Έκθεση για τον Αντισημιτισμό (2018) του Κέντρου Κάντορ

Πηγή: Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο

Source: antisemitism.org.il

Αξιοσημείωτη και ανησυχητική αύξηση των βίαιων αντισημιτικών περιστατικών -κατά 13% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά- καταγράφει η έκθεση για τον Αντισημιτισμό κατά το 2018, του Κέντρου Κάντορ του Πανεπιστημίου του Τελ Αβίβ, που δόθηκε στη δημοσιότητα την 1^η Μαΐου 2019. Τα περιστατικά αυτά φτάνουν περίπου τα 400 σε παγκόσμια κλίμακα, με τα περισσότερα να καταγράφονται στις ΗΠΑ -με περισσότερες από 100 περιπτώσεις σοβαρών αντισημιτικών επιθέσεων- το Ηνωμένο Βασίλειο -με 68 περιπτώσεις-  τη Γαλλία και την Γερμανία -με 35 περιστατικά αντίστοιχα- και τον Καναδά με 20. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γερμανίας, όπου οι επιθέσεις εναντίον Εβραίων αυξήθηκαν κατά 70% στο 2018, έναντι εκείνων του 2017.

«Είναι πλέον σαφές ότι ο αντισημιτισμός δεν περιορίζεται στο τρίγωνο μεταξύ ακροδεξιάς, ακροαριστεράς και ριζοσπαστικού ισλαμισμού, αλλά έχει καταστεί συνηθισμένο φαινόμενο, συχνά αποδεκτό από την κοινωνία», τόνισε ο Δρ. Μοσέ Κάντορ, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Εβραϊκού Συνεδρίου (EJC), κατά τη συνέντευξη Τύπου παρουσίασης της φετινής έκθεσης.

Δείτε εδώ την έκθεση ANTISEMITISM WORLDWIDE 2018 – The Kantor Center– TAU Report (στις σελ. 76-83 το κεφάλαιο για την Ελλάδα).

Εδώ το αρχείο σε PDF

“Το Ολοκαύτωμα δεν πρέπει να εκπροσωπεί μόνο εκατομμύρια θύματα, αλλά ένα θύμα συν ένα θύμα συν ένα θύμα”

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Eλλάδος και οι Εκδόσεις Καπόν με αφορμή την ελληνική έκδοση του βιβλίου των Μπεάτε & Σερζ Κλάρσφελντ “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ, Κυνηγώντας τους Ναζί” πραγματοποίησαν εκδήλωση-συζήτηση, παρουσία των συγγραφέων που έγινε τη Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016, στις 7μ.μ., στο Auditorium Theo Angelopoulos του Γαλλικού Ινστιτούτου Eλλάδος.

Kεντρικός ομιλητής ήταν ο Σερζ Κλάρσφελντ.

Συντονιστής
Νίκος Μπακουνάκης
Δημοσιογράφος, καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου.

Παρέμβαση
Σταύρος Ζουμπουλάκης
Πρόεδρος του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Πηγή: Το βιβλιοπωλείο της Ραχήλ – Rachel’s Bookshop (facebook)

Τα απομνημονεύματα των Σερζ και Μπεάτε Κλάρσφελντ

Via Kapon Editions

Έφτασαν μια ανάσα πριν την απαγωγή του πρώην αρχηγού της Γκεστάπο στο Παρίσι. Κατεδίωξαν τον «άγγελο του Θανάτου», τον γιατρό Γιόζεφ Μένγκελε. Είδαν τη ζωή τους να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη. Και τώρα διηγούνται την ιστορία τους για πρώτη φορά στα ελληνικά…

Τα απομνημονεύματα των Σερζ και Μπεάτε Κλάρσφελντ -έκδοση που χαρακτηρίστηκε στη Γαλλία ως ιστορικό και εκδοτικό γεγονός- [κυκλοφορούν] από τις Εκδόσεις Καπόν.

Παρουσίαση του βιβλίου του Γιάννη Καρατζόγλου, «Ο αφανισμός των Θεσσαλονικέων Εβραίων της Γαλλίας 1942-1944»

Οι εκδόσεις Επίκεντρο παρουσίασαν την Τετάρτη 29 Απριλίου 2015 στο Polis Art Café (Αθήνα) το βιβλίο του Γιάννη Καρατζόγλου:

«Ο αφανισμός των Θεσσαλονικέων Εβραίων της Γαλλίας 1942-1944»
Ένα kadish για τους δικούς μας «Γάλλους».

