Αντισημιτισμός στην Ελλάδα: ένα από τα συμπτώματα του μοντέρνου ελληνικού εθνικοπατριωτισμού

του Κώστα Αβραμίδη 

Αντισημιτικό πανό σε συλλαλητήριο κατά της συμφωνίας των Πρεσπών (Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος του 2018). Πηγή: conspiracywatch.info

Δεν υπάρχει διαφυγή από τον αντισημιτισμό και τους αντισημίτες στην Ελλάδα. 

Το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ελλάδα είναι πέραν της θεωρίας του «καναρινιού στο ανθρακωρυχείο» (canary in a coal mine). Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, σε μια κοινωνία που οι συνωμοσιολογικές αντισημιτικές απόψεις και η βία είναι σε ανοδική πορεία, ο εθνικισμός βρίσκεται επίσης σε έξαρση. Αν αυτό όντως ισχύει, η Ελλάδα πρέπει να αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, καθώς ο αντισημιτισμός δεν σταμάτησε ποτέ να είναι η αιχμή του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος είναι καθεστώς εδώ και διακόσια χρόνια, ενώ οι επιπτώσεις του επιδρούν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά οι πρώτοι που «γεύονται» τις συνέπειες των γενεών οικοδόμησής του, είναι οι μειονότητες και οι μετανάστες.

Την τελευταία δεκαετία, το δρόμο για την συμμετοχή της εθνικιστικής ακροδεξιάς – εμπροσθοφυλακής του ελληνικού εθνικισμού – στα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια έστρωσε η αριστερά όταν συνεργάστηκε με τους εθνικιστές ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους με σκοπό την δημιουργία «αριστερής» κυβέρνησης. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο το έκανε και η δεξιά εισάγοντας στην παράταξή της εθνικιστές ακροδεξιούς, ώστε να συσπειρώσει στις τάξεις της τους ακροδεξιούς, διαφορετικά δεν θα μπορούσε ούτε αυτή να σχηματίσει μακρόπνοη κυβέρνηση. 

Δυστυχώς, για όλους αυτούς που έχουν διδαχθεί να βλέπουν την πολιτική με όρους δεξιάς και αριστεράς και όχι με όρους εθνικιστών/πατριωτών και δημοκρατών, ο δεξιός και ακροδεξιός αντισημιτισμός και ρατσισμός είναι το κύριο πρόβλημα ενώ ο αριστερός αντισημιτισμός και ρατσισμός ξεπλένονται στην κολυμβήθρα του «αγωνιστικού παρελθόντος» του αντικαπιταλισμού και του αντιιμπεριαλισμού. 

Πολλοί θεωρούν φυσικό επόμενο, χωρίς να έχουν απαραίτητα άδικο, ότι είναι πιο εύκολο για τη δεξιά να προσελκύσει τους εθνικιστές και εθνικοπατριώτες ακροδεξιούς, αυτό όμως που αδυνατούν να κατανοήσουν στην Ελλάδα – και όχι μόνο – είναι ότι αυτό που γεννά τον αντισημιτισμό τον ρατσισμό, καθώς και άλλες μορφές διακρίσεων στις μοντέρνες κοινωνίες και έθνη-κράτη, είναι η εθνικιστική εξιστόρηση των πραγμάτων και η δημιουργία εθνικιστικής συνείδησης και πολιτισμού.

Το μέγεθος του προβλήματος είναι τόσο μεγάλο, που οι λίγοι συνάνθρωποί μας που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν για να αλλάξει η κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζουν καταναλώνουν το χρόνο τους προσπαθώντας να αντικρούσουν τα συμπτώματα του εθνικισμού. 

Η μη ύπαρξη δημοκρατικής κοσμικής πολιτικής εκπαίδευσης με σκοπό την δημιουργία ενεργών πολιτών με δημοκρατικό ήθος και πολιτισμό για την οικοδόμηση μιας ολοένα και περισσότερο δημοκρατικής κοινωνίας είναι το ζητούμενο. Όσο αυτό το ζητούμενο συνεχίζει να μην είναι ο κυρίαρχος πολιτικός στόχος στις κοινωνίες που ζούμε, θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τις ολέθριες επιπτώσεις του εθνικισμού. 

Οι Εβραϊκές Κοινότητες στην Ελλάδα μετά το σχεδόν ολικό ξεκλήρισμά τους κατά τη διάρκεια της Shoah, με την συμμετοχή μεγάλου μέρους των Ελληνορθοδόξων αυτής της χώρας, αποτελεί πλέον μια μικρή μειονότητα σε σχέση με άλλες πολυπληθέστερες στην χώρα, όπως οι Ρομά, οι Τούρκοι, οι Σλάβοι κτλπ, παρόλα αυτά αποτελούν κυρίαρχο στόχο της ελληνικής εθνικιστικής μισαλλοδοξίας.

Πάνω από τα 2/3 του ντόπιου πληθυσμού έχει αρνητικές απόψεις για τους Εβραίους μέσα στη χώρα και το εξωτερικό, και φυσικά δεν τους θεωρεί Έλληνες πολίτες, καθώς δεν είναι χριστιανορθόδοξοι.

Οι λιγοστοί που απόμειναν έχουν καταφέρει να εξαφανιστούν μέσα στο πλήθος, αυτό όμως δεν έχει αποθαρρύνει τους Έλληνες εθνικιστές από το να βεβηλώνουν τους τάφους των προγόνων τους, τα πρόσφατα αναγερθέντα μνημεία για το Ολοκαύτωμα και τους εναπομείναντες χώρους λατρείας που ντόπιοι Έλληνες δεν πρόφτασαν να καταστρέψουν στο παρελθόν.

Από την άλλη μεριά, κάθε φορά που το κράτος-καταφύγιο του Ισραήλ εμπλέκεται σε εχθροπραξίες με τους Παλαιστινίους, αυτό το μικρό κράτος κατηγορείται από τους Έλληνες εθνικιστές ως υπεύθυνο για αυτήν την πολυετή, πολυσύνθετη και πικρή διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών. Με τις υπεραπλουστευτικές τους εξηγήσεις, πολλοί Έλληνες αριστεροί αλλά και άλλοι ενισχύουν τον ήδη υπάρχοντα αντισημιτισμό. 

Ενδεικτικό του τρόπου σκέψης των Ελλήνων εθνικιστών και λοιπών πατριωτών αποτυπώνεται πολύ καλά σε ένα ηχητικό ντοκουμέντο από την υπερασπιστική γραμμή που ακολούθησε ο Θάνος Πλεύρης ως συνήγορος του πατέρα του, που ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς συμπεριέλαβε σε πρόσφατο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών. 

«Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ έναν άνθρωπο που θα έλεγε ότι θέλω να εξοντωθούν οι Τούρκοι; Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ έναν άνθρωπο που θα σας έλεγε ότι δεν αντέχω να έχω Αλβανούς στην Ελλάδα, δεν θέλω κανέναν Αλβανό στην Ελλάδα; Ειπώθηκε ότι λέει πως θέλει απαλλαγή της Ευρώπης από τους Εβραίους. Θα μπορούσατε εσείς να δικάσετε κάποιον που θα έλεγε ότι δεν θέλω να υπάρχει κανένας ξένος στην Ελλάδα; Καμία άλλη εθνική οντότητα; Ή κάποιον χριστιανό που θα έλεγε δεν θέλω να υπάρχει κανένας αλλόθρησκος στην Ελλάδα;».

Και φυσικά, ο Θάνος Πλεύρης δικαιώθηκε με αυτήν την εθνικιστική αντισημιτική/ρατσιστική υπερασπιστική του γραμμή, καθώς όπως όλοι γνωρίζουν ο αντισημίτης και λάτρης του εθνικοσοσιαλισμού συγγραφέας πατέρας του, αθωώθηκε από τους Έλληνες δικαστές και την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς η συγκεκριμένη δικαιοσύνη είναι πρώτα απ’ όλα ελληνική και μετά δικαιοσύνη… 

Η εμμονή της Αριστεράς με το Ισραήλ

του Κώστα Αβραμίδη

Φωτογραφία από βεβήλωση του Μνημείου για το Παλιό Εβραϊκό Νεκροταφείο στο ΑΠΘ τον Δεκέμβρη του 2014 (φωτο: Μιχάλης Λόγγος, πηγή: thess.gr/blog/4910).

Η ελληνική Αριστερά, όπως και η διεθνής Αριστερά, καιροφυλακτούν για το πότε θα λάβουν μέρος εχθροπραξίες μεταξύ των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων για να διαλαλήσουνε τον ειρηνισμό και τον αντιιμπεριαλισμό τους.

Το γεγονός και μόνο ότι εθελοτυφλούν σε κάθε άλλη διαμάχη αντιμαχόμενων εθνικιστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων υπογραμμίζει την εμμονή τους με το Ισραήλ και τους Εβραίους.

Στο εσωτερικό της χώρας, σχεδόν καμία διαμαρτυρία και διαδήλωση δεν λαμβάνει χώρα για τα δικαιώματα της Μακεδονικής μειονότητας και της Τουρκικής μειονοτήτας, τα δικαιώματα των Ρομά (δεν είναι καν αναγνωρισμένες ως μειονότητες από το ελληνικό κράτος), τις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού των προσφύγων και μεταναστών στα κέντρα κράτησης στα νησιά και στην ενδοχώρα, τις επαναπροωθήσεις και την διαρκή απώλεια ανθρώπινης ζωής στο Αιγαίο και τον Έβρο, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται για χρόνια τώρα οι μετανάστες από τους εθνικιστές όλων των παρατάξεων και κομμάτων, και όχι μόνο των εθνικοσοσιαλιστών.

Στο εξωτερικό, καμία διαμαρτυρία για την αντιμετώπιση των Θιβετιανών, των Ουιγούρων και των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ καθώς και των αντιφρονούντων από την κομουνιστική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική Κίνα.

Καμία διαμαρτυρία για την κατοχή μέρους της Γεωργίας, της Ουκρανίας, της Τσετσενίας, για την φυλάκιση αντιφρονούντων από τον Ναβάλνι ως τους Ρώσους αναρχικούς από την Ρωσική ολοκληρωτική αυτοκρατορία των μαφιόζων ολιγαρχών.

Καμία διαμαρτυρία για τον σφαγέα της Δαμασκού, τους Σαουδάραβες δολοφόνους αντιφρονούντων, των Ισλαμιστών μισογυνιστών και ομοφοβικών του Ιράν κτλπ κτλπ.

Στην επιλεκτική τους αντιμετώπιση και ανάγνωση της ιστορίας και της πολιτικής η μόνη τους εμμονή είναι το Ισραήλ και η Παλαιστίνη.

Ίσως να μην γνωρίζουν για την εγκληματική απάθεια που οι αριστερές αντιστασιακές και φοιτητικές οργανώσεις αντιμετώπισαν την γκετοποίηση και απέλαση των Θεσσαλονικιών Εβραίων στο συγκρότημα στρατοπέδων συγκέντρωσης και μαζικής εξόντωσης Άουσβιτς-Μπιρκενάου;

Ίσως να μην γνωρίζουν για την συμμετοχή της ελληνικής Αριστεράς στην δημιουργία του έθνους κράτους του Ισραήλ, μετά την σχεδόν ολοκληρωτική εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί;

Δεν ήταν η Αριστερά που φυγάδευσε μέρος των εναπομείναντων Ελλήνων Εβραίων της Αθήνας και περιχώρων με την βοήθεια του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και του διοικητή της αστυνομίας Έβερτ στην Παλαιστίνη μέσω της Εύβοιας, όταν κανένας άλλος στην υπό κατοχή ή στην υπό συνεργασία με τους Ναζί Ευρώπη ήθελε να τους σώσει;

Ίσως να μην ξέρουν ότι ενώ από την μια μεριά η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ, από την άλλη μεριά είχε ήδη ξεκινήσει να στοχοποιεί και να καταδιώκει τους Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας το οπλοστάσιο της αντισημιτικής ακροδεξιάς για να το πράξει;

Ίσως επίσης να μην ξέρουν για την συνδρομή των Ελλήνων Εβραίων στο αντάρτικο και τον ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια της κατοχής, για την εξορία τους στο Ισραήλ από τους Έλληνες εθνικιστές (ελληνική κυβέρνηση) όταν αρνήθηκαν να ενταχθούν στον κυβερνητικό στρατό για να πολεμήσουν τους αντάρτες του Δημοκρατικού στρατού, και για την αφαίρεση της ελληνικής τους υπηκοότητας ως μέρος της συμφωνίας;

Ίσως να τα γνωρίζουν όλα αυτά και να τους είναι αδιάφορο;

Σε κάθε περίπτωση…

Γιατί λοιπόν μόνο το Ισραήλ; Γιατί μόνο οι Εβραίοι; Γιατί όλοι οι άλλοι δεν μετρούν;

Επιπρόσθετη ανάγνωση:

Η διάσωση. Η σιωπή του κόσμου, η αντίσταση στα γκέτο και τα στρατόπεδα, οι Έλληνες Εβραίοι στα χρόνια της Κατοχής. Καρίνα Λάμψα, Ιακώβ Σιμπή

