Αντισημιτισμός στην Ελλάδα: ένα από τα συμπτώματα του μοντέρνου ελληνικού εθνικοπατριωτισμού

του Κώστα Αβραμίδη 

Αντισημιτικό πανό σε συλλαλητήριο κατά της συμφωνίας των Πρεσπών (Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος του 2018). Πηγή: conspiracywatch.info

Δεν υπάρχει διαφυγή από τον αντισημιτισμό και τους αντισημίτες στην Ελλάδα. 

Το φαινόμενο του αντισημιτισμού στην Ελλάδα είναι πέραν της θεωρίας του «καναρινιού στο ανθρακωρυχείο» (canary in a coal mine). Σύμφωνα με αυτήν την θεωρία, σε μια κοινωνία που οι συνωμοσιολογικές αντισημιτικές απόψεις και η βία είναι σε ανοδική πορεία, ο εθνικισμός βρίσκεται επίσης σε έξαρση. Αν αυτό όντως ισχύει, η Ελλάδα πρέπει να αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, καθώς ο αντισημιτισμός δεν σταμάτησε ποτέ να είναι η αιχμή του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος είναι καθεστώς εδώ και διακόσια χρόνια, ενώ οι επιπτώσεις του επιδρούν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Φυσικά οι πρώτοι που «γεύονται» τις συνέπειες των γενεών οικοδόμησής του, είναι οι μειονότητες και οι μετανάστες.

Την τελευταία δεκαετία, το δρόμο για την συμμετοχή της εθνικιστικής ακροδεξιάς – εμπροσθοφυλακής του ελληνικού εθνικισμού – στα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια έστρωσε η αριστερά όταν συνεργάστηκε με τους εθνικιστές ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους με σκοπό την δημιουργία «αριστερής» κυβέρνησης. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο το έκανε και η δεξιά εισάγοντας στην παράταξή της εθνικιστές ακροδεξιούς, ώστε να συσπειρώσει στις τάξεις της τους ακροδεξιούς, διαφορετικά δεν θα μπορούσε ούτε αυτή να σχηματίσει μακρόπνοη κυβέρνηση. 

Δυστυχώς, για όλους αυτούς που έχουν διδαχθεί να βλέπουν την πολιτική με όρους δεξιάς και αριστεράς και όχι με όρους εθνικιστών/πατριωτών και δημοκρατών, ο δεξιός και ακροδεξιός αντισημιτισμός και ρατσισμός είναι το κύριο πρόβλημα ενώ ο αριστερός αντισημιτισμός και ρατσισμός ξεπλένονται στην κολυμβήθρα του «αγωνιστικού παρελθόντος» του αντικαπιταλισμού και του αντιιμπεριαλισμού. 

Πολλοί θεωρούν φυσικό επόμενο, χωρίς να έχουν απαραίτητα άδικο, ότι είναι πιο εύκολο για τη δεξιά να προσελκύσει τους εθνικιστές και εθνικοπατριώτες ακροδεξιούς, αυτό όμως που αδυνατούν να κατανοήσουν στην Ελλάδα – και όχι μόνο – είναι ότι αυτό που γεννά τον αντισημιτισμό τον ρατσισμό, καθώς και άλλες μορφές διακρίσεων στις μοντέρνες κοινωνίες και έθνη-κράτη, είναι η εθνικιστική εξιστόρηση των πραγμάτων και η δημιουργία εθνικιστικής συνείδησης και πολιτισμού.

Το μέγεθος του προβλήματος είναι τόσο μεγάλο, που οι λίγοι συνάνθρωποί μας που πραγματικά θέλουν να βοηθήσουν για να αλλάξει η κατάσταση της κοινωνίας στην οποία ζουν καταναλώνουν το χρόνο τους προσπαθώντας να αντικρούσουν τα συμπτώματα του εθνικισμού. 

Η μη ύπαρξη δημοκρατικής κοσμικής πολιτικής εκπαίδευσης με σκοπό την δημιουργία ενεργών πολιτών με δημοκρατικό ήθος και πολιτισμό για την οικοδόμηση μιας ολοένα και περισσότερο δημοκρατικής κοινωνίας είναι το ζητούμενο. Όσο αυτό το ζητούμενο συνεχίζει να μην είναι ο κυρίαρχος πολιτικός στόχος στις κοινωνίες που ζούμε, θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τις ολέθριες επιπτώσεις του εθνικισμού. 

Οι Εβραϊκές Κοινότητες στην Ελλάδα μετά το σχεδόν ολικό ξεκλήρισμά τους κατά τη διάρκεια της Shoah, με την συμμετοχή μεγάλου μέρους των Ελληνορθοδόξων αυτής της χώρας, αποτελεί πλέον μια μικρή μειονότητα σε σχέση με άλλες πολυπληθέστερες στην χώρα, όπως οι Ρομά, οι Τούρκοι, οι Σλάβοι κτλπ, παρόλα αυτά αποτελούν κυρίαρχο στόχο της ελληνικής εθνικιστικής μισαλλοδοξίας.

Πάνω από τα 2/3 του ντόπιου πληθυσμού έχει αρνητικές απόψεις για τους Εβραίους μέσα στη χώρα και το εξωτερικό, και φυσικά δεν τους θεωρεί Έλληνες πολίτες, καθώς δεν είναι χριστιανορθόδοξοι.

Οι λιγοστοί που απόμειναν έχουν καταφέρει να εξαφανιστούν μέσα στο πλήθος, αυτό όμως δεν έχει αποθαρρύνει τους Έλληνες εθνικιστές από το να βεβηλώνουν τους τάφους των προγόνων τους, τα πρόσφατα αναγερθέντα μνημεία για το Ολοκαύτωμα και τους εναπομείναντες χώρους λατρείας που ντόπιοι Έλληνες δεν πρόφτασαν να καταστρέψουν στο παρελθόν.

Από την άλλη μεριά, κάθε φορά που το κράτος-καταφύγιο του Ισραήλ εμπλέκεται σε εχθροπραξίες με τους Παλαιστινίους, αυτό το μικρό κράτος κατηγορείται από τους Έλληνες εθνικιστές ως υπεύθυνο για αυτήν την πολυετή, πολυσύνθετη και πικρή διαμάχη μεταξύ των δύο πλευρών. Με τις υπεραπλουστευτικές τους εξηγήσεις, πολλοί Έλληνες αριστεροί αλλά και άλλοι ενισχύουν τον ήδη υπάρχοντα αντισημιτισμό. 