Το βιβλίο παρουσίασαν οι:

– Οντέτ Βαρών-Βασάρ, Ιστορικός, καθηγήτρια Ε.Α.Π.,
– Νίκος Δαββέτας, συγγραφέας, και ο
– Γιάννης Καρατζόγλου, συγγραφέας.

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο Ιάσωνας Χανδρινός, ειδικός συνεργάτης του Εβραϊκού Μουσείου Ελλάδος.

Τη συζήτηση συντόνισε ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος, εκδότης τού Επίκεντρο.

Ταξίδι στη Λυών του μίσους / Lyon after Charlie Hebdo

Ο Βρετανός ιστορικός Andrew Hussey επιστρέφει στη Λυών, την πόλη στην οποία σπούδασε τη δεκαετία του ογδόντα, και θυμάται ότι πολλοί φοιτητές μισούσαν από τότε τους Εβραίους, τους μαύρους και τους Άραβες. Θυμάται, επίσης, ότι αρνητές του Ολοκαυτώματος, όπως ο Robert Faurisson, δίδασκαν απρόσκοπτα σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της πόλης. Ο Andrew Hussey συναντά τον Αρχιραββίνο της Λυών Richard Wertenschlag, ο οποίος τον πληροφορεί ότι λαμβάνει πληθώρα γραμμάτων με απειλές για τη ζωή του και ότι οι συναγωγές της πόλης έχουν μετατραπεί πλέον σε φυλασσόμενα οχυρά. Ο Hussey συνομιλεί επίσης με ακροδεξιούς χριστιανούς που σχεδόν επιχαίρουν για το ότι οι αντιρατσιστές σκιτσογράφοι της «σκατοφιλικής φυλλάδας» Charlie Hebdo δολοφονήθηκαν από «μετανάστες» αλλά και μ’ ένα Γάλλο μουσουλμάνο που προσπαθεί να αποτρέψει ομοθρήσκους του από το να γίνουν «πολεμιστές του Θεού». Μερικούς μήνες μετά τις δολοφονικές επιθέσεις κατά του Charlie Hebdo και του εβραϊκού παντοπωλείου, τίποτα δε φαίνεται να έχει αλλάξει στη Γαλλία. Ένα σοκαριστικό ρεπορτάζ του Channel 4 στα αγγλικά.

‘Lyon in particular has never been a good place for Jews, but hasn’t been so bad for a long time’. Historian Andrew Hussey reports from France on the rise of anti-semitism and Islamophobia.

Lyon is a very good place to understand the tensions in France right now. Everyone is still reeling from the terrorist attacks at the offices of magazine Charlie Hebdo and a kosher supermarket in Paris in January. The country is in trauma and no-one knows what is going to happen next.

Read the rest on channel4.com [h/t glycosymoritis.blogspot.com]

Ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλαμικού φονταμελισμού στην Ευρώπη

Σκίτσο του Charb το οποίο σαρκάζει έναν αντισημίτη ιμάμη που απελάθηκε από τη Γαλλία το 2012.

του Αλέκου Ράπτη

                                             [Πρώτη δημοσίευση: εφ. Ηπειρωτικός Αγών, 14 Ιανουαρίου 2015]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, στη Γαλλία ένας Αλγερινός ισλαμιστής, μαχητής, δήλωνε μέσα από τις στήλες του διμηνιαίου περιοδικού El Mounquid (ο Σωτήρας) οργάνου του Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας (FIS), ότι:

«Η Γαλλία έγινε το ουσιαστικό σταυροδρόμι του διεθνούς Σιωνισμού, προνομιακή φωλιά της διασποράς που κινεί, τον κόσμο του χρηματιστικού κεφαλαίου και των σημαντικότερων δυτικών ΜΜΕ και η οποία μέσω αυτής της εξουσίας χειραγωγεί, σύμφωνα με την θέλησή της, την παγκόσμια κοινή γνώμη», μη παραλείποντας δε να καταγγείλει, την «σιωνιστικοποιημένη Γαλλία» που εκφράζει «μίσος για το Ισλάμ και των αρχών του και των πιστών του».

Ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλαμικού φονταμελισμού στην Ευρώπη ξεκινούσε, την εκστρατεία ενός πολιτισμικού πολέμου που θα εκφραζόταν στην συνέχεια ανοιχτά, μέσα από τους πυλώνες της αντιγαλλικής ξενοφοβίας, του αντισιωνισμού και του ανθεβραισμού.

Βασική αρχή της αντιδυτικής αυτής ξενοφοβίας του Ισλαμικού φονταμελισμού είναι, η ουσιαστική απόρριψη της λέξης «δημοκρατία» ως πράγμα ξένο προς το Ισλάμ και ως επικίνδυνο παράγωγο της δυτικής κουλτούρας που προσιδιάζει, τους εχθρούς του ισλάμ που είναι οι «εβραιομασόνοι», οι «σιωνιστές», οι «άθεοι» και οι «κομμουνιστές».

Στην πραγματικότητα η «θρησκεία της ειρήνης και της ανοχής», αυτό το «φιλήσυχο ισλάμ» της δεκαετίας του 1960 – 1980 απέχει μακράν, από το πραγματικό σημερινό ισλάμ, το οποίο εκφράζεται με φανατισμό και εμπεριέχει έναν προσηλυτισμό και μια στρατολόγηση σε μαχητικά δίκτυα και την διαθεσιμότητα, για ολοκληρωτική στράτευση στην τζιχάντ.

Σ’ αυτόν τον πολιτικοθρησκευτικό νεορατσισμό, σημαντική συμβολή αλλά και τρομακτική επιρροή ασκούν οι φανατικοί ιεροκήρυκες του, που καταθέτουν ως γνήσιοι πολιτικοί αγκιτάτορες την παρότρυνση στο πλήθος, για εξόντωση των «απίστων», υιοθετώντας το ναζιστικό μοντέλο αγκιτάτσιας, που διακήρυττε την εξόντωση των «υπανθρώπων».

«Ζητούμε από τον Αλλάχ να μας βοηθήσει, να εκμηδενίσουμε όλους τους «koufars» απίστους από τον πλανήτη αυτό και να μην αφήσει παρά μόνο τους «mouslims» μουσουλμάνους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο οι θεωρητικοί και οι ιεροκήρυκες του ισλαμισμού, ξαναπαίρνουν με τα δικά τους μέσα τους δρόμους, του ρατσισμού και της εξόντωσης, βαδίζοντας στους ίδιους δρόμους που ακολουθηθήκαν στην Ευρώπη, στα τέλη του 19^ου αιώνα και του πρώτου μισού του 20^ου αιώνα.

Η αναδυόμενη ισλαμική τρομοκρατία, μετά την θεωρητική και μορφωτική κατάρτισή της, μεταπηδά στην πολεμική στρατηγική του ένοπλου αγώνα, εφαρμόζοντας στρατιωτική δομή στα μέλη της και εφαρμογή των ανωτέρω δεδομένων, που στην ρεαλιστική απεικόνιση για τις σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος, όπου σ΄αυτόν τον πόλεμο δεν αντιπαρατάσσονται πλέον κρατικές συμμαχίες, αλλά πολιτισμικά μπλοκ, οριζόμενα σύμφωνα με την πολιτιστική αντίληψη στην οποία εκφράζεται ο σύγχρονος δυτικός η εκδυτικισμένος κόσμος, σε αντιδιαστολή με τον μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η σύγκρουση πολιτισμών μεταφράστηκε και ερμηνεύτηκε από τους «αντιιμπεριαλιστές» ισλαμιστές, ως κώδικας και στρατηγική θρησκευτικού πολέμου, ένας πόλεμος που βρίσκει εφαρμογή και πρακτική επί των ημερών μας.

Σ’ αυτή την σύγκρουση η ισλαμοτρομοκρατία, εντάσσει στο νεορατσιστικό πρόγραμμα αφανισμού τους τρεις (3) βασικούς παράγοντες, που αντιστέκονται στην «θεϊκή εξισλαμιστική επιχείρηση» του ανθρωπίνου γένους: «τους Εβραίους» «τους Αμερικανούς» και «τους χριστιανούς».

Τα τελευταία χρόνια στην Γαλλία από το 2000 και μετά, καταγράφεται ένα τρομακτικό κύμα εβραιοφοβίας αλλά και μια σειρά από οργανωμένες επιθέσεις σε εβραϊκούς στόχους, οι οποίες γίνονται αντικείμενο ιδεολογικής εκμετάλλευσης, από τα ισλαμοτρομοκρατικά δίκτυα.