The Holocaust in Thessaloniki – Reactions to the anti-Jewish persecution, 1942-1943. Leon Saltiel

Jewish Resistance in Wartime Greece. Steven Bowman

Greece – a Jewish History. Katherine Elizabeth Fleming

Out of the red shadows – Anti-semitism in Stalin’s Russia. Gennadi Kostyrchenko

Strange Hate: Antisemitism, Racism and the Limits of Diversity. Keith Kahn-Harris

The Left’s Jewish problem. Dave Rich

The New anti-semitism. Phyllis Chesler

Η λωρίδα πάνω στο συρματόπλεγμα

Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη στην “Εφημερίδα των Συντακτών”

Στην Ελλάδα της ασυδοσίας του λόγου, δημοσιεύτηκε και πάλι σκίτσο που συνδέει την κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας με τη σημειολογία του Άουσβιτς (Εφημερίδα των Συντακτών, 10/4/2018). Προσθέτοντας ανάμεσα στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης/εξόντωσης ένα κομματάκι γης και τέσσερις λέξεις, ο σκιτσογράφος έδωσε νέα ώθηση στον ιστορικό ρεβιζιονισμό της Αριστεράς. Θλιβερή και απαράδεκτη αγραμματοσύνη, λίγες μέρες πριν την Yom HaShoah.

Νέο μήνυμα μίσους της Λέιλα Χάλεντ

Η εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς” δημοσίευσε πρόσφατα μήνυμα της Λέιλα Χάλεντ προς την Ελλάδα, στο οποίο ΗΠΑ και Ισραήλ αποκαλούνται “εχθροί της ανθρωπότητας”:

Γνωρίζω πολύ καλά ότι η Ελλάδα περνάει οικονομική κρίση, αλλά η λύση δεν βρίσκεται στους εχθρούς της ανθρωπότητας (ΗΠΑ και Ισραήλ). Πιστεύουμε ότι ο ελληνικός λαός έχει τη θέληση να αντιμετωπίσει τις όποιες προκλήσεις χωρίς να εξαρτάται από εκείνους που είναι υπαίτιοι για τα βάσανά του.

Από τα βάθη της καρδιάς μου στέλνω επαναστατικούς χαιρετισμούς και την υποστήριξή μου στις προοδευτικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στο λαό που πιστεύει στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον σιωνισμό, το απαρτχάιντ, την κατοχή και την καταπίεση.

Η παλαιστίνια τρομοκράτης μίλησε μάλιστα προχθές σε δημόσια εκδήλωση στο πλαίσιο του φεστιβάλ Resistance. Δεν ενοχλείται κανείς;

Όταν το μίσος παρουσιάζεται ως “αντίσταση”.

Σέλφι και αντισημιτισμός

Στα τέλη του περασμένου μήνα, αρκετές ενημερωτικές ιστοσελίδες στην Ελλάδα αναπαρήγαγαν την είδηση του πρωτότυπου αντιπερισπασμού Βελγίδας μουσουλμάνας σε συγκέντρωση βελγικής ακροδεξιάς οργάνωσης στην Αμβέρσα. Διαβάζουμε στη Lifo:

Η 22χρονη Zakia Belkhiri στάθηκε μπροστά στους συγκεντρωμένους ακροδεξιούς της οργάνωσης Vlaams Belang και πόζαρε για σέλφι μαζί τους ενώ μπήκε και ανάμεσα τους για να βγάλει χαμογελαστή κι άλλες φωτογραφίες. Μάλιστα σε κάποιες από αυτές εικονίζεται να κάνει και το σήμα της νίκης μπροστά τους αμήχανους συγκεντρωμένους που δεν αντέδρασαν.

Οι φωτογραφίες με τα ειρωνικά σέλφι της Belkhiri διαδόθηκαν αστραπιαία στο διαδίκτυο κι έγιναν αποδεκτές διθυραμβικά ως μια αποτελεσματική αντίσταση στο ρατσισμό. Η ίδια η Belkhiri τόνισε σε σχετική συνέντευξή της ότι με αυτή την κίνηση θέλησε ν’ αναδείξει τη σημασία της ειρηνικής συνύπαρξης, εν ολίγοις “this was just to share joy and peace“.

Ωστόσο, λίγες μέρες μετά τη δημοσίευση των φωτογραφιών, το BBC αποκάλυψε ότι η συγκεκριμένη ακτιβίστρια είχε αναρτήσει στο παρελθόν μηνύματα μίσους κατά των Εβραίων που θα ζήλευε και ο Πλεύρης:

In one tweet dating from November 2012, she wrote: “Hitler didn’t kill all the Jews, he left some. So we know why he was killing them.”

And in another Facebook post from March 2014, she used an expletive to describe Jews before adding: “I hate them so much.”

Με λίγα λόγια, αν τυγχάνει να είσαι Εβραία/ος, η ρητορική της συνύπαρξης πάει περίπατο. Η αντιφατική στάση της Belkhiri δεν είναι ασφαλώς μεμονωμένη περίπτωση. Το ευρύτερο αντιρατσιστικό κίνημα επιδίδεται εδώ και δεκαετίες σε επιλεκτικό αγώνα κατά των διακρίσεων έχοντας υιοθετήσει πλήρως τις κραυγές για καταστροφή του Ισραήλ και μποϊκοτάρισμα των ισραηλινών προϊόντων. Στη Μεγ. Βρετανία, όλο και μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών εκφράζει ανοιχτά την αντίθεσή του σε ψηφίσματα που τονίζουν τη σημασία της μνήμης του Ολοκαυτώματος, με τη δικαιολογία ότι με αυτόν τον τρόπο άλλες γενοκτονίες δεν αποτιμώνται όσο θα έπρεπε.

Η αποκάλυψη του BBC για τις αντισημιτικές απόψεις της Belkhiri αγνοήθηκε στην Ελλάδα. Από τις ιστοσελίδες που ασχολήθηκαν με το θέμα, καμιά δε μπήκε στον κόπο να ενημερώσει τους αναγνώστες της, αν και θα όφειλε.  

Πίσω από τις «εξοντωτικές» σέλφι, ο αντισημιτισμός της εξόντωσης. Screenshot via vice.com/gr

Σχολιάζοντας την αρνητική κριτική που προέκυψε μετά τις αποκαλύψεις, η Belkhiri κατέφυγε στην κλασική υπεκφυγή του σύγχρονου αντισημιτισμού: Δεν εννοούσε τους Εβραίους αλλά τους Σιωνιστές.