Ενδεικτικό του τρόπου σκέψης των Ελλήνων εθνικιστών και λοιπών πατριωτών αποτυπώνεται πολύ καλά σε ένα ηχητικό ντοκουμέντο από την υπερασπιστική γραμμή που ακολούθησε ο Θάνος Πλεύρης ως συνήγορος του πατέρα του, που ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς συμπεριέλαβε σε πρόσφατο άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών. 

«Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ έναν άνθρωπο που θα έλεγε ότι θέλω να εξοντωθούν οι Τούρκοι; Θα μπορούσατε να δικάσετε εδώ έναν άνθρωπο που θα σας έλεγε ότι δεν αντέχω να έχω Αλβανούς στην Ελλάδα, δεν θέλω κανέναν Αλβανό στην Ελλάδα; Ειπώθηκε ότι λέει πως θέλει απαλλαγή της Ευρώπης από τους Εβραίους. Θα μπορούσατε εσείς να δικάσετε κάποιον που θα έλεγε ότι δεν θέλω να υπάρχει κανένας ξένος στην Ελλάδα; Καμία άλλη εθνική οντότητα; Ή κάποιον χριστιανό που θα έλεγε δεν θέλω να υπάρχει κανένας αλλόθρησκος στην Ελλάδα;».

Και φυσικά, ο Θάνος Πλεύρης δικαιώθηκε με αυτήν την εθνικιστική αντισημιτική/ρατσιστική υπερασπιστική του γραμμή, καθώς όπως όλοι γνωρίζουν ο αντισημίτης και λάτρης του εθνικοσοσιαλισμού συγγραφέας πατέρας του, αθωώθηκε από τους Έλληνες δικαστές και την ελληνική δικαιοσύνη, καθώς η συγκεκριμένη δικαιοσύνη είναι πρώτα απ’ όλα ελληνική και μετά δικαιοσύνη… 

Αντισημιτικό πλακάτ στην πλατεία Συντάγματος

Οπαδοί του Αρτέμη Σώρρα με ολόσωμα πλακάτ συγκεντρώθηκαν χθες Κυριακή στην πλατεία Συντάγματος καλώντας τους πολίτες να “υπογράψουν για την ελευθερία” τους. Ένα από τα πλακάτ είχε σαφές αντισημιτικό περιεχόμενο καθώς αναφερόταν σε “κάθε σιωνιστικό ιδεολόγημα” που εναντιώνεται στις “ελληνικές αξίες”. Ο Δήμος Αθηναίων που συμμετέχει σε διεθνή κίνηση κατά του αντισημιτισμού, πότε θα επέμβει;

Ανενόχλητος αντισημιτισμός στο κέντρο της Αθήνας. Πηγή: iefimerida.gr. Φωτογραφία: EUROKINISSI/ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΙΣΙΝΑΣ

Οι «φρουροί της μνήμης» και το ναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής»

Του Αλέκου Ράπτη

[Αναδημοσίευση από τον “Ηπειρωτικό Αγώνα” με την άδεια του συγγραφέα. Επισημαίνουμε, συγχρόνως, την ουσιαστική τοποθέτηση της εφημερίδας στην στήλη “Τσιμπίδα” για τη σιωπή πολλών μετά τη χυδαία επίθεση που δέχτηκε πρόσφατα η Εβραϊκή Κοινότητα των Ιωαννίνων.]

                                                                         Ιωάννινα, 14 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ελληνικός φασισμός από το 1974 και μετά

Η μελέτη της ιστορίας του ελληνικού φασισμού εντάσσεται σε ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια μέσα από τα οποία, αναδεικνύονται αρκετές σημαντικές πτυχές της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.

Από την μεταπολίτευση του΄74 και μετά, τα περισσότερα σχεδόν πολιτικά κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου στην Ελλάδα, υποστήριζαν ότι ο φασισμός στην Ελλάδα και οι «Νεοναζί» ήταν μια ασήμαντη περιθωριακή «ανωμαλία», η οποία δεν είχε σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Ωστόσο την τελευταία δεκαετία που διανύουμε όλα αυτά τα πολιτικά επιχειρήματα, κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος αποδεικνύοντας για άλλη μια ακόμη φορά, ότι ο φασισμός δεν είναι ξένος προς το ελληνικό κράτος, αλλά και ακόμη περισσότερο ούτε και σε ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Το ναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής»

Το 1980 η εμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής» που μέσα από το περιοδικό της χαρακτηρίζεται ως «εθνικοσοσιαλιστική», φανερώνει και την διαφορετικότητα της, αλλά και τις προθέσεις της με τις όμορες άλλες οργανώσεις της ελληνικής Άκρας Δεξιάς.

Την δεκαετία του ΄90, η ανασύνταξη της ελληνικής ακροδεξιάς, ταυτίζεται απόλυτα με το ιδεολογικό πεδίο της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, που εκφράζεται με το «τρίτο κύμα» δηλαδή, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, και τον σοβινισμό.

Από το 1992 και μετά, τα γεγονότα της κατάρρευσης του καθεστώτος στην Αλβανία, η μαζική μετακίνηση Αλβανών μεταναστών προς την Ελλάδα, αλλά και οι «εθνικοί κίνδυνοι» από την αμφισβήτηση της ελληνικότητας του ονόματος της Μακεδονίας, αποτελούν θεματικές στην «ατζέντα του εξτρεμισμού», που διαμορφώνονται καταλλήλως από το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής».

Παρόλα αυτά το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η ελληνική δικαιοσύνη για αρκετά χρόνια, αντιμετώπιζαν το ναζιστικό αυτό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής» με χαλαρότητα, αδυνατώντας να την  ελέγξουν και να της ασκήσουν δίωξη στο σύνολό της.

Ωστόσο η ελληνική συνταγματική πράξη δεν προέβλεπε απαγόρευση πολιτικών κομμάτων, αφού πλέον το 2012 ήταν κόμμα στην Βουλή των Ελλήνων.