Στατιστικά εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στην Γαλλία οι Εβραίοι είναι περίπου 600.000, ενώ ο αριθμός των μουσουλμάνων, φθάνει περίπου στα 4 εκατομμύρια.

Στον αντίποδα όλων αυτών των εβραιοφοβικών εξελίξεων, εκτυλίσσεται το πλαίσιο ενός πολέμου κατά των Εβραίων και ευρύτερα και κατά των «εβραιοσταυροφόρων», ένας πόλεμος κηρυγμένος από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Ουσιαστικά ο ισλαμικός φονταμενταλισμός, μέσω του ισλαμιστικού προσηλυτισμού, επιχειρεί την ενσωμάτωση των πληθυσμών που προέρχονται από την μετανάστευση και στην συνέχεια την ένταξή τους σε δίκτυα υποστήριξης αλλά και σε ομάδες φανατικών μαχητών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την ζωή τους, για την υπόθεση του Ισλάμ.

Η Ευρώπη κατά τον τρόπο αυτό, μεταβλήθηκε αργά αλλά σταθερά σε έδαφος ισλαμικής κατάκτησης, μέσω ενός «διαθρησκευτικού διαλόγου», αλλά και μια ρητορικής γοητείας όπως αυτή εκφερόταν από εποχούμενους Ευρωπαίους φιλο- ισλαμιστές.

Στην πραγματικότητα το πολιτικο-θρησκευτικό πρόγραμμα των Ισλαμιστών για την Ευρώπη, περνούσε μέσω της προοδευτικής στρατηγικής του εξισλαμισμού της Ευρώπης, που αντικατοπτριζόταν στην απόλυτη θεώρηση, που ανέφερε ότι: «Από το ευρωπαϊκό Ισλάμ, στην Μουσουλμανική Ευρώπη», καθώς ο ισλαμικός φονταμελισμός προσέβλεπε ότι, η Ευρώπη αποτελεί και πληρεί τις προϋποθέσεις ούτως ώστε να μεταβληθεί, σε εξισλαμίσιμο χώρο.

Πιθανώς η κατανόηση των ανωτέρω, από τα Ευρωπαϊκά κράτη να ήρθε κάπως καθυστερημένη και γι΄αυτό το λόγο, η πολιτική δράση των Ευρωπαϊκών κρατών, πρέπει να λειτουργήσει κατασταλτικά και χωρίς ανοχές κατά των ισλαμιστών ιεροκηρύκων, που καλούν την εγκαθίδρυση της σαρία, εκθειάζουν την τζιχαντική βία, αλλά και παροτρύνοντας το ανθεβραικό μίσος.

Η ισλαμοτρομοκρατική απειλή στην Ευρώπη, είναι πλέον πραγματικότητα.

Η περίπτωση της Γαλλίας είναι αρκετά χαρακτηριστική, καθώς το συγκεκριμένο αυτό ευρωπαϊκό κράτος, πράττει τα απαιτούμενα και τα νόμιμα, με παραδειγματικό τρόπο μέσα από τους κόλπους της «Ενωμένης Ευρώπης», η οποία φαίνεται ότι είναι αποφασισμένη, να καταπολεμήσει την επερχόμενη ισλαμοτρομοκρατία.

Δυστυχώς όμως, το διπλό τρομοκρατικό κτύπημα που πραγματοποιήθηκε τις τελευταίες ημέρες στο Παρίσι, από ισλαμιστές φονταμελιστές εναντίων του γαλλικού σατυρικού περιοδικού «Charlie Hebdo», αλλά και ενός εβραϊκού παντοπωλείου, με αθώα θύματα, έρχεται να επιβεβαιώσει τις πραγματικές προθέσεις της επερχόμενης ισλαμοτρομοκρατίας.

Ο ακήρυχτος πόλεμος του Ισλαμικού φονταμελισμού στην Ευρώπη, όπως φαίνεται μόλις τώρα αρχίζει. Στην δίνη αυτή των σκοτεινών εξελίξεων, που εισέρχεται η γηραιά Ευρώπη, ο Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο δήλωσε κατηγορηματικά: «ο δυτικός πολιτισμός αντιμετωπίζει μια κολοσσιαία διαδικασία μετανάστευσης, όπως συνέβη πριν από αιώνες στον ρωμαϊκό πολιτισμό κι αν δεν βρούμε μια νέα ισορροπία θα χυθεί πολύ αίμα»

Αλέκος Ράπτης

 Ιωάννινα

[το παρόν άρθρο αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα]

Η μακριά, αιματηρή οδός που οδήγησε στη σφαγή του Charlie Hebdo

“Είναι ώρα να συλλογιστούμε τη σημασία του γεγονότος ότι η κεντρική συναγωγή του Παρισιού έκλεισε το Σάββατο για πρώτη φορά μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.”