Via BBC

ΥΓ: Ελάχιστης προσοχής έτυχε η σαφής αποστασιοποίηση του μουσουλμάνου Δημάρχου του Λονδίνου Sadiq Khan από πρόσφατες αντισημιτικές δηλώσεις συντρόφων του στο Κόμμα των Εργατικών. Ο Khan υπέγραψε μάλιστα την διακήρυξη των Δημάρχων κατά του αντισημιτισμού.

Ο Τζέρεμι Κόρμπιν και οι αντισημίτες φίλοι του

Το ερώτημα που έβγαλε τον Κόρμπιν εκτός εαυτού.

«Η Αυγή» δημοσίευσε πρόσφατα ένα εγκωμιαστικό άρθρο για τον Τζέρεμι Κόρμπιν, τον επικρατέστερο, μέχρι στιγμής, υποψήφιο του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Στο εν λόγω άρθρο εξαίρεται, μεταξύ άλλων, η “συνέπεια” του αποκαλούμενου και ως «Τσίπρα των Εργατικών της Βρετανίας»:

Υποστήριζε πάντοτε σθεναρά τον πυρηνικό αφοπλισμό, την αποχώρηση του βρετανικού στρατού από τη Βόρεια Ιρλανδία και την παλαιστινιακή υπόθεση.

Μικρή λεπτομέρεια που δε θα διαβάσετε στην «Αυγή»: ο Κόρμπιν έχει αναφερθεί με κολακευτικά λόγια για οργανώσεις σαν την Χαμάς και τη Χεζμπολά – „our friends“, τις έχει αποκαλέσει.

Όταν ρωτήθηκε σχετικά από δημοσιογράφο, ισχυρίστηκε ότι απλώς επιδιώκει να τις εμπλέξει στις διαπραγματεύσεις για την ειρήνευση στην περιοχή, διευκρινίζοντας ότι δε συμφωνεί απαραίτητα με τη δράση τους. Αρκετοί αναλυτές – μεταξύ αυτών και ο James Bloodworth στην αριστερή The Guardian – βρίσκουν την επιχειρηματολογία του προβληματική, διότι ο Κόρμπιν φαίνεται να αποσιωπά την έλλειψη ετοιμότητας των παραπάνω οργανώσεων για συμβιβασμό καθώς και τον γενοκτονικό αντισημιτισμό τους.

Έχοντας υπόψη του αυτά τα δεδομένα, ο πρώην πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν προέτρεψε πριν λίγες μέρες εμμέσως τα μέλη των Εργατικών να μην ψηφίσουν υπέρ του Κόρμπιν στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία της 12ης Σεπτεμβρίου:

Μη μου πείτε ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για τους φτωχούς του κόσμου αν οι συμμαχίες που προτιμούμε είναι με τη Χεζμπολά, τη Χαμάς, το διάδοχο του Τσάβες στη Βενεζουέλα και την ολοκληρωτική Ρωσία του Πούτιν. (via)

Αρκετά βρετανικά Μέσα, με προεξάρχουσα την εφημερίδα The Jewish Chronicle, δεν αρκούνται στο θέμα της εύνοιας που δείχνει ο υποψήφιος των Εργατικών στα βλαστάρια της Χαμάς. Του απευθύνουν μια σειρά αμείλικτων ερωτημάτων, με βάση την έως τώρα δράση του:

1) Γιατί ο Κόρμπιν δέχτηκε, για παράδειγμα, να παρουσιάσει εκπομπή διαλόγου στο Press TV, προπαγανδιστικό κανάλι του ιρανικού καθεστώτος, που καλεί συχνότατα και αρνητές του Ολοκαυτώματος;

2) Γιατί προθυμοποιήθηκε να υπερασπιστεί δημόσια τον αγγλικανό πάστορα Stephen Sizer, που προωθούσε αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας στο ίντερνετ για τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, προβάλλοντας μάλιστα τον ισχυρισμό ότι ο Sizer δέχτηκε επίθεση επειδή «τόλμησε να εκφραστεί κατά του σιωνισμού»;

3) Γιατί χρηματοδότησε στο παρελθόν τον αρνητή του Ολοκαυτώματος Paul Eisen και την ομάδα του με την επωνυμία Deir Yassin Remembered, από την οποία έχουν αποστασιοποιηθεί δημόσια ακόμα και διαπρύσιοι κύρηκες του αντισιωνισμού, όπως ο Tony Greenstein;

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις κατηγορίες που βαρύνουν τον επίδοξο υποψήφιο για την αρχηγία των Εργατικών. Και για να επιστρέψουμε στο άρθρο της «Αυγής»: ας αφήσει ο (ελληνικός) αριστερός τύπος τα μισόλογα και τη ρητορική της «συνέπειας» κι ας πάρει ξεκάθαρη θέση για τα όσα καταμαρτυρούνται στον Κόρμπιν.

Καταδιώκοντας τον Γκίζι (βίντεο)

Σκηνές απίστευτου θράσους και επιθετικότητας εκτυλίχθηκαν προχθές στους διαδρόμους του Γερμανικού Κοινοβουλίου. Δύο αντισιωνιστές αρθρογράφοι και ακτιβιστές, ο Max Blumenthal και ο David Sheen, καταδίωξαν με μία κάμερα τον πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της Γερμανικής Αριστεράς Die Linke, Γκρέγκορ Γκίζι, στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου, ζητώντας του το λόγο για την απαγόρευση προγραμματισμένης εκδήλωσης της Linke στην οποία θα μιλούσαν για το “ρατσισμό” του Ισραήλ. Ιδιαίτερα ο Blumenthal έχει εξισώσει την πολιτική του Ισραήλ με τη βαρβαρότητα του ναζισμού και του Ισλαμικού Χαλιφάτου. Μέλη της Linke έχουν κατηγορηθεί συχνά για αντισιωνισμό και αντισημιτισμό.

Δείτε το βίντεο της καταδίωξης:

Για περισσότερες πληροφορίες: As Germany Marks Kristallnacht Anniversary, Leading Berlin Theater Cancels Event With Anti-Semitic Son of Clinton Advisor (the algemeiner, 9/11/2014)

Μετά τις καταδίκες, τι;

Από τις ιστοσελίδες ενημέρωσης μαθαίνουμε ότι όλα σχεδόν τα κοινοβουλευτικά κόμματα καταδίκασαν τη δεύτερη, μέσα σ’ένα χρόνο, βεβήλωση του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στην Αθήνα. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών διαβεβαίωσε, μάλιστα, τους πολίτες και την Ισραηλιτική Κοινότητα ότι οι «ελληνικές Αρχές θα πράξουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να εντοπίσουν και να συλλάβουν» τους δράστες. Τον περασμένο Ιούνιο είχε προβεί σε μια ανάλογη δήλωση με αφορμή την πρώτη βεβήλωση του μνημείου. Έκτοτε, δεν ακούσαμε ούτε για έρευνες ούτε για προσαγωγές υπόπτων. Το ιστορικό των βεβηλώσεων εβραϊκών νεκροταφείων και μνημείων στην Ελλάδα δεν αφήνει, άλλωστε, και πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, διότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έχει δείξει έως τώρα την απαραίτητη βούληση για διεξαγωγή σοβαρής έρευνας που θα οδηγήσει στη σύλληψη και τιμωρία αυτών που εδώ και χρόνια προσβάλλουν τη μνήμη των νεκρών συμπολιτών μας.