Η συνέχεια είναι γνωστή καθώς κάθε φορά που προέκυπτε κάποιο περιστατικό άσκησης εγκληματικής βίας με κατηγορούμενους μέλη της «Χρυσής Αυγής», οι αρμόδιες αρχές δυστυχώς απέφευγαν να ερευνήσουν και να διαπιστώσουν τα πραγματικά κίνητρα των «Χρυσαυγιτών», που ήταν ενταγμένοι στην εγκληματική αυτή ναζιστική οργάνωση, της οποίας η βία δεν ήταν απλά το μέσον, αλλά ο ίδιος ο σκοπός της δράσης της.

Η δίκη της «Χρυσής Αυγής»

Η δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα, ράπερ καλλιτέχνη με αντιφασιστική δράση, από τον Γιώργο Ρουπακιά σημαίνων στέλεχος της «Χρυσής Αυγής», στο Κερατσίνι στις 18 Σεπτεμβρίου 2013, καθόρισε στην συνέχεια και την στάση της ελληνικής δικαιοσύνης, η οποία διέταξε να ανοιχθεί ο Φάκελος του νεοναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής».

Η συγκέντρωση των 32 αρχικών δικογραφιών, διαβιβάστηκαν στις 19 Σεπτεμβρίου 2013 δια του τότε υπουργού Νίκου Δένδια (υπουργός Δημ. Τάξης), στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Γκουτζαμάνη, η οποία με την σειρά της ανέθεσε στις αρμόδιες ανακρίτριες εισαγγελείς, Ιωάννα Κλάπα και Μαρία Δημητροπούλου να κάνουν «φύλλο και φτερό» τον Φάκελο της  «Χρυσής Αυγής».

Ουσιαστικά όμως τα αλλεπάλληλα γεγονότα εκείνων των ημερών φανέρωσαν με τον πιο εμφατικό τρόπο την έσω-αδυναμία, που είχε επιδείξει έως τότε η Πολιτεία, στην θεσμική αντιμετώπιση αυτού του ναζιστικού μορφώματος.

Επί χρόνια η «Χρυσή Αυγή», εφάρμοζε ανενόχλητα την «εθνικοσοσιαλιστική της θεωρία και πρακτική », ασκώντας βίαιες αιματηρές επιθέσεις εναντίων όλων όσων τους θεωρούσε «εχθρούς» και που στην δική της φρασεολογία ήταν «κομμούνια» «μπολσεβίκοι» «υπάνθρωποι», «εβραίοι» «σιωνιστές» «αλβανοί» «γυφτοσκοπιανοί» «μαύροι αφρικανοί» «ασιάτες πακιστανοί» και εσχάτως, «γυφτοπρόσφυγες από την Συρία».

Στην διάρκεια αυτών των ανακρίσεων, ενσωματώθηκαν στην δικογραφία του Φακέλου της  «Χρυσής Αυγής» και δεκάδες άλλες υποθέσεις που εκκρεμούσαν διάσπαρτες ανά την ελληνική επικράτεια και που  αναφέρονταν σε πλημμελήματα και κακουργήματα, στα οποία εμπλέκονται μέλη και στελέχη του νεοναζιστικού αυτού μορφώματος.

Συνολικά ο αριθμός των υποθέσεων ξεπερνά τις εκατό, ενώ τα αδικήματα που διερευνώνται καλύπτουν σχεδόν ολόκληρο το φάσμα του Ποινικού Κώδικα.

Οι βανδαλισμοί των εβραϊκών νεκροταφείων ανά την Ελλάδα

Η περίπτωση των βανδαλισμών του εβραϊκού νεκροταφείου Ιωαννίνων

Στον «Φάκελο Χρυσή Αυγή» της Εισαγγελίας  του Αρείου Πάγου, είναι επίσης ενταγμένη και η δικογραφία στην οποία καταγράφονται οι βανδαλισμοί ανά την Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκαν σε εβραϊκά νεκροταφεία και λατρευτικούς χώρους, των ελληνικών εβραϊκών κοινοτήτων.

Επίσης γίνεται ιδιαίτερη μνεία και αναφορά στα Ιωάννινα, με συντριπτικά στοιχεία τα οποία  αφορούν βανδαλισμούς, σε ταφικά μνημεία και τάφους, στο Εβραϊκό Νεκροταφείο της πόλης των Ιωαννίνων, κατά το χρονικό διάστημα των ετών, 2002 έως και το 2009.

• Βανδαλισμοί στο Εβραϊκό Νεκροταφείο Ιωαννίνων, στις 15 Απριλίου 2002.
• Ναζιστικά συνθήματα, έξω από την Εβραϊκή Συναγωγή Ιωαννίνων, στις αρχές Αυγούστου 2003.
• Βανδαλισμοί στο Εβραϊκό Νεκροταφείο Ιωαννίνων, στις 8 Οκτωβρίου 2003.
• Αναγραφή της «ανάποδης» Ναζιστικής Σβάστικας, έξω από την πόρτα του Εβραϊκού Νεκροταφείου Ιωαννίνων, στις 26 Φεβρουαρίου 2007.
• Βανδαλισμοί στο Εβραϊκό Νεκροταφείο Ιωαννίνων, στις 21 Ιανουαρίου 2009.
• Αναγραφή της Ναζιστικής Σβάστικας, έξω από την πόρτα του Εβραϊκού Νεκροταφείου Ιωαννίνων, στις 25 Μαρτίου 2008.
• Βανδαλισμοί στο Εβραϊκό Νεκροταφείο Ιωαννίνων, στις 2 Ιουνίου 2009.
• Βανδαλισμοί στο Εβραϊκό Νεκροταφείο Ιωαννίνων, στις 8 Ιουλίου 2009.

Για όλα αυτά τα ανωτέρω η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Περιφέρειας Ηπείρου στα Ιωάννινα, διεξήγαγε έρευνες, που δεν κατέληξαν πουθενά, ενώ η προκαταρκτική εξέταση δεν έγινε ουδέποτε γνωστή. Δεν υπήρξε κανείς ύποπτος και κανείς δεν κατηγορήθηκε για να οδηγηθεί στην Ελληνική Δικαιοσύνη. Τελικά η όλη υπόθεση κατέληξε στο αρχείο.