Για χρόνια, η Ευρώπη απέτυχε να λάβει υπόψιν της με ειλικρίνεια το ριζοσπαστικό Ισλάμ και τον αντισημιτισμό

των Emanuele Ottolenghi και Benjamin Weinthal

Τα συνθήματα στους τοίχους γράφτηκαν με αφορμή την αποτρόπαια σφαγή στη γαλλική σατιρική εβδομαδιαία εφημερίδα «Charlie Hebdo» και την μετέπειτα θανατηφόρα ομηρία που έλαβε χώρα στο εβραϊκό σούπερ μάρκετ στο Παρίσι. Η τραγωδία που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή είναι αποκαρδιωτική για όποιον εξακολουθεί να πιστεύει ότι η Ευρώπη είναι μια ανοιχτή κοινωνία που προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα του καθενός. Οι ρίζες της είναι βαθιές και δεν θα έπρεπε να σοκάρουν κανέναν. Στο κάτω κάτω, το σκηνικό είχε ήδη θεσπιστεί από τον εφησυχασμό και την άρνηση της Ευρώπης να αντιδράσει στον ισλαμικό ριζοσπαστισμό και στον αντισημιτισμό.

Στην Ευρώπη, πάνω από τον αντισημιτισμό που συνοδεύει την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, βασιλεύει η κουλτούρα της ατιμωρησίας – μια κουλτούρα που τροφοδοτείται από προκατάληψη και χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι Ευρωπαίοι που συγκλονίστηκαν από τις εν λόγω επιθέσεις θα πρέπει να επανεξετάσουν τα στατιστικά στοιχεία του οργανωμένου αντισημιτισμού από την αρχή της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα, τον Σεπτέμβριο του 2000, όταν έγιναν βομβιστικές επιθέσεις σε συναγωγές σε όλη την ήπειρο και η λεκτική βία, οι βίαιες επιθέσεις και η δημόσια υποκίνηση εναντίον των Εβραίων έγιναν κοινός τόπος.

Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να θυμηθούν ότι ένα σκίτσο που απεικόνιζε τον τότε πρωθυπουργό του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν, να τρώει ένα παιδί και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «The Independent» την Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος, κέρδισε το βραβείο για την καλύτερη πολιτική γελοιογραφία στο Ηνωμένο Βασίλειο το 2003. Από τότε, οι Ισραηλινοί ηγέτες έχουν ποικιλοτρόπως απεικονιστεί με ναζιστικές στολές ή ως Ρωμαίοι εκατόνταρχοι που σταυρώνουν τον Γιασέρ Αραφάτ, σε ένα αναμάσημα της κατηγορίας των Εβραίων ως δολοφόνων του Χριστού.

Θα πρέπει να θυμηθούν ότι η γαλλική κυβέρνηση χρειάστηκε περισσότερα από τρία έτη για να αναθέσει στο Υπουργείο Εσωτερικών την υποβολή έκθεσης για τον αντισημιτισμό στη Γαλλία. Η έκθεση δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2004 και πολλοί διανοούμενοι και ισλαμιστές σχολιαστές την κατέκριναν και την απέρριψαν ως δήθεν φιλικά προσκείμενη στο Ισραήλ.

Θα πρέπει να θυμηθούν ότι τον Ιανουάριο του 2006 ο Ilan Halimi, ένας 23χρονος Γαλλοεβραίος, απήχθη, βασανίστηκε και δολοφονήθηκε από ισλαμιστές ριζοσπάστες στο Παρίσι. Θα πρέπει να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους σχετικά με τις σημαίες της Χαμάς και τη Χεζμπολάχ που ανέμιζαν σε αντιισραηλινές διαδηλώσεις στις Βρυξέλλες τον Ιανουάριο του 2009, όταν μετριοπαθείς πολιτικοί έκαναν πορεία μαζί με ισλαμιστές ριζοσπάστες συγκρίνοντας τη Γάζα με το Άουσβιτς.

