μίσους εναντίον των Εβραίων. Συγκεκριμένα, με πρόσφατη ανάρτησή του στο facebook (4.12.2016), ο Ερκάν Αζίζογλου ευχήθηκε να μην σβήσει η πυρκαγιά που έπληξε το Ισραήλ, και, στην συζήτηση που προκάλεσαν οι δηλώσεις του, συμπλήρωσε ότι: «όλοι οι Ισραηλινοί είναι το ίδιο, ο καθένας τους ένα τέρας που τρέφεται με αίμα». Με αυτές τις δηλώσεις μίσους, εντελώς ανάρμοστες για έναν θρησκευτικό λειτουργό, ο Ερκάν Αζίζογλου δυναμιτίζει την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των Ελλήνων πολιτών ανεξαρτήτως  θρησκεύματος, σε αυτήν την ευαίσθητη περιοχή. Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, επαγρυπνεί πάντοτε εναντίον κάθε ρητορικής αντισημιτικού μίσους από οπουδήποτε κι αν προέρχεται.

Αθήνα, 19 Δεκεμβρίου 2016

Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος

• Μετάφραση της ανάρτησης του Ερκάν Αζίζογλου μπορεί να διαβαστεί εδώ.
• Η περίπτωση του ιμάμη Γλαύκης δεν είναι μεμονωμένη. Διαβάστε σχετικά: Arab social media ablaze with ‘Israel is burning’ posts celebrating fires, The Jerusalem Post, 24/11/2016

Update: Σχόλιο του Ερκάν Αζίζογλου (07/01/2017 / 9:27 pm) στο Racist Crime Watch:

“Τα σχόλιά μου στο Facebook στις 4 Δεκεμβρίου 2016 με αφορμή πυρκαγιά στο Ισραήλ ήταν άστοχα και γι’ αυτό τα έσβησα. Ζητώ συγγνώμη από όσους προσέβαλα με αυτά. Η θεμιτή καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους δεν πρέπει να περιέχει στοιχεία που προσβάλλουν την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας λόγω της εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητάς του.” [via]

Διάλεξη του Matthias Küntzel για τον αντισημιτισμό στη Μέση Ανατολή

Ο Ματίας Κύντσελ (πηγή: Wikipedia)

Την 1η Δεκεμβρίου και ώρα 7 το απόγευμα, ο πολιτολόγος Ματίας Κύντσελ θα δώσει διάλεξη στην Αθήνα (American College of Greece – DEREE) με θέμα: Hitler’s Legacy: Antisemitism in the Middle East. Από τις εκδόσεις Τροπή κυκλοφορεί η μελέτη του “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων. Ισλαμισμός, ναζισμός και οι ρίζες της 11ης Σεπτεμβρίου”.

Hitler’s Legacy: Antisemitism in the Middle East

When: Thursday, December 1, 19:00

Where: John S. Bailey Library, Upper Level

Organized by: Department of History

A lecture by:
Dr. Matthias Küntzel
Political scientist and author

Ο πόλεμος στη Συρία για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν

Του Αλέκου Ράπτη

Ηπειρωτικός Αγών, 30 Αυγούστου 2016

[Η παρούσα ανάλυση του Αλέκου Ράπτη – με ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις για τις σχέσεις Ισραήλ και Κούρδων – αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα.]

Οι τελευταίες πολεμικές εξελίξεις όπως αυτές καταγράφονται στην εμπόλεμη ζώνη της Συρίας, φανερώνουν μια απόλυτη ρευστότητα στα τελευταία πολεμικά γεγονότα.

Οι προβληματισμοί στα διάφορα πολιτικά φόρα, έχουν να κάνoυν με την ιστορική, αλλά και την, επιτέλους, ουσιαστική υπόσταση της κουρδικής οντότητας στη Βόρεια Συρία.

Οι Κούρδοι από το 2011 και μετά, έχουν καταφέρει πολλά και θα ήταν λάθος να τους αποδοθεί ο τίτλος του ηττημένου. Έχουν κυριαρχήσει στα πεδία των μαχών και έχουν καταφέρει με την μαχητικότητα και τις πολεμικές τους αξίες, να εκδιώξουν και να απωθήσουν τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh, στις περισσότερες περιοχές, στο έδαφος της Συρίας.

Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ΡΚΚ και ο ηγέτης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν

Για την επίτευξη του εγχειρήματος στην πραγμάτωση της δημιουργίας του κράτους του Κουρδιστάν, απαιτήθηκαν τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μαχητικού αγώνα των Κούρδων της Τουρκίας, του Ιράκ και της Συρίας.

Στην Τουρκία, η μακροχρόνια μαχητική εμπειρία του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν ΡΚΚ, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, βρήκε αρχικά πρόσφορο έδαφος, στα εδάφη του δυτικού Κουρδιστάν στη βόρεια Συρία, στη Ροσάβα (Rojava).

Το 1979, η μετακίνηση του ηγέτη του ένοπλου κουρδικού κινήματος Αμπτουλάχ Οτσαλάν από την Τουρκία στην πόλη Κομπάνι, έθεσε ουσιαστικά και τις πρώτες ιδεολογικές βάσεις για την αυτονόμηση του Κουρδιστάν, χτίζοντας πολιτικούς και στρατιωτικούς δεσμούς, με κουρδικά κινήματα και οργανώσεις της περιοχής.

Το 2013 εμφανίστηκε το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης PYD, με στρατιωτικό βραχίoνα τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG.