Η επανεμφάνιση της ναζιστικής σβάστικας

Ωστόσο επτά χρόνια μετά από εκείνα τα γεγονότα, ένας νέος κύκλος βανδαλισμών εναντίων της εβραϊκής κοινότητας Ιωαννίνων, φαίνεται να ανοίγει καθώς προχτές στις 12 Σεπτεμβρίου 2016, οι «γνωστοί άγνωστοι», χτύπησαν και πάλι, αναγράφοντας με σπρέι το έμβλημα της μισητής ναζιστικής σβάστικας, στον εξωτερικό τοίχο της εβραϊκής κοινότητας, αλλά και σε γειτονικά σπίτια και σε αυτοκίνητα.

Οι εποχούμενοι «φρουροί τη μνήμης»

Είχε προηγηθεί βέβαια σε τοπική εφημερίδα της πόλης των Ιωαννίνων η δημοσίευση ενός άρθρου, μέσα από το οποίο ο συντάκτης του διερωτάτο εμφανώς λέγοντας επί λέξει: «Προς τι η επιμονή των Εβραίων να τους…τιμούμε συνεχώς», βουτώντας την πέννα του στην χολή και το δηλητήριο, δίχως ίχνος εντροπής και καταισχύνης βεβηλώνοντας τη μνήμη των 1850 γιαννιωτοεβραίων συμπολιτών μας, που εκτοπίστηκαν από τους γερμανούς Ναζί, στις 25 Μαρτίου 1944 και έγιναν στάχτη στα Ναζιστικά στρατόπεδα Άουσβιτς και στο Μπιρκενάου στην Πολωνία.

Αρκετοί συμπολίτες μας, αλλά και εγώ ο ίδιος, απαντήσαμε στον συντάκτη του κατάπτυστου  αυτού άρθρου το οποίο είναι Ύβρις, απέναντι στα θύματα του Ολοκαυτώματος και στους λαούς της Ευρώπης που γνώρισαν τον Ναζισμό και τον Φασισμό.

Η διαχείριση της μνήμης του Ολοκαυτώματος

Επανέρχονται λοιπόν τα ζητήματα, τα οποία έχουν να κάνουν με την διαχείριση της μνήμης του Ολοκαυτώματος, το οποίο δυστυχώς είναι ακόμη «ανεπιθύμητο είδος» στις μέρες μας και  το οποίο δεν συμβαδίζει θα έλεγα, με τις θέσεις και τις αποκλίσεις, της επίσημης μνήμης και συνολικά, της Εθνικιστικής φαντασίωσης, που επιθυμεί, να ταυτίζεται, στο Εθνικό αφήγημα της Ιστορίας.

Στην περίπτωση αυτή όποτε και όταν αναδεικνύεται η θεματική του Ολοκαυτώματος, αμέσως τον πρωταρχικό ρόλο, τον αναλαμβάνουν οι «φρουροί τη μνήμης», που κινητοποιούνται μόλις  αντιληφθούν, ότι επιχειρείται, να ενσωματωθεί, κάποιο Ιστορικό ντοκουμέντο, που είναι παράταιρο και δεν συνάδει, με την Εθνική αφήγηση και τον χρηστό Ελληνοκεντρικό πολιτισμό.

Παρόλα ταύτα, αν και έχουν περάσει 71 χρόνια από τον τερματισμό του Β΄π.π και την συντριβή του Φασισμού και του Ναζισμού, οι νοσταλγοί της ναζιστικής σβάστικας, συνεχίζουν να αναγράφουν στους τοίχους τον μισητό αγκυλωτό σταυρό, βαδίζοντας πλάι – πλάι με τους θιασώτες του Ναζισμού και τους κάθε λογής αρθρογράφους –  αρνητές του Ολοκαυτώματος.

«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του σημερινού νεοναζισμού από τον ναζισμό του παρελθόντος;» ρώτησαν κάποτε τον Ουμπέρτο Έκο για να λάβουν την καυστική του απάντηση:

«Η μόνη διαφορά τους έγκειται στο γεγονός ότι οι ναζί σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, ενώ οι απόγονοί τους έχουν καταφέρει να κάψουν ζωντανούς, να σκοτώσουν και να κακοποιήσουν μερικές εκατοντάδες».

Αλέκος Ράπτης

Πηγή: agon.gr

Νέο συνωμοσιολογικό και αντισημιτικό άρθρο του Κώστα Καλτσή

Ψήνεσαι για μίσος;

Επισημαίνουμε νέο αντισημιτικό και συνωμοσιολογικό άρθρο του Γιαννιώτη δημοσιογράφου Κώστα Καλτσή που δημοσιεύτηκε αυτή τη φορά στην ιστοσελίδα του stotapsi.gr στις 19 Αυγούστου. Πρόκειται για μια ad hominem επίθεση κατά του καθηγητή Ιατρικής και Προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Ιωαννίνων, κ. Ελισάφ. Ο Καλτσής αποδίδει τον πρόσφατο διορισμό του Μωϋσή Ελισάφ ως αναπληρωτή διοικητή στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο Ιωαννίνων σε εβραϊκή συνωμοσία, τον ταυτίζει με το Ισραήλ – το οποίο ταυτίζει εκ νέου με το ναζισμό – και κατηγορεί τους Εβραίους συλλήβδην για «ξενοφοβία» και «ρατσισμό».

Υπενθυμίζουμε ότι οι συκοφαντικές επιθέσεις με αντισημιτικό χαρακτήρα κατά του κ. Ελισάφ δεν είναι νέο φαινόμενο στα Γιάννενα: Τον Οκτώβριο του 2010, φυλλάδια με συκοφαντικό περιεχόμενο κατά του τότε υποψήφιου δημάρχου Ιωαννιτών Φίλιππα Φίλιου αλλά και με αντισημιτική χολή κατά του τότε υποψήφιου δημοτικού συμβούλου Μωϋσή Ελισάφ μοιράστηκαν στο κέντρο της πόλης. Τα φυλλάδια αυτά είχαν την υπογραφή ενός μπλογκ: e-omeleta.blogspot.com. Δεν μάθαμε ποτέ ποιοι/ες κρύβονταν από πίσω.