Μια πρόσφατη απόφαση Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έβγαλε τη Χαμάς από τη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο να συμπεριληφθεί στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων η πολιτική πτέρυγα της Χεζμπολάχ, παρά το γεγονός ότι τον Ιούλιο του 2012 επιτέθηκε σε έδαφος της ΕΕ, στη Βουλγαρία, σκοτώνοντας πέντε Ισραηλινούς και έναν Βούλγαρο.

Θα πρέπει να θυμηθούν ότι το ίδιο έτος, ριζοσπάστες ισλαμιστές δολοφόνησαν Εβραίους μαθητές στην Τουλούζη.

Ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρειάστηκε πέντε χρόνια για να σχηματίσει έναν λειτουργικό ορισμό του αντισημιτισμού, εξαιτίας της επίμονης αντίθεσης των κύκλων που συνδέουν τον αντισημιτισμό με τον αντισιωνισμό. Βρισκόμενη κάτω από διαρκή επίθεση, τελικά η Ε.Ε. απέσυρε τον λειτουργικό της ορισμό το 2013.

Είναι ώρα να αφήσουμε τα αισθήματά μας στην άκρη και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τι σημαίνει το γεγονός ότι τον Ιανουάριο του 2015 οι αστυνομικές αρχές διέταξαν τα εβραϊκά καταστήματα να κλείσουν νωρίς. Είναι ώρα να συλλογιστούμε τη σημασία του γεγονότος ότι η κεντρική συναγωγή του Παρισιού έκλεισε το Σάββατο για πρώτη φορά μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτές οι τραγωδίες ήταν μόνο η τελευταία πράξη ενός τρομερού δράματος. Η φιλελεύθερη κουλτούρα της Ευρώπης έχει προσπαθήσει για πολύ καιρό να υποβαθμίσει τον αντισημιτισμό αντιμετωπίζοντάς τον ως ένα νόμιμο παράπονο που μόνο σπανίως φεύγει εκτός ορίων και να δικαιολογήσει το ριζοσπαστικό Ισλάμ με βάση κοινωνικοοικονομικά ζητήματα και την μετααποικιακή ενοχή. Αυτοί οι αρθρογράφοι, διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και οι ηγέτες που άλλαξαν το θέμα και μίλησαν για ισλαμοφοβία με υποτιθέμενο σκοπό να κατευνάσουν τους μισαλλόδοξους, τώρα θερίζουν την λαίλαπα της ηθικής και πολιτικής δειλίας τους.

Η Ευρώπη έχει ανεχτεί τον αντισημιτισμό στις τάξεις της για πολύ καιρό. Είναι καιρός πια οι Ευρωπαίοι να αρχίσουν να δείχνουν μηδενική ανοχή στη μη ανοχή.

Πηγή: NY DAILY NEWS, 9/01/2015

Μετάφραση από τα αγγλικά: Κ. Α.

Yohan Cohen, Yoav Hattab, Philippe Braham, François-Michel Saada

Αυτά είναι τα ονόματα των τεσσάρων θυμάτων της αιματηρής ομηρείας στο εβραϊκό σουπερμάρκετ Hyper Cacher:

1. Yohan Cohen (22 ετών)

2. Yoav Hattab (21 ετών)

3. Philippe Braham (40 ετών περίπου)

4. François-Michel Saada (60 ετών περίπου)

Οι σκιτσογράφοι δολοφονήθηκαν επειδή σχεδίασαν. Οι αστυνομικοί επειδή τους προστάτευσαν. Οι Εβραίοι επειδή ήταν Εβραίοι.

Πηγή: jssnews.com

Je suis Juif

“I am happy that France has mobilized against the crime that happened yesterday… but it leaves me some taste of bitterness in my heart, since a few years ago when Jews and Jewish children were killed, I didn’t see the same mobilization” (Richard Abitbol) [via]

Είναι γεγονός ότι η κινητοποίηση της γαλλικής κοινωνίας μετά το φονικό της Τουλούζης – το οποίο είχε ως κύριο στόχο παιδιά – δεν ήταν ανάλογη με την κινητοποίηση μετά το μακελειό στα γραφεία της εφημερίδας Charlie Hebdo. Οργανώθηκαν σημαντικές διαδηλώσεις, κανείς δε βγήκε ωστόσο να διαλαλήσει Je suis Gabriel, Je suis Aryeh, Je suis Myriam – τα θύματα ήταν παρεπιπτόντως ακόμα περισσότερα, ανάμεσά τους και μουσουλμάνοι στρατιωτικοί. Πολλοί Εβραίοι της Γαλλίας έχουν την αίσθηση ότι η κοινωνία τηρεί σε γενικές γραμμές αδιάφορη στάση απέναντι στη βία που υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια και αρκετοί έχουν ήδη μεταναστεύσει στο Ισραήλ ή τον Καναδά.