Ας μη ξεχνάμε ότι οι αλλεπάλληλες βεβηλώσεις του εβραϊκού νεκροταφείου των Ιωαννίνων (2009), που είχαν συγκλονίσει την τοπική κοινωνία, έμειναν ατιμώρητες. Το ίδιο ισχύει και για τις βεβηλώσεις του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης αλλά και των Μνημείων του Ολοκαυτώματος σε Θεσσαλονίκη και Ρόδο. Το 2010 οι βάνδαλοι κατάφεραν, μάλιστα, να καταστρέψουν το Άστρο του Δαβίδ και να προκαλέσουν ρωγμές στη μία πλευρά του γρανιτένιου μνημείου που βρίσκεται στη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, ενώ το 2012 και οι έξι πλευρές του ίδιου μνημείου καλύφθηκαν με μπογιά και με τα αρχικά «ΑΜΕ» που παραπέμπουν στους Ανένταχτους Μαιάνδριους Εθνικιστές. Πρόκειται πιθανότατα για την ίδια οργάνωση που ασέλγησε και στο μνημείο της Αθήνας πριν από λίγες μέρες. Ενώ, λοιπόν, ενδείξεις υπάρχουν, προκαλεί εντύπωση η αναλγησία των εκάστοτε κυβερνήσεων απέναντι στη συγκεκριμένη μορφή αντισημιτικής βίας.

Εννοείται ότι δε μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα από την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση οφείλει να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις π.χ. για την καλύτερη φύλαξη των εβραϊκών μνημείων – ηθικολογίες ρουτίνας του τύπου «πρέπει να υψώσουμε ένα τείχος απέναντι στην αναβίωση του αντισημιτισμού και του φασισμού που αποτελούν κίνδυνο για όλη την Ευρώπη» (Σύριζα) είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Εξαίρεση αποτελούν οι τρεις, έως τώρα, ερωτήσεις στη Βουλή της Μαρίας Γιαννακάκη (Δημ.Αρ.) αναφορικά με τις βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων στην Ελλάδα, οι οποίες πιέζουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η δε Αριστερά οφείλει να αναλογιστεί τις δικές της ευθύνες για την πρόσφατη αναβίωση του αντισημιτισμού, μιας και ο άκρατος αντισιωνισμός της δαιμονοποιεί τους Εβραίους απανταχού γης, διευκολύνοντας έτσι το έργο ακροδεξιών και φανατικών ισλαμιστών, ενώ έχει συχνά βίαιες απολήξεις: Στο όνομα της αλληλεγγύης με τους Παλαιστινίους, η εβραϊκή Κοινότητα του Βόλου στοχοποιήθηκε το 2009 από αριστερούς «ακτιβιστές» και την ίδια χρονιά «ειρηνόφιλοι» βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος της Δράμας με συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης.

Από τα Μέσα Ενημέρωσης περιμένουμε περισσότερα ρεπορτάζ ευαισθητοποίησης για το πρόβλημα των βεβηλώσεων και λιγότερη λογοδιάρροια για το «έπος» της Αμφίπολης. Η ευρύτερη κοινωνία οφείλει, τέλος, να καταλάβει ότι κάποια σχόλια αποτροπιασμού στο facebook δε θα λύσουν το πρόβλημα. Ας παραδειγματιστούμε, εντέλει, από τους λίγους εκείνους Γιαννιώτες που το 2009 έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους Έλληνες Εβραίους έξω από το εβραϊκό νεκροταφείο των Ιωαννίνων.

Δεκέμβρης του 2009: Γιαννιώτες διαδηλώνουν ενάντια στον αντισημιτισμό
(via agon.gr)

Ελευθερία του λόγου και άρνηση του Ολοκαυτώματος

Του Νικόλα Σεβαστάκη*

Εφημερίδα των Συντακτών, 08-09-2014

Οι περιπλοκές που σημάδεψαν τη δύσκολη κυοφορία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου άνοιξαν, όπως είναι φυσικό, νέα πεδία συζήτησης και αμφισβητήσεων. Τελευταία στη σειρά, η παρέμβαση 152 ιστορικών επιστημόνων που ζητούν την απόσυρση του άρθρου 2 του νομοσχεδίου, με βασικό επιχείρημα ότι ενέχει κινδύνους τόσο για την ελευθερία του λόγου όσο και για έναν, ψύχραιμο και απροκατάληπτο, δημόσιο διάλογο για όλα τα ζητήματα του παρελθόντος.

Οι ανησυχίες για την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των ιστορικών ερευνητών είναι, δυστυχώς, δικαιολογημένες. Σε τούτη τη χώρα, περισσότερο από όσο αλλού, προβάλλει η απαίτηση για προσαρμογή της επιστημονικής γνώσης σε μια εθνικώς ορθή ή κρατικά «εγκεκριμένη» γνώμη. Και βέβαια για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, καθετί το οποίο ρίχνει σκιές αμφιβολίας ως προς πλευρές της εθνικής μας κληρονομιάς θεωρείται… ύποπτο και ανθελληνικό. Πώς να μην είναι κανείς υποψιασμένος όταν βλέπουμε ότι ακόμα και μια αρχαιολογική ανασκαφή μετατρέπεται εν μιά νυκτί σε επικοινωνιακό/πολιτικό εργαλείο της συγκυρίας;

Εδώ όμως υπεισέρχεται το άλλο μεγάλο ζήτημα που νομίζω ότι δεν πρέπει να συγχέεται με τη συζήτηση για τις ελευθερίες του ερευνητή ή την έκφραση γνώμης. Εκτός και αν θεωρήσουμε ερευνητές τους διαφόρους Γκαροντί και Φορισόν και τους επιγόνους τους στον γαλαξία των σύγχρονων αρνητών. Μιλώ λοιπόν για την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Και για την ανάγκη να καταγραφεί επιτέλους και σε αυτή τη χώρα ένα όριο, ένας νομικός και πολιτικός φραγμός στην άρνηση ή στην αναίσχυντη υποτίμηση της μέγιστης βαρβαρότητας του εικοστού αιώνα. Ενα τέτοιο βήμα γίνεται τώρα στο δικαιικό μας σύστημα, έστω και στο πλαίσιο ενός νομοσχεδίου το οποίο ξεσήκωσε πολλές αμφισβητήσεις.