Το κουρδικό Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης PYD, ιδεολογικά εντάσσεται στον ευρύτερο κύκλο επιρροής του ΡΚΚ και σήμερα αποτελεί την ισχυρότερη κουρδική πολιτική συνιστώσα και στα τρία Καντόνια της Τζίζρε, Κομπάνι και Αφρίν.

Η διετία από το 2012 μέχρι και το 2014 ήταν μια περίοδος εντατικοποίησης των επιθέσεων των τρομοκρατών του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh, ενάντια στην κουρδική αυτονόμηση.

Ήταν όμως ταυτόχρονα και η εποχή, που τέθηκαν οι βάσεις για την πολιτική τους καταξίωση και την εθνική τους ταυτότητα μέσα σ’ όλες αυτές τις τρομακτικές καταστροφικές συνθήκες, που επικράτησαν στην εμπόλεμη κατάσταση στη Συρία.

Η «Κουρδική ζώνη» και η αυτονομία των τριών κουρδικών καντονιών της Τζίζρε, της Κομπάνι και της Αφρίν

Βασικός στόχος της Τουρκίας, πλέον, είναι να εμποδιστεί η διαφαινόμενη σήμερα (Αύγουστος του 2016), δημιουργία «Κουρδικής ζώνης», που θα αποτελέσει και την αιχμή του δόρατος στην εξέλιξη της σε κουρδικό κράτος.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, εάν οι Κούρδοι μαχητές του YPG/PYD κατέχουν την περιοχή δυτικά του Ευφράτη, τότε θα έχουν και τον έλεγχο ολόκληρης της βόρειας Συρίας και είναι αυτό το καυτό σημείο, στο οποίο η Τουρκία επιθυμεί να δημιουργήσει μια σφήνα, κατά μήκος αυτού του σημαντικού ποταμού Ευφράτη, αποκόπτοντας τα δύο Κουρδικά Καντόνια του Τζίζρε (Cizire Kantonu) και του Κομπάνι (Kobani Kantonu), με το Καντόνι του Αφρίν (Afrin Kantonu), που «πλησιάζει» την Μεσόγειο θάλασσα.

Στα «παλαιά κράτη» της περιοχής, όπως είναι η Συρία και το Ιράκ, η πολιτική και στρατιωτική τους δομή, βρίσκεται πλέον υπό κατάρρευση καθώς ο φανατικός ισλαμικός φονταμελισμός και η δυτική ιμπεριαλιστική νεοαποικιοκρατία, έχουν διαβρώσει και έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση όλα τα συστήματα λειτουργίας των δομών τους.

Η τουρκική εισβολή στην Συρία – επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» (operation Euphrates Shield)

Για να γίνω πιο σαφής θα θέσω το αυτονόητο ερώτημα: Η στοχοποίηση των Κούρδων σήμερα (Αύγουστος του 2016), αποτελεί ένα συγκυριακό γεγονός όπως αυτό καταγράφεται με την εισβολή του τουρκικού στρατού στην Τζαραμπουλούς (Jarabulus), στο έδαφος της Συρίας, ή είναι απόρροια μιας ευρύτερης «συμφωνίας κυρίων» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, στην διεθνή πολιτική σκακιέρα;

Ο αμερικανός αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν ήταν σαφής στις δηλώσεις του κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία: «Οι δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας πρέπει να επιστρέψουν ανατολικά του Ευφράτη μετά την κατάληψη της Μανμπίτζ, η οποία βρίσκεται δυτικά του ποταμού».

Πραγματικά, η διαφαινόμενη και δικαίως ανυπακοή των Κούρδων μαχητών των Δυνάμεων Προστασίας του Λαού YPG, το οποίο υπάγεται στο Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας PYD πολιτικό σκέλος του ΡΚΚ των Κούρδων της Συρίας, περιπλέκει σοβαρώς τα δεδομένα.

Ωστόσο, η Τουρκία με την εισβολή του Τουρκικού στρατού στο έδαφος της Συρίας, με την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη» και την «κατάληψη» της πόλης Τζαραμπουλούς, θέτει πλέον ωμά και απερίφραστα ότι «ο δεύτερος πλέον αντικειμενικός σκοπός (ΑΝΣΚ) της, είναι η βίαιη εκδίωξη των κούρδων μαχητών της YPG/PYD» και όχι των τρομοκρατών του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh.

Οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG στο δυτικό Κουρδιστάν στη βόρεια Συρία

Το 2013 ιδρύθηκε στα εδάφη του δυτικού Κουρδιστάν, στη βόρεια Συρία το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης PYD, με στρατιωτικό βραχίoνα τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG.

Στους μαχητές του YPG είναι ενταγμένοι Κούρδοι, Άραβες, Τουρκμένοι, αλλά και δεκάδες Ευρωπαίοι και Αμερικανοί εθελοντές, οι οποίοι μάχονται τους τρομοκράτες του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh.

Στις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG είναι ενταγμένο και το Ασσυριακό Στρατιωτικό Συμβούλιο MFS.

Επίσης, οι Μονάδες Λαϊκής Προστασίας του YPG έχουν οργανώσει και 1.000 Γιεζίντι που λειτουργούν ως φρουρά στις δικές τους περιοχές (προφορική συνομιλία του Αλέκου Ράπτη με πρόσφυγες Γιεζίντι από το Σιντζιάρ στον καταυλισμό Κατσικά).

