Cohen.gr Παρασκευή 8.09.2017
Του Ζαν Κοέν
Δημοσιεύτηκε ότι η γνωστή Ισραηλινή τραγουδίστρια Jasmine Levy προσκάλεσε τον κ. Γιάννη Κότσιρα στο Ισραήλ για μια σειρά τριών εμφανίσεων μαζί της στις 25, 26 και 28 Οκτωβρίου. Μέχρι εδώ όλα καλά.
Εκεί που αρχίζει να στραβώνει το πράγμα είναι πως, από ότι φαίνεται, ο κ. Κότσιρας δεν είναι ιδιαίτερα φιλο-Ισραηλινός. Μάλιστα, θα σημείωνα πως είναι μάλλον εναντίον του Ισραήλ αν κρίνω από τη συμπεριφορά του τον Νοέμβριο του 2015.
Τότε, ο κ. Κότσιρας, μαζί με την κ. Ελένη Τσαλιγοπούλου είχαν προσκληθεί από την Ισραηλινή Πρεσβεία της Ελλάδα να εμφανιστούν σε μία συναυλία που είχε διοργανώσει και που θα εμφανιζόταν και ο Ισραηλινός τραγουδιστής Idan Raichel.
Λίγες ώρες πριν αρχίσει η συναυλία, οι δύο Έλληνες καλλιτέχνες ακύρωσαν την εμφάνισή τους. Το γιατί δεν το μάθαμε ποτέ, επισήμως τουλάχιστον, αφού δεν έβγαλαν καμία ανακοίνωση.
Από διάφορα δημοσιεύματα της εποχής στα αντί ισραηλινά blog και σελίδες, προέκυψαν δύο εκδοχές για την απόφαση τους: ή ακύρωσαν επειδή δεν συμφωνούσαν με την πολιτική του Ισραήλ, σχετικά με τη Γάζα και τους Παλαιστίνιους, ή διότι ο Ισραηλινός τραγουδιστής είχε εξάρει τον Ισραηλινό στρατό μερικές μέρες πριν πράξη, γεγονός που θεωρήθηκε από τους δύο καλλιτέχνες έγκλημα καθοσιώσεως!!!
Το θέμα μου όμως δεν είναι ούτε ο κ. Κότσιρας ούτε η κ. Τσαλιγοπούλου, ούτε καν η αντιεπαγγελματική τους συμπεριφορά ακυρώνοντας την εμφάνισή τους λίγες ώρες πριν την έναρξη της συναυλίας. Το τελευταίο, μάλιστα, ας το κρίνουν οι πίστες που θα τους προσλάβουν.
Το θέμα μου είναι οι διπρόσωποι καλλιτέχνες.
Την ίδια συμπεριφορά έχουν επιδείξει, για να ονομάσουμε μόνο μερικούς, στο παρελθόν και άλλοι καλλιτέχνες. Ο Μ. Θεοδωράκης, ο θεατρικός συγγραφέας Ιακ. Καμπανέλης (η μπαλάντα του Μαουτχάουζεν) που είχε ζητήσει να μην παιχτεί ποτέ στο Ισραήλ το έργο του μέχρι που άκουσε τι αμοιβή θα υπάρξει και δέχτηκε.
Να θυμίσουμε τον Στέλιο Καζαντζίδη ο οποίος ενώπιον ελληνικού Δικαστηρίου και μετά την δίκη σε τηλεοπτική συνέντευξη είπε: “Μόνον εγώ και ο Αραφάτ πολεμάμε τους Εβραίους”….
Για να μην αναφέρω τον Νταλάρα που τόσο νεύριασε τον ισραηλινό λαό με τη μόνιμη σχεδόν συμμετοχή του σε αντί-Ισραηλινές συναυλίες. Το γεγονός αυτό ώθησε αρκετούς Ισραηλινούς να σπάνε τους δίσκους του στον δρόμο.
Όλοι τους είναι πρόθυμοι να πάνε στο Ισραήλ για να μεγαλώσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, αλλά όχι μόνον απρόθυμοι να πουν μια καλή κουβέντα για το Ισραήλ άμα τη επιστροφή τους, αλλά τουναντίον είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε οπουδήποτε αντί-Ισραηλινή εκδήλωση «για το κράτος-δολοφόνο». Κάποιος θα πρέπει να τους θυμίσει την ελληνική παροιμία «ή παππάς παππάς ή ζευγάς ζευγάς.»
Εδώ για το δίκαιο της υπόθεσης πρέπει να θυμίσω την αγαπημένη των Ισραηλινών στη δεκαετία του 80, Ελπίδα. Αυτή ήταν η μόνη που εγώ ξέρω, μπορεί να υπάρχουν και άλλοι, που κάθε φορά που γύριζε έλεγε τα καλύτερα και μάλιστα στη δεκαετία του 80 «που τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» όσον αφορά το Ισραήλ.
Αναρωτιέμαι όλοι αυτοί οι διπρόσωποι καλλιτέχνες, και είμαι σίγουρος υπάρχουν και άλλοι λιγότερο γνωστοί, όταν σηκώνονται το πρωί και βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη πως δικαιολογούν την πράξη τους αυτή;
Τη λέει η συνείδηση τους; Ποιους κοροϊδεύουν τους Ισραηλινούς ή τους Παλαιστίνιους; Μάλλον και τους δύο και ίσως να σκέφτονται ότι πιάσανε «κότσο» και τους δύο, πριν ρίξουν μια φευγαλέα ματιά στο τραπεζικό τους λογαριασμό, όλο ικανοποίηση.
Έχω πολύ περισσότερο σεβασμό στους γνήσιους αντί-Ισραηλινούς που πολεμάνε το κράτος του Ισραήλ χωρίς ναι μεν αλλά, υποσημειώσεις και επιφυλάξεις, παρά στους καλλιτέχνες αυτής της μορφής, που θέλουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο».
Αν μη τι άλλο είναι θέμα ήθους και ας είναι “πολλά τα λεφτά Άρη”.