 

Λέω απλά ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε το συγκεκριμένο ζήτημα προσπερνώντας το ιστορικό και πολιτικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Τι εννοώ; Είναι ακόμα νωπές οι εντυπώσεις από την έρευνα η οποία αποκάλυψε τη μαζική διείσδυση αντισημιτικών στερεοτύπων στην ελληνική κοινωνία. Γνωρίζουμε ότι εδώ και κάποια χρόνια ενισχύονται τόσο ο ακροδεξιός αντισημιτισμός της «ανθελληνικής συνωμοσίας» όσο και ο αριστερός αντισημιτισμός που πολιτεύεται με αφορμή ή πρόσχημα τη «σιωνιστική βαρβαρότητα». Η ποιοτική διερεύνηση των διαστάσεων αυτού του αμφίπλευρου αντισημιτισμού[1] δείχνει το έδαφος πάνω στο οποίο ριζώνει μια καθημερινή ρητορική του μίσους. Ποιος άλλωστε δεν έχει έλθει σε επαφή με αυτόν τον λόγο ο οποίος ελκύεται όσο ποτέ από την ιδέα της εξολόθρευσης του εχθρού; Ε, αυτός ο λόγος δεν είναι πνευματική υπόθεση αλλά καθαρή βία και προτροπή στο κακό. Και υπάρχουν πλέον γύρω μας πολλοί τέτοιοι «λόγοι» που συνιστούν απλώς πέπλα της καθαρής βίας: τα κηρύγματα των τζιχαντιστών (ακόμα και αν δεν φαίνεται πουθενά ο μασκοφόρος «εκτελεστής») είναι ένας τέτοιος «λόγος». Εννοείται ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν κάνεις διάλογο διότι, πολύ απλά, δεν έχει κανένα νόημα ο διάλογος.

 

Μου γεννιέται επίσης η εξής απορία: Συναντώ συχνά εδώ κι εκεί το σύνθημα «καμιά ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας» και μαζί με αυτό, ενίοτε από τους ίδιους φορείς, την υπερβολική ανησυχία για την ελευθερία του λόγου στην περίπτωση ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Στον ίδιο δηλαδή αντιφασισμό συναντούμε τον παράδοξο συνδυασμό Ροβεσπιέρου/Λένιν και Βολτέρου, τη συνύπαρξη δηλαδή της έκκλησης για άμεση καταστολή όλων των ρατσιστικών εκδηλώσεων και την υποτίμηση της σημασίας που μπορεί να έχει η ποινική κύρωση σε μια δημοκρατική έννομη τάξη. Κατά τη γνώμη μου, ούτε το πρώτο είναι νοητό σε μια δημοκρατία ούτε όμως και το δεύτερο, δηλαδή ο συλλογικός αφοπλισμός μας απέναντι στον «λόγο» του μίσους.

 

Ισχυρίζομαι ότι στην περίπτωση των αρνητών ή συκοφαντών του Ολοκαυτώματος, οφείλει κανείς να συνυπολογίζει τους κινδύνους της εποχής μας. Χωρίς να συμψηφίζει κακότεχνα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους μεγέθη (ισλαμοφοβία, αντισημιτισμός) και δίχως να νοιάζεται αν θα δυσαρεστήσει το κοινό αίσθημα των εβραιόφοβων Δεξιάς και Αριστεράς.

 

Από εκεί και πέρα, είναι πάντα χρήσιμη η επαγρύπνηση απέναντι στις εργαλειακές χρήσεις της Ιστορίας και στις κομφορμιστικές εκτροπές της «πολιτικής ορθότητας». Με τον όρο φυσικά να έχει γίνει ορατό το όριο πάνω στο οποίο συγκροτείται μια πολιτική κοινότητα ελευθερίας όπως αυτή την οποία θα άξιζε να έχουμε…

* Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

 

1. Βλ. Την ανάλυση των Γιώργου Αντωνίου, Σπύρου Κοσμίδη, Ηλία Ντίνα και Λεόν Σαλτιέλ «Περί αντισημιτισμού και άλλων δαιμονίων. Oψεις της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας στην Ελλάδα της κρίσης» στο The Athens Review of Books, Σεπτέμβριος 2014, τ. 54, σ. 38-41.

Πηγή: efsyn.gr

[Το παρόν άρθρο αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα]

Τι συνέβη την 3η Σεπτέμβρη του 2014 στο Ίδρυμα Κακογιάννης?

το πανό της αντισυγκέντρωσης. “ούτε δεξιό, ούτε αριστερό ενάντια σε κάθε αντισημιτισμό”

[Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο grassrootreuter.wordpress.com]

Μάθαμε προχτές από το διαδίκτυο ότι τρεις-τέσσερις κλασικές αντισημιτικές οργανώσεις ετοιμάζουν συγκέντρωση στο Ίδρυμα Κακογιάννης ενάντια σε θεατρικές εκδηλώσεις του πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, αποπειρώμενες να εφαρμόσουν την προσφιλή και στους ναζί πρακτική του μποϊκοτάζ. Κάποιοι/ες αντιφασίστες/τριες με ελληνοχριστιανική καταγωγή μεν [1], αλλά με βαθύ μίσος για το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό της χώρας μας που έχει χτιστεί μέσα από μαζικές εθνοκαθάρσεις εβραίων, μουσουλμάνων, εθνικά μακεδόνων κλπ κι έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην ίδια τη shoah, αποφασίσαμε να απαντήσουμε με αντιφασιστική συγκέντρωση στο ίδιο σημείο και να σταθούμε δίπλα στο το εβραϊκό πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ όπως και σε κάθε εβραίο/α που στοχοποιείται. Οι ελάχιστοι και οι ελάχιστες, λοιπόν, που βρεθήκαμε χτες στο Ίδρυμα Κακογιάννης (πάνω από πέντε άτομα μας μετρήσαμε, σε αντίθεση με τους αριστερούς απολογισμούς – τι διάολο; αφαίρεσαν τις γυναίκες;) που καταφέραμε να χαλάσουμε την αριστερο-πατριωτική σούπα, πήγαμε και σταθήκαμε απέναντι από την αντισημιτο-σύναξη. Είχαμε το πανώ μας, τα τρικάκια μας και ένα κείμενο που μοιράζαμε σε διερχόμενους. Είχαμε, μάλιστα, το θράσσος να φωνάζουμε και τα συνθήματα μας (και μάλιστα δυνατότερα από τους 50-60 συγκεντρωμένους αντισημίτες – και όχι 100 όπως γράφουν στους δικούς τους απολογισμούς). Η παρουσία μας εκεί ενόχλησε τόσο, βέβαια, τους συγκεντρωμένους απέναντι μας επειδή εκτέθηκε ο βαθιά ρατσιστικός τους ρόλος όσο και την αστυνομία, η οποία διαμέσου του διοικητή που ήταν επικεφαλής, μας επισκέφτηκε αμέσως και μας προέτρεψε να αποχωρήσουμε.