Στην διοίκηση του YPG υπάγονται και οι Γυναικείες Ομάδες Προστασίας YPJ, σε διάταξη ταξιαρχίας που ιδρύθηκε το 2014 και διαθέτει 7.000 τουλάχιστον μέλη.

Η συγκεκριμένη γυναικεία μονάδα του YPJ διακρίθηκε και πολέμησε λυσσαλέα στο πλευρό των YPG, αποτρέποντας τους ISIS/ Daesh να καταλάβουν την κουρδική πόλη Κομπάνι, στα μέσα Οκτωβρίου του 2014.

Επίσης συμμετέχουν και οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις του SDF, με Κούρδους μαχητές, Άραβες, Ασσύριους, Τουρκμένους και Αρμένιους.

Οι Ευρωπαίοι εθελοντές ενταγμένοι στο YPG στο δυτικό Κουρδιστάν, στη βόρεια Συρία.

Η Ταξιαρχία της Διεθνούς Ελευθερίας δημιουργήθηκε έχοντας σαν πρότυπο τις Διεθνείς Ταξιαρχίες, που πολέμησαν τον φασισμό και τον ναζισμό στον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο το 1936.

Αρκετοί Ευρωπαίοι αλλά και Αμερικανοί μαχητές αυτής της Ταξιαρχίας, έχουν φονευθεί στην διάρκεια σκληρών μαχών τα τελευταία χρόνια, πολεμώντας, στις τάξεις του YPG από χωριό σε χωριό, από πόλη σε πόλη, τους τρομοκράτες ισλαμιστές του ISIS/ Daesh, για την απελευθέρωση και ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.

Οι σχέσεις του Ισραήλ στον αγώνα των Κούρδων, εναντίων των τρομοκρατών του Ισλαμικού Χαλιφάτου ISIS/ Daesh

Για το Ισραήλ, οι Κούρδοι αποτελούν μια δύναμη η οποία ποτέ δεν έχει δελεασθεί, να εφαρμόσει την κλασσική Μεσανατολική αντι- ισραηλινή ρητορική, και να ταυτιστούν με την έννοια του αντι- ισραηλινού.

Επιπλέον το Ισραήλ, γνωρίζει ότι αυτός ο λαός των 30 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι ένα έθνος χωρίς κράτος που μελλοντικά, θα μπορέσει να εξελιχθεί σε συμμαχικό στρατηγικό του εταίρο, στην ευρύτερη περιοχή.

Από τις ημέρες των «συμμαχιών της περιφερειακής πολιτικής» του Μπέν Γκουριόν, μεταξύ Ισραηλινών και Κούρδων άνθισε μια ζεστή σχέση και μερικές φορές έγινε στενή και όχι τόσο επιφανειακή.

Μόλις πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2016, η Υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ Αγιελέτ Σακέντ, αναφορικά με τις εξελίξεις στο Κουρδικό, δήλωνε ως ακολούθως επιφέροντας αναταραχή στους κύκλους της πολιτικής διπλωματικής ορθότητας:

«Πρέπει ανοιχτά να συζητήσουμε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους μεταξύ Τουρκίας και Ιράν το οποίο θα είναι φιλικό προς το Ισραήλ… ο κουρδικός λαός βρίσκεται κοντά στον ισραηλινό λαό και αμφότεροι μπορούν να πολεμήσουν από κοινού τον ισλαμικό εξτρεμισμό… έχουμε κοινά συμφέροντα έναντι του Daesh και οι Κούρδοι μάχονται με όλες τους τις δυνάμεις του τζιχαντιστές…»

Η «συμφωνία κυρίων» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας

Απολογιστικά, θα πρέπει να καταγράψουμε ότι στην παρούσα κατάσταση οι Κούρδοι μαχητές του YPG/PYD μετά τα γεγονότα στην Τζαραμπουλούς, έχουν να αντιμετωπίσουν τις «επιπλέον δυσχέρειες» δηλαδή τον τουρκικό στρατό, ενώ προσπαθούν να συνενώσουν συνολικά και τα τρία τα καντόνια του Τζίζρε, του Κομπάνι και του Αφρίν.

Κατά πάσα πιθανότητα, η «συμφωνία κυρίων» μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, βρίσκει εφαρμογή στην μετα – Άσαντ Συρία, όπου θα υπάρξει μια χαλαρή, ομοσπονδοποιημένη, επίσημη Κουρδική οντότητα, χωρίς ωστόσο να έχει την δυνατότητα, να είναι συνενωμένη σε μια ενιαία εδαφική έκταση.

Έως τότε οι Κούρδοι μαχητές του YPG/PYD, θα έχουν «το όπλο παραπόδας» και θα μάχονται στα πεδία των μαχών, για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν.