Ο σημερινός Δήμαρχος της πόλης γιατί δεν έχει πάρει ακόμα θέση για τις αλλεπάλληλες αντισημιτικές επιθέσεις κατά των συμπολιτών του;
Οι επιχειρήσεις που διαφημίζονται στο stotapsi.gr θα τολμήσουν να αποσύρουν τις διαφημίσεις τους από αυτό το κατάπτυστο σάιτ;

Διαβάστε ακόμα: 1) Άρθρο στον “Πρωινό Λόγο” Ιωαννίνων – Αντιδράσεις από τον Πρόεδρο της Ι. Κ. Ιωαννίνων και το ΚΙΣΕ, 2) Η απάντηση του Αλέκου Ράπτη στο άρθρο του Κώστα Καλτσή.

Αντισημιτικές αναφορές σε εκδήλωση στην κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων

Ο Σώρρας τη στιγμή που αναρωτιέται “Αυτοί τι ακριβώς θέλουν από εμάς;” “Αυτοί” είναι οι Εβραίοι, το “απόλυτο Κακό” όχι μόνο για τον Σώρρα αλλά και για αρκετούς συμπολίτες του.

Στις 23 Ιουλίου η “Ελλήνων Συνέλευσις” του Αρτέμη Σώρρα πέρασε και από τα Γιάννενα. Εκτός από τις συνωμοσιολογικές, αντιδημοκρατικές και ρατσιστικές αναφορές, δεν έλλειψαν και οι αντισημιτικές. Πιο συγκεκριμένα, ο Αλέξανδρος Μεταξάτος, πρόεδρος της νεολαίας του συγκεκριμένου φορέα, αναφέρθηκε στους νέους που “είναι σε Πανεπιστήμια που δεν παίρνεις πτυχίο αν δεν ανήκεις σε κάποια παράταξη και που αυτά που μαθαίνουνε τα βγάζουνε μόνο Εβραίοι και Μασωνικές Στοές.” (6’25” του σχετικού βίντεο που έχει αναρτηθεί στο youtube).

Σε ερώτηση που απηύθυνε ο Αρτέμης Σώρρας στο κοινό του (“ποιος δεν πληρώνει εφορία και γιατί;”) πήρε την άμεση απάντηση “οι Εβραίοι”. “Μη μου πείτε ότι είστε και αντισημίτες;” αντέδρασε περιπαικτικά (38’20”). Ο Σώρρας επανήλθε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του στους Εβραίους ισχυριζόμενος ότι έχουν καταλάβει όλες τις θέσεις στην πολιτική (μαζί με τους Μασώνους εννοείται) κάνοντας κακό στους Έλληνες (50’50”).

Να σημειωθεί ότι η εκδήλωση της “Ελλήνων Συνέλευσις” πραγματοποιήθηκε σ’ένα από τα κεντρικότερα σημεία των Ιωαννίνων, στην κεντρική πλατεία της πόλης απέναντι από τη Νομαρχία.

Ο αντισημιτισμός έχει βαθιές ρίζες στο κόμμα της Λεπέν / L’antisémitisme reste fort au sein de l’électorat Front national

EurActiv.gr   17/11/2014

Η Μαρίν Λεπέν μιλά σε συγκέντρωση του Εθνικού Μετώπου το 2012 / Marine Le Pen en meeting, en 2012
(source: euractiv.fr)

Ισχυρούς δεσμούς μεταξύ του Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν και του αντισημιτισμού στην Γαλλία, διαπιστώνει νέα έκθεση του Ιδρύματος Πολιτικής Καινοτομίας.

Η έρευνα για τον αντισημιτισμό στη γαλλική κοινή γνώμη απειλεί να υπονομεύσει τις προσπάθειες του εθνικιστικού Εθνικού Μετώπου να μπει στο πολιτικό κατεστημένο της Γαλλίας. Ο αντισημιτισμός έχει μικρή θέση στο σύνολο της γαλλικής κοινωνίας αλλά η μελέτη βρήκε έναν ισχυρό υπόγειο ρεύμα αντισημιτισμού μεταξύ των ψηφοφόρων του Εθνικού Μετώπου.

«Μπορούμε να πούμε ότι η γαλλική κοινωνία στο σύνολό της είναι σχετικά ανεπηρέαστη από αντισημιτικές προκαταλήψεις, με τέσσερις κύριους τομείς εξαίρεσης: το εκλογικό σώμα του Εθνικού Μετώπου, οι Γάλλοι Μουσουλμάνοι, οι υποστηρικτές του Αριστερού Μετώπου και βίντεο σε YouTube και το Dailymotion, όπου ο αντισημιτισμός έχει τη μεγαλύτερη προβολή από ότι στα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης», τόνισε ο διευθυντής του Ιδρύματος, Ντομινίκ Ρεΐνιέ.

Η Λεπέν δεν μπορεί να κινηθεί στο «κέντρο»

1005 Γάλλοι πολίτες άνω των 16 ετών και 575 άτομα που γεννήθηκαν σε μουσουλμανικές οικογένειες πήραν μέρος στην έρευνα.

Η μελέτη βασίστηκε στην παρατήρηση ότι ο αντισημιτισμός ευθύνεται για πάνω από το ήμισυ των πράξεων βίας με ρατσιστικά κίνητρα στη Γαλλία, ενώ τα άτομα εβραϊκής καταγωγής αποτελούν μόνο το 1% του γαλλικού πληθυσμού.

Το 84% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι ένας Γάλλος εβραϊκής καταγωγής θεωρείται κανονικός Γάλλος πολίτης. Το 61% των ψηφοφόρων του Εθνικού Μετώπου έχει την ίδια άποψη όπως και το 91% των μουσουλμάνων. 53% των ψηφοφόρων του Εθνικού Μετώπου δεν θα ήταν χαρούμενοι να ψηφίσουν υπέρ ενός Εβραίου Προέδρου, συγκριτικά με το 21% του συνολικού πληθυσμού, και 22% θα προσπαθούσαν ενεργά να αποφύγουν να έχουν Εβραίους γείτονες, συγκριτικά με το 6% όλων των Γάλλων πολιτών.