Μετά την Τουλούζη και το Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών, μετά το πογκρόμ στο προάστιο Σαρσέλ με πρόσχημα τα τεκταινόμενα στη Γάζα, ο φανατικός ισλαμισμός επιλέγει και πάλι εβραϊκό στόχο: σήμερα οι ισλαμιστές δεν πήραν ομήρους σ’ένα οποιοδήποτε σουπερμάρκετ, αλλά σ’ένα εβραϊκό. Πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε: χωρίς γενοκτονικό αντισημιτισμό δε νοείται τζιχάντ, η εξόντωση των Εβραίων στο όνομα του Προφήτη είναι ένα από τα βασικά σημεία του προγράμματος αυτής της βάρβαρης ιδεολογίας. Δεν αρκεί μόνο η συμπαράσταση στους εργαζόμενους του Charlie Hebdo, δεν αρκεί η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και της σάτιρας. Πρέπει να σταθούμε επίσης δίπλα στην Εβραϊκή Κοινότητα της Γαλλίας που πλήττεται γι’ αυτό που είναι: Γάλλοι, Εβραίοι, πολίτες. Ποιος θα τολμήσει να καταγγείλει το μίσος του Ντιεντονέ και των μιμητών του; Ποιος θα πάρει αποστάσεις από το μίσος κατά του Ισραήλ που δαιμονοποιεί ταυτόχρονα τους Εβραίους απανταχού γης; Ποιος θα τολμήσει να φωνάξει Je suis Juif de France; Εδώ σας θέλω.

Η φυγή των Εβραίων της Γαλλίας (και η απάθεια της κοινωνίας)

Le Parisien, μια από τις δημοφιλέστερες καθημερινές εφημερίδες της Γαλλίας, αφιέρωσε το χθεσινό της πρωτοσέλιδο στη φυγή αρκετών Γάλλων Εβραίων από τη χώρα τους μετά την πρόσφατη έξαρση της αντισημιτικής βίας – παρεπιπτόντως, ποια ελληνική εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας αφιέρωσε ανάλογο πρωτοσέλιδο στα τρομακτικά και διαχρονικά ποσοστά του ελληνικού αντισημιτισμού; Σύμφωνα με την Υπηρεσία Προστασίας της Εβραϊκής Κοινότητας (SPCJ), ο αριθμός των περιστατικών αντισημιτικού χαρακτήρα στη Γαλλία σχεδόν διπλασιάστηκε (+91%) κατά τους πρώτους επτά μήνες του 2014 (via).

Διάφοροι αναλυτές επισημαίνουν την αδιαφορία της γαλλικής κοινωνίας απέναντι στο φαινόμενο της αντισημιτικής βίας: Στις αρχές του 2014, ο Ρομπέρ Μπαντεντέρ διαπίστωνε με ανησυχία ότι η διαδήλωση «Ημέρα της Οργής» – κατά τη διάρκεια της οποίας το σύνθημα «Εβραίε, η Γαλλία δε σου ανήκει» κυριαρχούσε στην πορεία – έμεινε στην ουσία αναπάντητη, ενώ πριν λίγες εβδομάδες ο Ζιλ Ταϊέμπ εξέφραζε την απογοήτευσή του για την περιορισμένη συμμετοχή μη Εβραίων πολιτών στη συγκέντρωση κατά του αντισημιτισμού που πραγματοποιήθηκε στο παρισινό προάστιο Κρετέιγ μετά από ληστεία απίστευτης αγριότητας με θύματα ένα ζευγάρι Εβραίων. Για τον Ταϊέμπ δεν αρκούν οι διαβεβαιώσεις της Πολιτείας· η μάχη κατά του αντισημιτισμού απαιτεί επίσης τη συμμετοχή της ευρύτερης κοινωνίας.