Πηγή: agon.gr

 

Νέα κυκλοφορία: “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων”

Ματίας Κύντσελ (Matthias Küntzel): Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων. Ισλαμισμός, ναζισμός και οι ρίζες της 11ης Σεπτεμβρίου. Πρόλογος του Jeffrey Herf. Μετάφραση: Γιάννης Καραπαπάς. Εκδόσεις Τροπή 2016

Παρουσίαση:

«Το “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων” αποτελεί μια συναρπαστική ιστορική περιγραφή του τρόπου με τον οποίο ο σύγχρονος ισλαμικός εξτρεμισμός διαποτίστηκε από τον αντισημιτισμό του Τρίτου Ράιχ. Ο Κύντσελ αναδεικνύει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον πριν τους βαθιούς και περίπλοκους ιστορικούς δεσμούς ανάμεσα στον ευρωπαϊκό εθνικοσοσιαλισμό και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα». (Fred Siegel, City Journal)

Το εξώφυλλο της γαλλικής έκδοσης (2015)

«Το “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων” εξετάζει ένα νέο είδος αντισημιτισμού, τον ισλαμιστικό τζιχαντισμό, ο οποίος κηρύσσει το μίσος κατά των Εβραίων. Ο Ματίας Κύντσελ προσφέρει μια καλά θεμελιωμένη ανάλυση αυτού του ισλαμισμού ως ιδεολογίας. Ο νέος ισλαμιστικός αντισημιτισμός είναι ένα είδος ρατσισμού και ολοκληρωτισμού, και με την 11η Σεπτεμβρίου αυτός ο αντισημιτισμός απέκτησε παγκόσμιες διαστάσεις. Το βιβλίο του Κύντσελ αποτελεί μια πάρα πολύ ευχάριστη συνεισφορά στην κατανόηση αυτού του θέματος». (Bassam Tibi)

«Η μουσουλμανική εβραιοφοβία έχει πολλές και διάφορες αιτίες. Κάποιες συνδέονται με την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, άλλες πηγαίνουν πολύ μακρύτερα πίσω στην ιστορία. Η επίδραση την ναζιστικής ιδεολογίας στη μουσουλμανική εβραιοφοβία θεωρείται συχνά πολιτικά μη ορθή και επομένως έχει απωθηθεί. Στο “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων ο Ματίας Κύντσελ προσφέρει μια καλά ενημερωμένη και νηφάλια συζήτηση πάνω σε ένα φαινόμενο που αγνοείται συχνά για πολιτικούς λόγους». (Walter Laqueur)

«Το “Τζιχάντ και μίσος κατά των Εβραίων” αυξάνει πολύ την κατανόησή μας όσον αφορά τις ρίζες της σύγχρονης τρομοκρατίας και μας προκαλεί να στοχαστούμε πάνω στην πολιτική ουσία της σύγχρονης συζήτησης που διεξάγεται για την τρομοκρατία, για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και τη Μέση Ανατολή». (Russell Berman, περιοδικό “Telos”)

Δείτε τα περιεχόμενα του βιβλίου εδώ.

Η προσωπική ιστοσελίδα του Matthias Küntzel: matthiaskuentzel.de

Και μετά την Κοπεγχάγη τι; Η πρόταση του David Harris

Ως πότε; Photo by ODD ANDERSEN/AFP/Getty Images

Το διπλό δολοφονικό χτύπημα στην Κοπεγχάγη πριν λίγες μέρες απέδειξε ότι ο τζιχαντιστικός ολοκληρωτισμός έχει βάλει στο στόχαστρό του τόσο την ελευθερία της έκφρασης όσο και την εβραϊκή παρουσία στην Ευρώπη. Ο Ντέιβιντ Χάρις, Γενικός Διευθυντής της οργάνωσης American Jewish Committee (AJC), καταθέτει σε πρόσφατο άρθρό του μια ολοκληρωμένη πρόταση σε οκτώ σημεία για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση αυτής της απειλής. Ας δούμε τα οκτώ σημεία συνοπτικά:

1) Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να οργανώσει επειγόντως μία σύνοδο στην οποία θα συζητηθεί η άνοδος του αντισημιτισμού, όπως αυτή στοιχειοθετείται τόσο από τις επαναλαμβανόμενες αντισημιτικές επιθέσεις, όσο και από πρόσφατες σχετικές έρευνες ή στατιστικές. Αυτή η σύνοδος πρέπει να λάβει συγκεκριμένα μέτρα και να τα εφαρμόσει.

2) Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι ο αντισημιτισμός δε στοχεύει να πλήξει μόνο τη σωματική ακεραιότητα των Ευρωπαίων Εβραίων αλλά και τις ίδιες τις ευρωπαϊκές αξίες. Δε μπορεί να διαχωριστεί το ένα από το άλλο.

3) Είτε το θέλουμε είτε όχι, η πρόσφατη έκρηξη της αντισημιτικής βίας προέρχεται κυρίως από ένα μικρό κομμάτι του μουσουλμανικού πληθυσμού. Το να αποφεύγουμε να αναφερθούμε σε αυτό το απλό δεδομένο, συντελεί στη διαιώνιση του προβλήματος.

4) Το να θέλεις να ευαισθητοποιήσεις τους πολίτες της Ευρώπης για το πρόβλημα του αντισημιτισμού, δεν αποτελεί επ’ ουδενί ισλαμόφοβη πρακτική, όπως ισχυρίζεται κατά καιρούς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο αντιτίθεται σε τέτοιου είδους καμπάνιες.

5) Τόσο οι κυβερνήσεις, όσο και οι ευρύτερες κοινωνίες των χωρών της Ευρώπης δεν πρέπει να αρκεστούν σε ρητορείες και πράξεις συμβολικού χαρακτήρα αλλά να συστρατευτούν συνολικά και με σχέδιο κατά του αντισημιτισμού.

