Je suis Juif

“I am happy that France has mobilized against the crime that happened yesterday… but it leaves me some taste of bitterness in my heart, since a few years ago when Jews and Jewish children were killed, I didn’t see the same mobilization” (Richard Abitbol) [via]

Είναι γεγονός ότι η κινητοποίηση της γαλλικής κοινωνίας μετά το φονικό της Τουλούζης – το οποίο είχε ως κύριο στόχο παιδιά – δεν ήταν ανάλογη με την κινητοποίηση μετά το μακελειό στα γραφεία της εφημερίδας Charlie Hebdo. Οργανώθηκαν σημαντικές διαδηλώσεις, κανείς δε βγήκε ωστόσο να διαλαλήσει Je suis Gabriel, Je suis Aryeh, Je suis Myriam – τα θύματα ήταν παρεπιπτόντως ακόμα περισσότερα, ανάμεσά τους και μουσουλμάνοι στρατιωτικοί. Πολλοί Εβραίοι της Γαλλίας έχουν την αίσθηση ότι η κοινωνία τηρεί σε γενικές γραμμές αδιάφορη στάση απέναντι στη βία που υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια και αρκετοί έχουν ήδη μεταναστεύσει στο Ισραήλ ή τον Καναδά.

Μετά την Τουλούζη και το Εβραϊκό Μουσείο των Βρυξελλών, μετά το πογκρόμ στο προάστιο Σαρσέλ με πρόσχημα τα τεκταινόμενα στη Γάζα, ο φανατικός ισλαμισμός επιλέγει και πάλι εβραϊκό στόχο: σήμερα οι ισλαμιστές δεν πήραν ομήρους σ’ένα οποιοδήποτε σουπερμάρκετ, αλλά σ’ένα εβραϊκό. Πρέπει επιτέλους να το καταλάβουμε: χωρίς γενοκτονικό αντισημιτισμό δε νοείται τζιχάντ, η εξόντωση των Εβραίων στο όνομα του Προφήτη είναι ένα από τα βασικά σημεία του προγράμματος αυτής της βάρβαρης ιδεολογίας. Δεν αρκεί μόνο η συμπαράσταση στους εργαζόμενους του Charlie Hebdo, δεν αρκεί η υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου και της σάτιρας. Πρέπει να σταθούμε επίσης δίπλα στην Εβραϊκή Κοινότητα της Γαλλίας που πλήττεται γι’ αυτό που είναι: Γάλλοι, Εβραίοι, πολίτες. Ποιος θα τολμήσει να καταγγείλει το μίσος του Ντιεντονέ και των μιμητών του; Ποιος θα πάρει αποστάσεις από το μίσος κατά του Ισραήλ που δαιμονοποιεί ταυτόχρονα τους Εβραίους απανταχού γης; Ποιος θα τολμήσει να φωνάξει Je suis Juif de France; Εδώ σας θέλω.