Αφού του δηλώσαμε ότι δεν αποχωρούμε, δε, εντείναμε τα συνθήματα μας τα οποία μολονότι αποτελούσαμε το 1/10 της συγκέντρωσης των αντισημιτών, κάλυπταν τις δικές τους φωνές, με αποτέλεσμα οι αποσβολωμένοι αντισημίτες να καταφύγουν στη γνώριμη αριστερή πρακτική της ντουντούκας. Με την ντουντούκα ανοιχτή είχαμε κι εμείς, βέβαια, την ευκαιρία για άλλη μια φορά να ακούσουμε τους αηδιαστικούς και γεμάτους μίσος λόγους των απέναντι συγκεντρωμένων, όπου τουλάχιστον δύο φορές έκαναν δημόσιες προτροπές για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ – και συνεπώς την επανάληψη του Ολοκαυτώματος. Μετά τις αντισημιτικές κατάρες, συνέχισαν με πατριωτικές κορώνες: «Ε, όχι και τη Λυσιστράτη!», κραύγαζαν. Ε, όχι να ανεβάσουν οι εβραιοι και τη Λυσιστράτη! Η εκφορά της πατριωτικής αγανάκτησης εκπορευόταν τώρα από τη βεβήλωση της εθνικής κληρονομιάς των ελλήνων, που όπως όλοι γνωρίζουμε είναι αντι-πολεμικός και αντιστασιακός λαός (ακόμα και η ένοπλη απάντηση του τουρκικού στρατού στην ελληνική στρατιωτική προέλαση σε τουρκικά εδάφη το 1922 μόλις προχτές εξάλλου στη Βουλή εντάχθηκε και στα ελληνικά νομικά τους κείμενα ως ‘γενοκτονία των ελλήνων’).

Στην εξέλιξη των γεγονότων, γνωστός αντισημίτης της αντίπερα όχθης πλησίασε στη δική μας μεριά και απείλησε ένα άτομο της δικής μας συγκέντρωσης με αποτέλεσμα να απαντηθεί η πρόκληση και να εξαγριωθεί ο αριστερός όχλος, με 8-10 άτομα από αυτούς να κινούνται απειλητικά εναντίον μας. Εκείνη τη στιγμή χτυπήθηκε ελαφρά ένας από εμάς και δύο διμοιρίες επενέβησαν, με τη μία, των ΥΜΕΤ να παραινεί τους αριστερούς επιτιθέμενους αντισημίτες να οπισθοχωρήσουν και την άλλη, των ΜΑΤ, να έρχεται σε εμάς. Την ίδια στιγμή οι αριστεροί φίλοι της αστυνομίας, προέτρεπαν τα ΜΑΤ να μας συλλάβουν, φωνάζοντας περί «πούστηδων», «πρακτόρων» κτλ. Ο διοικητής μας προσέγγισε ξανά λέγοντας: «ρε παιδιά, αυτά που γίνονται στη Γάζα θα μας τα φέρετε εδώ τώρα;» και έδωσε εντολή στη διμοιρία των ΜΑΤ να μας απομακρύνει. Ταυτόχρονα, προς εμάς εφτάσε και η δεύτερη διμοιρία. Ωστόσο, όταν μας μετέφεραν τριάντα μέτρα παρακάτω, ώστε να μην είμαστε σε θέση απέναντι από την αντισημιτοσύναξη, έφτασε περιπολικό κλείνοντας τη θέα του πανώ μας από την οδό Πειραιώς και προσάγοντας ένα άτομο από την πλευρά μας. Αυτό είναι ένα ακόμη σημείο το οποίο αποσιώπησαν έντεχνα οι τελειωμένοι αριστεροί, διαδίδοντας μάλιστα στους δημοσιογράφους ότι η προσαγωγή έγινε από τη δικιά τους πλευρά! Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, ουσιαστικά η αστυνομία τερμάτισε τη δική μας συγκέντρωση, επιλέγοντας ξεκάθαρα πλευρά (αυτό το λέμε γιατί σε αριστερές ανταποκρίσεις για τα γεγονότα διαβάσαμε μάλιστα ότι «μας φυγάδευσαν» κιόλας οι μπάτσοι, αλλά εμείς η αλήθεια είναι δεν έχουμε ξαναδεί να φυγαδεύεται κάποιος με χειροπέδες τις οποίες μάλιστα του επέβαλλαν να τις φοράει μέχρι τη γαδα οπου προσήχθη και με τον αρχιμπάτσο να σκίζει το πανώ αυτών που υποτίθεται… φυγαδεύει…). Αποχωρώντας προς τη ΓΑΔΑ, ένα μηχανάκι μας προσπέρασε με τον έντιμο, μάλλον ευαίσθητο κι αυτόν για τα γεγονότα της Γάζας, οδηγό του να κάνει τη χαρακτηριστική χειρονομία με το δάχτυλο μπροστά από το λαιμό του και φωνάζοντας μας: «θα σας σφάξουμε όλους!».

Τέλος, παρόλο που και το «πράκτορες» και το «πούστηδες» δεν τα θεωρούμε βρισιές, αλλά κοπλιμέντα, ειδικά όταν το πρώτο μας απευθύνεται από εθνίκια και αντισημίτες, το δεύτερο από βαρβάτους άντρακλες της ελληνικής αριστεράς, θα σας παραινέσουμε να διανθίσετε κάπως το λεξιλόγιο σας κατά την επόμενη συνάντηση μας με άλλες δοκιμασμένες και πετυχημένες λέξεις όπως: «προβοκάτορες», «κουκουλοφόροι» ή την υπογραφή που επιλέξαμε για το κειμενο μας (βλέπε παρακάτω) κτλ.

 

Καμία αντισημιτική επίθεση ή απειλή να μη μείνει αναπάντητη!