6) Να συνδεθεί επιτέλους η μνήμη του Ολοκαυτώματος με τους κινδύνους του σήμερα. Τι νόημα έχει να οργανώνει κανείς επίσημες τελετές για να θρηνήσει τους νεκρούς συμπολίτες μας, όταν αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει ότι οι Εβραίοι που ζουν σήμερα στην Ευρώπη πρέπει επειγόντως να προστατευτούν;

7) Η Ευρώπη δε χρειάζεται να απολογείται για τις αξίες της δημοκρατίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ανοιχτότητας και του πλουραλισμού. Αυτές οι αξίες καθιστούν την Ευρώπη ελκυστική για τους μετανάστες. Αυτές τις αξίες πρέπει να υπερασπιστούμε από κοινού.

8) Η βαρβαρότητα των τζιχαντιστών που ενέσκηψε στην Ευρώπη δε διαφέρει και πολύ από αυτή που βιώνουν οι πολίτες του Ισραήλ. Οι ίδιοι τζιχαντιστές μισούν την Ευρώπη, οι ίδιοι θέλουν να αφανίσουν το Ισραήλ. Ας μη προσπαθεί η Ευρώπη να διαχωρίσει δύο όψεις του ίδιου κινδύνου.

Όλοι οι Ευρωπαίοι είναι Εβραίοι και όλοι οι Εβραίοι είναι Ευρωπαίοι

Όταν ένας δολοφόνος ανοίγει πυρ κατά πολιτιστικού κέντρου που φιλοξενεί εκδήλωση για την ελευθερία της έκφρασης, τα θύματα ενδέχεται να είναι άθεοι, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, Εβραίοι ή οποιοσδήποτε πολίτης μιας ελεύθερης χώρας. Όταν όμως τα πυρά στοχεύουν τη Συναγωγή της Κοπεγχάγης, τότε ο αποκλειστικός στόχος της επίθεσης είναι οι Δανοί Εβραίοι, η πλειονότητα των οποίων είχε διασωθεί το 1943 από τους συμπατριώτες τους. Τότε οι Δανοί είχαν καταφέρει να μεταφέρουν περισσότερους από 7.000 Εβραίους και σχεδόν 700 μη εβραίους συγγενείς τους στη Σουηδία, η οποία δέχθηκε τους Δανούς πρόσφυγες. Η απαρέγκλιτη τήρηση της αρχής «Όλοι οι Δανοί είναι Εβραίοι και όλοι οι Εβραίοι Δανοί» – για να δανειστούμε τα λόγια του Jacques Schuster – αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (περισσότερα εδώ).

Έχει σημασία να τονιστεί ότι ο δράστης των δολοφονικών επιθέσεων στην Κοπεγχάγη προσπάθησε να αμφισβητήσει αυτήν την εξαιρετική σχέση μεταξύ της ευρύτερης κοινωνίας και της Εβραϊκής Κοινότητας και να επαναφέρει τον γενοκτονικό αντισημιτισμό στο επίκεντρο. Είναι στο χέρι των Δανών αλλά και των Ευρωπαίων γενικότερα να δώσουν μια αποφασιστική απάντηση στο αντισημιτικό μίσος ακολουθώντας τη διευρυμένη αρχή «Όλοι οι Ευρωπαίοι είναι Εβραίοι και όλοι οι Εβραίοι είναι Ευρωπαίοι». Στην αντίθετη περίπτωση οδεύουμε προς μια Ευρώπη χωρίς Εβραίους, μια Ευρώπη δηλαδή χωρίς αύριο.

Αναδημοσιεύουμε το κάλεσμα αλληλεγγύης στην Εβραϊκή Κοινότητα της Δανίας που εξέδωσαν από κοινού η Παγκόσμια Ένωση Εβραίων Φοιτητών και η Ευρωπαϊκή Ένωση Εβραίων Φοιτητών.

After the attacks in Copenhagen: #IGoToSynagogue

Jerusalem – 15th of February 2015

We woke up to tragedy this morning. Our thoughts and prayers are with the families of those killed and injured in yesterday’s murderous attacks in Copenhagen.

The World Union of Jewish Students (WUJS) and the European Union of Jewish Students (EUJS) jointly call on everyone to show solidarity with the Jewish community of Denmark. You can do this by using the hashtag #IGoToSynagogue to express the right of all Jews to gather and live their Judaism in safety and peace; to take a firm position in the face of anti-Semitism; and to also share why living Judaism as part of a community matters to you.

We also call on everyone able to gather at Danish embassies around the world, to express solidarity with the Danish people, to light a candle in memory of yesterday’s victims and to stand tall and strong against terror.

Baruch Dayan Ha’Emet – May their memory be blessed

The World Union of Jewish Students (WUJS) is the international, pluralistic, non-partisan umbrella organisation comprising of 48 national independent Jewish Student Unions from all over the world.

Founded in 1924 to combat anti-Jewish quotas in Central and Eastern European University the World Union of Jewish Students was a grassroots network aimed at connecting student groups from all over the world. The aim of The World Union of Jewish Students is to foster the unity of Jewish students worldwide and to strive to ensure their participation in the fulfillment of the aspirations of the Jewish people, its continuity, and the development of its religious, spiritual, cultural and social heritage.

Source: juedische.at

Ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλαμικού φονταμελισμού στην Ευρώπη

Σκίτσο του Charb το οποίο σαρκάζει έναν αντισημίτη ιμάμη που απελάθηκε από τη Γαλλία το 2012.