Απόρριψη των ευρωπαϊκών θεσμών                                                       

Ο Ντομινίκ Ρεΐνιέ είπε ότι «το Εθνικό Μέτωπο είναι το μόνο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που απορρίπτει όλες τις μορφές ετερότητας, όχι μόνο τους Εβραίους, σε τέτοιο βαθμό: ακόμη και οι Κορσικανοί δεν αποτελούν εξαίρεση». Πρόσθεσε ότι τα συμπεράσματα της έρευνας είναι σε πλήρη αντίθεση με αυτό που προσπαθεί να παρουσιάσει το Εθνικό Μέτωπο.

Διαπιστώνει επίσης και σχέση μεταξύ του αντισημιτισμού και των αντιευρωπαϊκών πολιτικών του Εθνικού Μετώπου. Ενώ το 32% των ερωτηθέντων είπαν ότι εμπιστεύονται τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, το ποσοστό εκείνων που πιστεύουν ότι υπάρχει μια παγκόσμια Σιωνιστική συνωμοσία ήταν μόνο 20%.

Πηγή: EurActiv Γαλλίας

External links: 

Fondapol

• Anti-Semitism in French public opinion (in French / στα γαλλικά)

Press articles

• EurActiv France: L’antisémitisme reste fort au sein de l’électorat Front national
• EurActiv Germany: Der Front National und der Antisemitismus

Μετά τις καταδίκες, τι;

Από τις ιστοσελίδες ενημέρωσης μαθαίνουμε ότι όλα σχεδόν τα κοινοβουλευτικά κόμματα καταδίκασαν τη δεύτερη, μέσα σ’ένα χρόνο, βεβήλωση του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στην Αθήνα. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών διαβεβαίωσε, μάλιστα, τους πολίτες και την Ισραηλιτική Κοινότητα ότι οι «ελληνικές Αρχές θα πράξουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να εντοπίσουν και να συλλάβουν» τους δράστες. Τον περασμένο Ιούνιο είχε προβεί σε μια ανάλογη δήλωση με αφορμή την πρώτη βεβήλωση του μνημείου. Έκτοτε, δεν ακούσαμε ούτε για έρευνες ούτε για προσαγωγές υπόπτων. Το ιστορικό των βεβηλώσεων εβραϊκών νεκροταφείων και μνημείων στην Ελλάδα δεν αφήνει, άλλωστε, και πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, διότι η Ελληνική Πολιτεία δεν έχει δείξει έως τώρα την απαραίτητη βούληση για διεξαγωγή σοβαρής έρευνας που θα οδηγήσει στη σύλληψη και τιμωρία αυτών που εδώ και χρόνια προσβάλλουν τη μνήμη των νεκρών συμπολιτών μας.

Ας μη ξεχνάμε ότι οι αλλεπάλληλες βεβηλώσεις του εβραϊκού νεκροταφείου των Ιωαννίνων (2009), που είχαν συγκλονίσει την τοπική κοινωνία, έμειναν ατιμώρητες. Το ίδιο ισχύει και για τις βεβηλώσεις του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης αλλά και των Μνημείων του Ολοκαυτώματος σε Θεσσαλονίκη και Ρόδο. Το 2010 οι βάνδαλοι κατάφεραν, μάλιστα, να καταστρέψουν το Άστρο του Δαβίδ και να προκαλέσουν ρωγμές στη μία πλευρά του γρανιτένιου μνημείου που βρίσκεται στη μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, ενώ το 2012 και οι έξι πλευρές του ίδιου μνημείου καλύφθηκαν με μπογιά και με τα αρχικά «ΑΜΕ» που παραπέμπουν στους Ανένταχτους Μαιάνδριους Εθνικιστές. Πρόκειται πιθανότατα για την ίδια οργάνωση που ασέλγησε και στο μνημείο της Αθήνας πριν από λίγες μέρες. Ενώ, λοιπόν, ενδείξεις υπάρχουν, προκαλεί εντύπωση η αναλγησία των εκάστοτε κυβερνήσεων απέναντι στη συγκεκριμένη μορφή αντισημιτικής βίας.

Εννοείται ότι δε μπορούμε να περιμένουμε τα πάντα από την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση οφείλει να καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις π.χ. για την καλύτερη φύλαξη των εβραϊκών μνημείων – ηθικολογίες ρουτίνας του τύπου «πρέπει να υψώσουμε ένα τείχος απέναντι στην αναβίωση του αντισημιτισμού και του φασισμού που αποτελούν κίνδυνο για όλη την Ευρώπη» (Σύριζα) είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου. Εξαίρεση αποτελούν οι τρεις, έως τώρα, ερωτήσεις στη Βουλή της Μαρίας Γιαννακάκη (Δημ.Αρ.) αναφορικά με τις βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων στην Ελλάδα, οι οποίες πιέζουν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η δε Αριστερά οφείλει να αναλογιστεί τις δικές της ευθύνες για την πρόσφατη αναβίωση του αντισημιτισμού, μιας και ο άκρατος αντισιωνισμός της δαιμονοποιεί τους Εβραίους απανταχού γης, διευκολύνοντας έτσι το έργο ακροδεξιών και φανατικών ισλαμιστών, ενώ έχει συχνά βίαιες απολήξεις: Στο όνομα της αλληλεγγύης με τους Παλαιστινίους, η εβραϊκή Κοινότητα του Βόλου στοχοποιήθηκε το 2009 από αριστερούς «ακτιβιστές» και την ίδια χρονιά «ειρηνόφιλοι» βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαυτώματος της Δράμας με συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης.

Από τα Μέσα Ενημέρωσης περιμένουμε περισσότερα ρεπορτάζ ευαισθητοποίησης για το πρόβλημα των βεβηλώσεων και λιγότερη λογοδιάρροια για το «έπος» της Αμφίπολης. Η ευρύτερη κοινωνία οφείλει, τέλος, να καταλάβει ότι κάποια σχόλια αποτροπιασμού στο facebook δε θα λύσουν το πρόβλημα. Ας παραδειγματιστούμε, εντέλει, από τους λίγους εκείνους Γιαννιώτες που το 2009 έδειξαν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους Έλληνες Εβραίους έξω από το εβραϊκό νεκροταφείο των Ιωαννίνων.