* ακολουθεί το κείμενο που μοιράσαμε σε διερχόμενους 

[1] Το διευκρινίζουμε αυτό γιατί είδαμε εμετικό σχόλιο στο indymedia που έλεγε ότι πίσω απ’ τη δράση είναι το ΚΙΣ. Γνωρίζουμε καλά ότι ο αντισιωνισμός είναι αντισημιτισμός και ότι οι εβραίοι στοχοποιούνται με κάθε ευκαιρία και χωρίς κανένα ειδικό λόγο πέρα απ’ την εξολοθρευτική πρόθεση του αντισημίτη. Ε λοιπόν εξηγούμαστε ότι είμαστε συνειδητοί προδότες της χώρας μας και της ενότητητας των ελλήνων ορθόδοξων ομοφοβικών, ρατσιστών, δολοφόνων αντισημιτών. Και θα μας βρίσκουν απέναντι τους.

Μποϊκοτάζ, μια παλιά ναζιστική δράση που γυρεύει έλληνες σύγχρονους δράστες…

Ζούμε στην εποχή της ανόδου του ελληνικού εθνικισμού με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης∙ ζήσαμε πολλά μέσα στην τελευταία δεκαετία, με τυπική αφετηρία όλων των δεινών εκείνες τις απαίσιες μέρες εθνικής υπερηφάνειας των Ολυμπιακών αγώνων και των «άθλων» της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας το 2004 – όταν ακόμη δεν υπήρχε χρυσή αυγή στη βουλή – και το πανελλαδικής εμβέλειας αντι-αλβανικό πογκρόμ της 4ης Σεπτεμβρίου 2004, δέκα χρόνια πριν ακριβώς, με τραυματίες και νεκρούς. Και ενδιάμεσα, είδαμε κι άλλα: στρατόπεδα κράτησης για μετανάστες, φυλακίσεις οροθετικών γυναικών, μαζικές προσαγωγές αστέγων και τοξικοεξαρτημένων, τοπικά πογκρόμ κατοίκων ενάντια σε τσιγγάνους, ξυλοδαρμούς ομοφυλόφιλων και πάει λέγοντας. Στην κορυφή αυτής της ιδιότυπης ελληνικής πυραμίδας στιγματισμού, κυνηγιού και εξόντωσης του ‘Άλλου’, στέκει σε θέση περιωπής ο ελληνικός αντισημιτισμός. Ο ελληνικός αντισημιτισμός ο οποίος σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα υπολογίζεται στο 69% των κατοίκων αυτής της χώρας (ιδιαίτερα αισιόδοξη εκτίμηση κατά τη γνώμη μας!).

Ο αντισημιτισμός αποτελεί το πάγιο μίσος κατά των εβραίων κατοίκων κάθε χώρας. Έχει ξεσπάσει σε όλες τις μεριές του πλανήτη με κάθε πιθανή βία και ένταση. Αγκαλιάστηκε, διαδόθηκε και αναπτύχθηκε σε μια κλίμακα χωρών που δεν είχαν καν εβραίους και πληθυσμών που δεν ήξεραν καν τι σημαίνει «εβραίος». Αλλά η μεγάλη διαφορά του αντισημιτισμού από κάθε ρατσισμό είναι βέβαια η εξοντωτική φύση του. Και αισθανόμαστε ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε πάνω σε αυτό, εφόσον 70 μόλις χρόνια πριν έλαβε χώρα το έγκλημα των εγκλημάτων, το Ολοκαύτωμα όπου με συστηματικότητα και επιμονή εξοντώθηκαν 6 εκατομμύρια άνθρωποι με μοναδικό παράπτωμα τους αυτό της γέννησης τους ως Εβραίων. Παρά την ήττα των ναζί στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο αντισημιτισμός ως μίσος φάνηκε ότι δεν ηττήθηκε. Σήμερα σε εκατοντάδες χώρες στον κόσμο ξεπροβάλλει και πάλι. Στο στόχαστρο του, όμως, πλέον πέρα από τους εβραίους κάθε χώρας μπαίνει και το ‘εβραϊκό κράτος’, το Ισραήλ. Φορείς, δε, του σύγχρονου αντισημιτισμού δεν είναι μόνον οι νεοναζί αλλά λογής-λογής άλλοι, όπως βέβαια σε εξέχουσα θέση και η ευρωπαϊκή αριστερά.

Υποτίθεται, βέβαια, ότι όλοι αυτοί μιλούν έντιμα, για το «ιμπεριαλιστικό κράτος του Ισραήλ», το «κράτος-δολοφόνο» και άλλα τέτοια, ενώ στην ουσία αποζητούν απλώς την οριστική διάλυση αυτού του κράτους, του μόνου καταφυγίου των εβραίων ανά τον κόσμο απέναντι στις κάθε είδους αντισημιτικές επιθέσεις. Και άρα, έτσι, ζητούν «έντιμα» απλώς την επανάληψη του Ολοκαυτώματος. Το γεγονός ότι αυτές οι δράσεις εκπορεύονται από τη λίστα των δράσεων των γερμανών ναζί – Kauf nicht bei Juden, έλεγαν αυτοί! – δείχνουν ακριβώς ότι οι αντισιωνιστικές δράσεις αποτελούν πρόσχημα και στην ουσία επαναφέρουν τον εξοντωτικό αντισημιτισμό ως πολιτικό αίτημα των αριστερών αυτών οργανώσεων. Το γεγονός ότι αυτή τη φορά το μποϊκοτάζ των ελλήνων αριστερών στρέφεται ενάντια σε μια πολιτιστική παραγωγή, μια σειρά θεατρικών σεμιναρίων, δείχνει πόσο κοντά είναι το σκεπτικό τους με αυτό των νεοναζί της χρυσής αυγής που πρόσφατα είχαν επιχειρήσει να μποϊκοτάρουν αντίστοιχα ένα θεατρικό στο Χυτήριο. Μπροστά στην συνταρακτική αυτή ομοιότητα μορφής και περιεχομένου των δράσεων νεοναζί και ακροαριστερών, κάθε πρόσχημα όμως καταρρέει. Συγκεντρώσεις σαν τη σημερινή, που γίνεται έξω από το Ίδρυμα Κακογιάννη, για να σαμποτάρουν ή, όπως έλεγαν και οι ίδιοι οι γερμανοί ναζί, οι εμπνευστές τέτοιων δράσεων, να μποϊκοτάρουν τα θέατρα, τα προϊόντα ή σε άλλες περιπτώσεις τις ακαδημαϊκές κοινότητες που είναι εβραϊκής ή και ισραηλινής καταγωγής, δεν αποτελούν βέβαια παρά μέτρα διακρίσεων εις βάρος χιλιάδων ατόμων με μόνο κριτήριο την εβραϊκή και ισραηλινή καταγωγή τους.

ΟΥΤΕ ΔΕΞΙΟ, ΟΥΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΟ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟ!

τα παιδιά του Σόρος

• Δείτε επίσης το σχετικό βίντεο “Anti-BDS protest in Athens”