του Αλέκου Ράπτη

                                             [Πρώτη δημοσίευση: εφ. Ηπειρωτικός Αγών, 14 Ιανουαρίου 2015]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στη Γαλλία ένας Αλγερινός ισλαμιστής, μαχητής, δήλωνε μέσα από τις στήλες του διμηνιαίου περιοδικού El Mounquid (ο Σωτήρας) οργάνου του Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας (FIS), ότι:

«Η Γαλλία έγινε το ουσιαστικό σταυροδρόμι του διεθνούς Σιωνισμού, προνομιακή φωλιά της διασποράς που κινεί, τον κόσμο του χρηματιστικού κεφαλαίου και των σημαντικότερων δυτικών ΜΜΕ και η οποία μέσω αυτής της εξουσίας χειραγωγεί, σύμφωνα με την θέλησή της, την παγκόσμια κοινή γνώμη», μη παραλείποντας δε να καταγγείλει, την «σιωνιστικοποιημένη Γαλλία» που εκφράζει «μίσος για το Ισλάμ και των αρχών του και των πιστών του».

Ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλαμικού φονταμελισμού στην Ευρώπη ξεκινούσε, την εκστρατεία ενός πολιτισμικού πολέμου που θα εκφραζόταν στην συνέχεια ανοιχτά, μέσα από τους πυλώνες της αντιγαλλικής ξενοφοβίας, του αντισιωνισμού και του ανθεβραισμού.

Βασική αρχή της αντιδυτικής αυτής ξενοφοβίας του Ισλαμικού φονταμελισμού είναι, η ουσιαστική απόρριψη της λέξης «δημοκρατία» ως πράγμα ξένο προς το Ισλάμ και ως επικίνδυνο παράγωγο της δυτικής κουλτούρας που προσιδιάζει, τους εχθρούς του ισλάμ που είναι οι «εβραιομασόνοι», οι «σιωνιστές», οι «άθεοι» και οι «κομμουνιστές».

Στην πραγματικότητα η «θρησκεία της ειρήνης και της ανοχής», αυτό το «φιλήσυχο ισλάμ» της δεκαετίας του 1960 – 1980 απέχει μακράν, από το πραγματικό σημερινό ισλάμ, το οποίο εκφράζεται με φανατισμό και εμπεριέχει έναν προσηλυτισμό και μια στρατολόγηση σε μαχητικά δίκτυα και την διαθεσιμότητα, για ολοκληρωτική στράτευση στην τζιχάντ.

Σ’ αυτόν τον πολιτικοθρησκευτικό νεορατσισμό, σημαντική συμβολή αλλά και τρομακτική επιρροή ασκούν οι φανατικοί ιεροκήρυκες του, που καταθέτουν ως γνήσιοι πολιτικοί αγκιτάτορες την παρότρυνση στο πλήθος, για εξόντωση των «απίστων», υιοθετώντας το ναζιστικό μοντέλο αγκιτάτσιας, που διακήρυττε την εξόντωση των «υπανθρώπων».

«Ζητούμε από τον Αλλάχ να μας βοηθήσει, να εκμηδενίσουμε όλους τους «koufars» απίστους από τον πλανήτη αυτό και να μην αφήσει παρά μόνο τους «mouslims» μουσουλμάνους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι θεωρητικοί και οι ιεροκήρυκες του ισλαμισμού, ξαναπαίρνουν με τα δικά τους μέσα τους δρόμους, του ρατσισμού και της εξόντωσης, βαδίζοντας στους ίδιους δρόμους που ακολουθηθήκαν στην Ευρώπη, στα τέλη του 19^ου αιώνα και του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα.

Η αναδυόμενη ισλαμική τρομοκρατία, μετά την θεωρητική και μορφωτική κατάρτισή της, μεταπηδά στην πολεμική στρατηγική του ένοπλου αγώνα, εφαρμόζοντας στρατιωτική δομή στα μέλη της και εφαρμογή των ανωτέρω δεδομένων, που στην ρεαλιστική απεικόνιση για τις σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, όπου σ΄αυτόν τον πόλεμο δεν αντιπαρατάσσονται πλέον κρατικές συμμαχίες, αλλά πολιτισμικά μπλοκ, οριζόμενα σύμφωνα με την πολιτιστική αντίληψη στην οποία εκφράζεται ο σύγχρονος δυτικός η εκδυτικισμένος κόσμος, σε αντιδιαστολή με τον μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η σύγκρουση πολιτισμών μεταφράστηκε και ερμηνεύτηκε από τους «αντιιμπεριαλιστές» ισλαμιστές, ως κώδικας και στρατηγική θρησκευτικού πολέμου, ένας πόλεμος που βρίσκει εφαρμογή και πρακτική επί των ημερών μας.

Σ’ αυτή την σύγκρουση η ισλαμοτρομοκρατία, εντάσσει στο νεορατσιστικό πρόγραμμα αφανισμού τους τρεις (3) βασικούς παράγοντες, που αντιστέκονται στην «θεϊκή εξισλαμιστική επιχείρηση» του ανθρωπίνου γένους: «τους Εβραίους» «τους Αμερικανούς» και «τους χριστιανούς».

Τα τελευταία χρόνια στην Γαλλία από το 2000 και μετά, καταγράφεται ένα τρομακτικό κύμα εβραιοφοβίας αλλά και μια σειρά από οργανωμένες επιθέσεις σε εβραϊκούς στόχους, οι οποίες γίνονται αντικείμενο ιδεολογικής εκμετάλλευσης, από τα ισλαμοτρομοκρατικά δίκτυα.

Στατιστικά εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στην Γαλλία οι Εβραίοι είναι περίπου 600.000, ενώ ο αριθμός των μουσουλμάνων, φθάνει περίπου στα 4 εκατομμύρια.