Δεκέμβρης του 2009: Γιαννιώτες διαδηλώνουν ενάντια στον αντισημιτισμό
(via agon.gr)

Ελευθερία του λόγου και άρνηση του Ολοκαυτώματος

Του Νικόλα Σεβαστάκη*

Εφημερίδα των Συντακτών, 08-09-2014

Οι περιπλοκές που σημάδεψαν τη δύσκολη κυοφορία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου άνοιξαν, όπως είναι φυσικό, νέα πεδία συζήτησης και αμφισβητήσεων. Τελευταία στη σειρά, η παρέμβαση 152 ιστορικών επιστημόνων που ζητούν την απόσυρση του άρθρου 2 του νομοσχεδίου, με βασικό επιχείρημα ότι ενέχει κινδύνους τόσο για την ελευθερία του λόγου όσο και για έναν, ψύχραιμο και απροκατάληπτο, δημόσιο διάλογο για όλα τα ζητήματα του παρελθόντος.

Οι ανησυχίες για την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα των ιστορικών ερευνητών είναι, δυστυχώς, δικαιολογημένες. Σε τούτη τη χώρα, περισσότερο από όσο αλλού, προβάλλει η απαίτηση για προσαρμογή της επιστημονικής γνώσης σε μια εθνικώς ορθή ή κρατικά «εγκεκριμένη» γνώμη. Και βέβαια για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες, καθετί το οποίο ρίχνει σκιές αμφιβολίας ως προς πλευρές της εθνικής μας κληρονομιάς θεωρείται… ύποπτο και ανθελληνικό. Πώς να μην είναι κανείς υποψιασμένος όταν βλέπουμε ότι ακόμα και μια αρχαιολογική ανασκαφή μετατρέπεται εν μιά νυκτί σε επικοινωνιακό/πολιτικό εργαλείο της συγκυρίας;

Εδώ όμως υπεισέρχεται το άλλο μεγάλο ζήτημα που νομίζω ότι δεν πρέπει να συγχέεται με τη συζήτηση για τις ελευθερίες του ερευνητή ή την έκφραση γνώμης. Εκτός και αν θεωρήσουμε ερευνητές τους διαφόρους Γκαροντί και Φορισόν και τους επιγόνους τους στον γαλαξία των σύγχρονων αρνητών. Μιλώ λοιπόν για την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Και για την ανάγκη να καταγραφεί επιτέλους και σε αυτή τη χώρα ένα όριο, ένας νομικός και πολιτικός φραγμός στην άρνηση ή στην αναίσχυντη υποτίμηση της μέγιστης βαρβαρότητας του εικοστού αιώνα. Ενα τέτοιο βήμα γίνεται τώρα στο δικαιικό μας σύστημα, έστω και στο πλαίσιο ενός νομοσχεδίου το οποίο ξεσήκωσε πολλές αμφισβητήσεις.

 

Λέω απλά ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε το συγκεκριμένο ζήτημα προσπερνώντας το ιστορικό και πολιτικό κλίμα των τελευταίων χρόνων, την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Τι εννοώ; Είναι ακόμα νωπές οι εντυπώσεις από την έρευνα η οποία αποκάλυψε τη μαζική διείσδυση αντισημιτικών στερεοτύπων στην ελληνική κοινωνία. Γνωρίζουμε ότι εδώ και κάποια χρόνια ενισχύονται τόσο ο ακροδεξιός αντισημιτισμός της «ανθελληνικής συνωμοσίας» όσο και ο αριστερός αντισημιτισμός που πολιτεύεται με αφορμή ή πρόσχημα τη «σιωνιστική βαρβαρότητα». Η ποιοτική διερεύνηση των διαστάσεων αυτού του αμφίπλευρου αντισημιτισμού[1] δείχνει το έδαφος πάνω στο οποίο ριζώνει μια καθημερινή ρητορική του μίσους. Ποιος άλλωστε δεν έχει έλθει σε επαφή με αυτόν τον λόγο ο οποίος ελκύεται όσο ποτέ από την ιδέα της εξολόθρευσης του εχθρού; Ε, αυτός ο λόγος δεν είναι πνευματική υπόθεση αλλά καθαρή βία και προτροπή στο κακό. Και υπάρχουν πλέον γύρω μας πολλοί τέτοιοι «λόγοι» που συνιστούν απλώς πέπλα της καθαρής βίας: τα κηρύγματα των τζιχαντιστών (ακόμα και αν δεν φαίνεται πουθενά ο μασκοφόρος «εκτελεστής») είναι ένας τέτοιος «λόγος». Εννοείται ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν κάνεις διάλογο διότι, πολύ απλά, δεν έχει κανένα νόημα ο διάλογος.

 

Μου γεννιέται επίσης η εξής απορία: Συναντώ συχνά εδώ κι εκεί το σύνθημα «καμιά ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας» και μαζί με αυτό, ενίοτε από τους ίδιους φορείς, την υπερβολική ανησυχία για την ελευθερία του λόγου στην περίπτωση ποινικοποίησης της άρνησης του Ολοκαυτώματος. Στον ίδιο δηλαδή αντιφασισμό συναντούμε τον παράδοξο συνδυασμό Ροβεσπιέρου/Λένιν και Βολτέρου, τη συνύπαρξη δηλαδή της έκκλησης για άμεση καταστολή όλων των ρατσιστικών εκδηλώσεων και την υποτίμηση της σημασίας που μπορεί να έχει η ποινική κύρωση σε μια δημοκρατική έννομη τάξη. Κατά τη γνώμη μου, ούτε το πρώτο είναι νοητό σε μια δημοκρατία ούτε όμως και το δεύτερο, δηλαδή ο συλλογικός αφοπλισμός μας απέναντι στον «λόγο» του μίσους.

 

Ισχυρίζομαι ότι στην περίπτωση των αρνητών ή συκοφαντών του Ολοκαυτώματος, οφείλει κανείς να συνυπολογίζει τους κινδύνους της εποχής μας. Χωρίς να συμψηφίζει κακότεχνα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους μεγέθη (ισλαμοφοβία, αντισημιτισμός) και δίχως να νοιάζεται αν θα δυσαρεστήσει το κοινό αίσθημα των εβραιόφοβων Δεξιάς και Αριστεράς.