Στον αντίποδα όλων αυτών των εβραιοφοβικών εξελίξεων, εκτυλίσσεται το πλαίσιο ενός πολέμου κατά των Εβραίων και ευρύτερα και κατά των «εβραιοσταυροφόρων», ένας πόλεμος κηρυγμένος από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Ουσιαστικά ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μέσω του ισλαμιστικού προσηλυτισμού, επιχειρεί την ενσωμάτωση των πληθυσμών που προέρχονται από την μετανάστευση και στην συνέχεια την ένταξή τους σε δίκτυα υποστήριξης αλλά και σε ομάδες φανατικών μαχητών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ζωή τους, για την υπόθεση του Ισλάμ.

Η Ευρώπη κατά τον τρόπο αυτό, μεταβλήθηκε αργά αλλά σταθερά σε έδαφος ισλαμικής κατάκτησης, μέσω ενός «διαθρησκευτικού διαλόγου», αλλά και μια ρητορικής γοητείας όπως αυτή εκφερόταν από εποχούμενους Ευρωπαίους φιλο- ισλαμιστές.

Στην πραγματικότητα το πολιτικο-θρησκευτικό πρόγραμμα των Ισλαμιστών για την Ευρώπη, περνούσε μέσω της προοδευτικής στρατηγικής του εξισλαμισμού της Ευρώπης, που αντικατοπτριζόταν στην απόλυτη θεώρηση, που ανέφερε ότι: «Από το ευρωπαϊκό Ισλάμ, στην Μουσουλμανική Ευρώπη», καθώς ο ισλαμικός φονταμελισμός προσέβλεπε ότι, η Ευρώπη αποτελεί και πληρεί τις προϋποθέσεις ούτως ώστε να μεταβληθεί, σε εξισλαμίσιμο χώρο.

Πιθανώς η κατανόηση των ανωτέρω, από τα Ευρωπαϊκά κράτη να ήρθε κάπως καθυστερημένη και γι΄αυτό το λόγο, η πολιτική δράση των Ευρωπαϊκών κρατών, πρέπει να λειτουργήσει κατασταλτικά και χωρίς ανοχές κατά των ισλαμιστών ιεροκηρύκων, που καλούν την εγκαθίδρυση της σαρία, εκθειάζουν την τζιχαντική βία, αλλά και παροτρύνοντας το ανθεβραικό μίσος.

Η ισλαμοτρομοκρατική απειλή στην Ευρώπη, είναι πλέον πραγματικότητα.

Η περίπτωση της Γαλλίας είναι αρκετά χαρακτηριστική, καθώς το συγκεκριμένο αυτό ευρωπαϊκό κράτος, πράττει τα απαιτούμενα και τα νόμιμα, με παραδειγματικό τρόπο μέσα από τους κόλπους της «Ενωμένης Ευρώπης», η οποία φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη, να καταπολεμήσει την επερχόμενη ισλαμοτρομοκρατία.

Δυστυχώς όμως, το διπλό τρομοκρατικό κτύπημα που πραγματοποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες στο Παρίσι, από ισλαμιστές φονταμελιστές εναντίων του γαλλικού σατυρικού περιοδικού «Charlie Hebdo», αλλά και ενός εβραϊκού παντοπωλείου, με αθώα θύματα, έρχεται να επιβεβαιώσει τις πραγματικές προθέσεις της επερχόμενης ισλαμοτρομοκρατίας.

Ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλαμικού φονταμελισμού στην Ευρώπη, όπως φαίνεται μόλις τώρα αρχίζει. Στην δίνη αυτή των σκοτεινών εξελίξεων, που εισέρχεται η γηραιά Ευρώπη, ο Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο δήλωσε κατηγορηματικά: «ο δυτικός πολιτισμός αντιμετωπίζει μια κολοσσιαία διαδικασία μετανάστευσης, όπως συνέβη πριν από αιώνες στον ρωμαϊκό πολιτισμό κι αν δεν βρούμε μια νέα ισορροπία θα χυθεί πολύ αίμα»

Αλέκος Ράπτης

 Ιωάννινα

[το παρόν άρθρο αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα]

Η μακριά, αιματηρή οδός που οδήγησε στη σφαγή του Charlie Hebdo

“Είναι ώρα να συλλογιστούμε τη σημασία του γεγονότος ότι η κεντρική συναγωγή του Παρισιού έκλεισε το Σάββατο για πρώτη φορά μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.”

Για χρόνια, η Ευρώπη απέτυχε να λάβει υπόψιν της με ειλικρίνεια το ριζοσπαστικό Ισλάμ και τον αντισημιτισμό

των Emanuele Ottolenghi και Benjamin Weinthal

Τα συνθήματα στους τοίχους γράφτηκαν με αφορμή την αποτρόπαια σφαγή στη γαλλική σατιρική εβδομαδιαία εφημερίδα «Charlie Hebdo» και την μετέπειτα θανατηφόρα ομηρία που έλαβε χώρα στο εβραϊκό σούπερ μάρκετ στο Παρίσι. Η τραγωδία που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή είναι αποκαρδιωτική για όποιον εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη είναι μια ανοιχτή κοινωνία που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα του καθενός. Οι ρίζες της είναι βαθιές και δεν θα έπρεπε να σοκάρουν κανέναν. Στο κάτω κάτω, το σκηνικό είχε ήδη θεσπιστεί από τον εφησυχασμό και την άρνηση της Ευρώπης να αντιδράσει στον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και στον αντισημιτισμό.