 

Από εκεί και πέρα, είναι πάντα χρήσιμη η επαγρύπνηση απέναντι στις εργαλειακές χρήσεις της Ιστορίας και στις κομφορμιστικές εκτροπές της «πολιτικής ορθότητας». Με τον όρο φυσικά να έχει γίνει ορατό το όριο πάνω στο οποίο συγκροτείται μια πολιτική κοινότητα ελευθερίας όπως αυτή την οποία θα άξιζε να έχουμε…

* Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

 

1. Βλ. Την ανάλυση των Γιώργου Αντωνίου, Σπύρου Κοσμίδη, Ηλία Ντίνα και Λεόν Σαλτιέλ «Περί αντισημιτισμού και άλλων δαιμονίων. Oψεις της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας στην Ελλάδα της κρίσης» στο The Athens Review of Books, Σεπτέμβριος 2014, τ. 54, σ. 38-41.

Πηγή: efsyn.gr

[Το παρόν άρθρο αναδημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα]

Ελευθερία, ισότητα, κενέλ;

Εξευτελισμός της έννοιας της ελευθερίας της έκφρασης (liberté d’expression), ναζιστικοί χαιρετισμοί τύπου “κενέλ” ελαφρά τη καρδία και επίδειξη ανανάδων (παραπομπή στο εμετικό τραγούδι του Ντιεντονέ με τον τίτλο “Shoananas”): Παρίσι, 26/01/2014. AFP PHOTO / PIERRE ANDRIEU

Décidément, il y a quelque chose de pourri au royaume de France.

Elie Barnavi, 28/01/2014 (via)

Την Πρωτομαγιά του 2002, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέκλυσαν τους δρόμους του Παρισιού για να διαδηλώσουν ενάντια σ’ ένα πρόσωπο και μια ιδεολογία. Τι είχε συμβεί; Ένας εχθρός της République, ο ακροδεξιός Ζαν-Μαρί Λεπέν, μόλις είχε καταφέρει να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών, συγκεντρώνοντας το 18% των ψήφων. Ένα από τα πανό που ξεδιπλώθηκαν εκείνη την Πρωτομαγιά έγραφε το εξής: «Στις 5 Μαΐου, κάντε τον Λεπέν μια λεπτομέρεια της Ιστορίας». Ο Λεπέν ήταν και είναι γνωστός για τις αντισημιτικές και αναθεωρητικές εμμονές του – σ’ ένα από τα πολυάριθμα αντισημιτικά του ξεσπάσματα είχε χαρακτηρίσει τους θαλάμους αερίων μια «ασήμαντη λεπτομέρεια της ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου».

Οι διαδηλωτές του 2002 απέρριψαν με σαφήνεια και σθεναρότητα τον λεπενικό αναθεωρητισμό. Έκτοτε μεσολάβησε, ωστόσο, μια θεαματική αύξηση της αντισημιτικής βίας στη Γαλλία με αποκορύφωμα τη στυγερή δολοφονία τεσσάρων Εβραίων – εκ των οποίων τρία παιδιά – στην Τουλούζη. Το 2013 καταγράφτηκαν μόνο στη Γαλλία 614 κρούσματα αντισημιτικής βίας, έναντι 389 το 2011, ήτοι μια αύξηση της τάξης του 58%. Πριν από λίγες μέρες (26 Ιανουαρίου), ο αντισημιτισμός σημείωσε νέο θρίαμβο: οπαδοί του Ντιεντονέ διαδήλωσαν στο Παρίσι μαζί με ακροδεξιούς, ορκισμένους εχθρούς του Ολάντ και πολέμιους των εκτρώσεων καθώς και της επέκτασης του δικαιώματος γάμου στα ομόφυλα ζευγάρια. Διαδηλωτές επιδόθηκαν εκστατικά σε ναζιστικούς χαιρετισμούς τύπου «κενέλ», ενώ ακούστηκαν ανατριχιαστικά συνθήματα όπως «Εβραίε, η Γαλλία δε σου ανήκει» (βλ. το βίντεο παρακάτω).

Ό,τι δεν κατάφερε ο Λεπέν δια της «κλασικής οδού» (προκλητικές δηλώσεις, ύβρεις και απειλές), το πέτυχε ο Ντιεντονέ σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα με μόνο μέσο το μνησίκακο «χιούμορ». Κατέστησε το μίσος για τη μνήμη της Shoah αποδεκτό στους πολλούς και το προσάρμοσε στη γενιά του ίντερνετ και του γρήγορου κλικ, βγάζοντάς το από την «απομόνωση» της ακροδεξιάς κλίκας. Κι αυτό δεν προμηνύει καθόλου καλές εξελίξεις.

Ευχαριστούμε το Μιχάλη Δασκαλάκη-Γιόντη για την επισήμανση του παραπάνω βίντεο.

Δύο πράγματα που μας έμαθε ο κ. Παπαδημητρίου

Από την πρόσφατη σύντομη τοποθέτηση του Μπάμπη Παπαδημητρίου στο “Βαρόμετρο του Σκάι”, μάθαμε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι σε “πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες” η ακροδεξιά συμμετέχει σε κυβερνητικούς συνασπισμούς. Δε γνωρίζαμε ότι στη Γαλλία π.χ. η Μαρίν Λεπέν νέμεται την εξουσία με τον Φρανσουά Ολάντ ή ότι στη Γερμανία αυτήν την περίοδο υπάρχει και τρίτο κυβερνητικό κόμμα, οι εθνικοσοσιαλιστές του NPD. Το δεύτερο πράγμα που αγνοούσαμε είναι ότι υπάρχει μια μετριοπαθέστερη “Χρυσή Αυγή”, στελέχη δηλαδή που δεν αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα, που ομνύουν στην ελεύθερη αγορά και την Ενωμένη Ευρώπη, που δεν κυκλοφορούν με μαχαίρια ψάχνοντας για ανυπεράσπιστους αλλοδαπούς. Δεν αποκλείεται ο δημοσιογράφος του Σκάι να έχει ήδη ανακαλύψει αυτούς τους cool Golden Dawners και να περιμένει απλώς την κατάλληλη στιγμή για να τους βγάλει στον αέρα. Ευχαριστούμε, πάντως, τον κ. Παπαδημητρίου για τις παραπάνω αποκαλύψεις και του ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην περαιτέρω αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.