Στην Ευρώπη, πάνω από τον αντισημιτισμό που συνοδεύει την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, βασιλεύει η κουλτούρα της ατιμωρησίας – μια κουλτούρα που τροφοδοτείται από προκατάληψη και χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι Ευρωπαίοι που συγκλονίστηκαν από τις εν λόγω επιθέσεις θα πρέπει να επανεξετάσουν τα στατιστικά στοιχεία του οργανωμένου αντισημιτισμού από την αρχή της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα, τον Σεπτέμβριο του 2000, όταν έγιναν βομβιστικές επιθέσεις σε συναγωγές σε όλη την ήπειρο και η λεκτική βία, οι βίαιες επιθέσεις και η δημόσια υποκίνηση εναντίον των Εβραίων έγιναν κοινός τόπος.

Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να θυμηθούν ότι ένα σκίτσο που απεικόνιζε τον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, να τρώει ένα παιδί και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «The Independent» την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, κέρδισε το βραβείο για την καλύτερη πολιτική γελοιογραφία στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2003. Από τότε, οι Ισραηλινοί ηγέτες έχουν ποικιλοτρόπως απεικονιστεί με ναζιστικές στολές ή ως Ρωμαίοι εκατόνταρχοι που σταυρώνουν τον Γιασέρ Αραφάτ, σε ένα αναμάσημα της κατηγορίας των Εβραίων ως δολοφόνων του Χριστού.

Θα πρέπει να θυμηθούν ότι η γαλλική κυβέρνηση χρειάστηκε περισσότερα από τρία έτη για να αναθέσει στο Υπουργείο Εσωτερικών την υποβολή έκθεσης για τον αντισημιτισμό στη Γαλλία. Η έκθεση δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2004 και πολλοί διανοούμενοι και ισλαμιστές σχολιαστές την κατέκριναν και την απέρριψαν ως δήθεν φιλικά προσκείμενη στο Ισραήλ.

Θα πρέπει να θυμηθούν ότι τον Ιανουάριο του 2006 ο Ilan Halimi, ένας 23χρονος Γαλλοεβραίος, απήχθη, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από ισλαμιστές ριζοσπάστες στο Παρίσι. Θα πρέπει να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους σχετικά με τις σημαίες της Χαμάς και τη Χεζμπολάχ που ανέμιζαν σε αντιισραηλινές διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες τον Ιανουάριο του 2009, όταν μετριοπαθείς πολιτικοί έκαναν πορεία μαζί με ισλαμιστές ριζοσπάστες συγκρίνοντας τη Γάζα με το Άουσβιτς.

Μια πρόσφατη απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έβγαλε τη Χαμάς από τη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο να συμπεριληφθεί στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων η πολιτική πτέρυγα της Χεζμπολάχ, παρά το γεγονός ότι τον Ιούλιο του 2012 επιτέθηκε σε έδαφος της ΕΕ, στη Βουλγαρία, σκοτώνοντας πέντε Ισραηλινούς και έναν Βούλγαρο.

Θα πρέπει να θυμηθούν ότι το ίδιο έτος, ριζοσπάστες ισλαμιστές δολοφόνησαν Εβραίους μαθητές στην Τουλούζη.

Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρειάστηκε πέντε χρόνια για να σχηματίσει έναν λειτουργικό ορισμό του αντισημιτισμού, εξαιτίας της επίμονης αντίθεσης των κύκλων που συνδέουν τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό. Βρισκόμενη κάτω από διαρκή επίθεση, τελικά η Ε.Ε. απέσυρε τον λειτουργικό της ορισμό το 2013.

Είναι ώρα να αφήσουμε τα αισθήματά μας στην άκρη και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι σημαίνει το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 2015 οι αστυνομικές αρχές διέταξαν τα εβραϊκά καταστήματα να κλείσουν νωρίς. Είναι ώρα να συλλογιστούμε τη σημασία του γεγονότος ότι η κεντρική συναγωγή του Παρισιού έκλεισε το Σάββατο για πρώτη φορά μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτές οι τραγωδίες ήταν μόνο η τελευταία πράξη ενός τρομερού δράματος. Η φιλελεύθερη κουλτούρα της Ευρώπης έχει προσπαθήσει για πολύ καιρό να υποβαθμίσει τον αντισημιτισμό αντιμετωπίζοντάς τον ως ένα νόμιμο παράπονο που μόνο σπανίως φεύγει εκτός ορίων και να δικαιολογήσει το ριζοσπαστικό Ισλάμ με βάση κοινωνικοοικονομικά ζητήματα και την μετααποικιακή ενοχή. Αυτοί οι αρθρογράφοι, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και οι ηγέτες που άλλαξαν το θέμα και μίλησαν για ισλαμοφοβία με υποτιθέμενο σκοπό να κατευνάσουν τους μισαλλόδοξους, τώρα θερίζουν την λαίλαπα της ηθικής και πολιτικής δειλίας τους.

Η Ευρώπη έχει ανεχτεί τον αντισημιτισμό στις τάξεις της για πολύ καιρό. Είναι καιρός πια οι Ευρωπαίοι να αρχίσουν να δείχνουν μηδενική ανοχή στη μη ανοχή.

Πηγή: NY DAILY NEWS, 9/01/2015

Μετάφραση από τα αγγλικά: Κ. Α.